ravotr

zondag 29 december 2013

Wet en orde – de regels waarop politie zich beroept als ze ons uit elkaar slaat – verdienen in zichzelf geen enkel respect. De wet is machtshandhaving, afgedwongen met geweld, uitgeoefend door een knokploeg. Die knokploeg noemen we ‘politie’. Ik accepteer die wetten en regelgeving niet. Maar omdat de politie zich erop beroept, mogen we wel degelijk eisen dat de politie zich er zelf wel aan houdt. Wij mogen van de politie eisen dat ze hun eigen wetten respecteren als ze ons proberen te dwingen zich aan hun wetten te houden. Feit is echter dat de politie systematisch haar eigen wetten schendt. Dat gebeurde ook gisteren, toen de Haagse politie met wapenstokken in de hand een demonstratie probeerde uit elkaar te jagen. De politie laat systematisch zien dat ze niet gewoon een gewapende bende is, maar een gewapende criminele bende.

Het meest opvallende criminele feit dat de politie gisteren beging was mishandeling, het toebrengen van lichamelijk letsel, potentieel zelfs van zwaar lichamelijk letsel. Dat is geen overtreding, dat is een misdrijf. Bij de arrestatie van een demonstrant is grof geweld gebruikt. Joop.nl schrijft als tekst bij videobeeldmateriaal: “Te zien is onder meer hoe een geboeide arrestant die op de grond ligt een klap op zijn hoofd krijgt van een agent”. De politie mag – volgens haar eigen wetten, die ik niet accepteer, maar waar zij zich aan heeft te houden – ‘gepast geweld’ gebruiken bij aanhouding, om een arrestant die zich heftig verzet in bedwang te houden. Dit was echter geen ‘gepast geweld’. Deze arrestant was al vastgebonden. Deze arrestant was al in bedwang. Deze arrestant was, zoals Joop.nl het in de kop stelt, weerloos. Een klap op het hoofd is een klap op een kwetsbaar, gevoelig, lichaamsdeel. Dat kan blijvende schade opleveren. De agent heeft het risico genomen om een weerloze persoon invalide te slaan. Of erger.

Is deze agent aangehouden door collega’s voor zijn misdrijf? Nee, ze hebben het laten gebeuren, en zijn medeplichtig. De mishandeling is in groepsverband gepleegd, hetgeen een verzwarende omstandigheid is. Is de agent aangeklaagd door het Openbaar Ministerie? Nee dus. De politie heeft dus in georganiseerd verband een poging tot zware mishandeling gepleegd, en justitie doet niets. Intussen wordt wél één van ons die zich verweerde, met snelrecht vervolgd. Voor hem wordt gelukkig solidariteitsactie georganiseerd, vanavond al en morgen bij de rechtszaak. Maar waar is het snelrecht tegen de mishandel-agent? Van Justitie zal het niet komen.

Een tweetal episodes tijdens de demonstratie van gisteren waren eveneens in strijd met de door de politie uitgedragen rechtsorde, wet- en regelgeving. De eerste betreft het belemmeren van mensen om zich bij de stoet demonstranten aan te sluiten. Dat gebeurde toen een groepje jochies in de straat langs het spoor richting Hollands Spoor zich bij de stoet probeerden te voegen. Uiteindelijk bleken de kids gelukkig te behendig en te beweeglijk en doken opeens breed grijnzend midden in de stoet op. Maar voor die tijd stond een lijn politie intimiderend tussen buurtbewoners en demonstranten. Van daadwerkelijk actief tegenhouden van buurtbewoners door politie heb ik zelf niets gezien, maar een afschermende politielinie is al een inperking. Als demonstrante mensen aanmoedigen mee te lopen, en politie staat in de weg, dan is dat een vorm van hinder.

En het is niet voor het eerst dat de politie buurtbewoners en demonstranten met dreiging uiteenhoudt. Op een antiracisme-demonstratie in de Schilderswijk op 13 december gebeurde iets vergelijkbaars. “De politie dreef toegestroomde buurtbewoners die zich niet hadden aangesloten bij het protest weg van de demonstratie. Hierop begon de demonstratie te rennen zodat de toeschouwers zich alsnog konden aansluiten”, aldus het verslag op de website van de Antifascistische Actie AFA. Op de 1 Mei-demonstratie 2011 in Utrecht heb ik zelf gezien hoe buurtbewoners die belangstelling voor de demonstranten toonden, ruw werden weggeduwd door agenten. Later die dag zag ik dat politie iemand die nadrukkelijk probeerde zich bij de stoet te voegen, daar duwend van weerhield. Als mensen niet de mogelijkheid hebben om zich spontaan bij een langskomende demonstratie aan te sluiten door lijnen van dreigend opgestelde agenten, dan zijn die mensen op dat moment in hun rechten beperkt. Hoe het juridisch precies zit, weet ik niet maar het dwarsbomen van mensen in pogingen om zich aan te sluiten is een inbreuk op het demonstratierecht, een schending van in wetgeving verankerde grondrechten. En het gebeurt dus bij herhaling.

Een derde rechtsschending – nogmaals, in hún eigen juridische termen waaraan niet wij, maar zij als wetshandhavers zich wel hebben te houden – vond plaats aan het einde van de demonstratie. Kort na de botsing, toen de politie ons dreigend tegenhield, op ons insloeg en naar eigen zeggen dus ook een klap kreeg, nam een kennelijk als hoofdagent dienst doende politieman het woord. Hij verklaarde de demonstratie voor beëindigd en dreigde met ingrijpen als we ons niet van de plek waar we stonden, zouden terugtrekken.

Dat dreigen kan – wederom volgens hun rechtsregels die ik niet aanvaard maar waaraan ik wel hun gedrag toets omdat zij immers wetsdienaren heten te zijn – nog gezien worden als ‘handhaven van de openbare orde’, hoe onaanvaardbaar ik het ook vind. Maar het beëindigen van de demonstratie door een plaatselijke politiecommandant is doodgewoon onwettig. Er is juridisch gezien één persoon die tegen de wil van demonstranten een einde aan een demonstratie kan maken, en dat is de burgemeester. Ik heb geen verklaring van van Aartsen gehoord of gezien, of zelfs maar een aanwijzing dat er zo ‘n verklaring is geweest. Er was alleen de politieorder, ondersteund met een pleintje vol dreigend geposteerde knuppelknuppels. Het stopzetten van de demonstratie door de politie had geen enkele rechtsgeldigheid. Het was pure dwang.

De politie heeft geen wetten gehandhaafd met deze ontbinding. Ze heeft in het schenden van onze rechten haar eigen wetten overtreden. Inperking van ons demonstratierecht op verschillende manieren, culminerend in zware mishandeling van een arrestant: het zijn een reeks criminele feiten die laten zien dat de Haagse politie niets meer is dan een uit belastinggeld betaalde criminele organisatie. Ze verdient geen respect, al dan niet aangevuld met beleefde kritiek. Ze verdient totale verwerping en verachting. Ze verdient geen zuivering van zogeheten ‘rotte appels’. Ze verdient totale ontbinding.

Peter Storm