ravotr

zondag 17 december 2017

Samen met rond de honderden andere boze, betrokken mensen demonstreerde ik afgelopen zaterdagmiddag in Den Haag tegen politiegeweld (1). Met de demonstratie onderstreepten we onze eis: Justice for Mitch! Gerechtigheid in de zaak tegen agenten die in 2015 de Arubaanse man Mitch Hernandez met grof geweld, met vuist en wurggreep en door zich bovenop hem te storten, hebben doodgemaakt. De rechtszaak tegen twee van de vijf betrokken agenten zal komende donderdag in een uitspraak uitmonden. Er is reden om te vrezen dat die uitspraak verdacht veel op vrijspraak zal lijken, en daarmee op groen licht voor racistische killer cops. De demonstratie onderstreepte met kracht ons verlangen dat dit niet gebeurde, zodat de agenten niet vrijuit gaan. Dat is wel het allerminiemste minimum aan gerechtigheid in deze zaak.

De actie bestond uit een enkele spreker op de Koekamp, waar we verzamelden, gevolgd door een stevige optocht naar het hoofdbureau van politie dichtbij het Vredespaleis. Vervolgens weer terug, waar we een reeks van sprekers mochten aanhoren, plus een zangeres met gitaar die ‘Redemption Song’ van Bob Marley subtiel speelde, met de terecht befaamde woorden ‘Emancipate Yourself from Mental Slavery’. Die reeks van sprekers was te lang, zoals te vaak bij demonstraties. En het is een misverstand om te denken dat radicale volharding vooral zinvol wordt getest door geduldig te luisteren terwijl de hagel neerstriemt op aanwezigen. Deelnemen aan verzet is niet hetzelfde als luisteren naar mensen op een podium, hoezeer sprekers ook respect verdienen.

Sommige sprekers waren erg ter zake, hadden een krachtige tekst en een indrukwekkende voordracht. Anderen, veelal sprekend vanuit een organisatie, staken een betoog af dat teveel op een partijpolitieke riedel leek, wat soms zelfs neerkwam op regelrechte clubpromotiepraat. Zoals de spreker die begin met op verheven toon ons een Groet te Brengen namens Revolutionaire Eenheid, kennelijk de club namens wie hij sprak. Ik was – zo zag en hoorde ik om me heen – niet de enige die op dat moment mentaal eventjes afhaakte, hoezeer ik ook revolutie wil alsook daartoe praktisch noodzakelijke samenwerking – ‘eenheid’, zo je wil – nastreef.

Het vervolg van de speech, een standaard-betoog over de staat als instrument van rijk tegen arm, had beter gepast tijdens een scholingsbijeenkomst. Het voelde niet als iemand die ervaringen en inzichten deelde met gelijken, het voelde als een docent voor een klas aan wie alles voorgekauwd werd, compleet met pedagogische foefjes waarin ons gevraagd werd om onze hand in de lucht te doen, vingers uiteen, om vervolgens de vingers inéén te voegen en er een vuist van te maken. Losse vingers – alle losse groepen mensen – zijn geen eenheid, een vuist – al die groepen samen – wel, snap je? Goed bedoeld, goed gedaan ook, maar top-down, en net precies niet wat we volgens mij nodig hebben in een strijdbare actie van mensen die, ahum, al enig idee hebben over één en ander.

Dit was dus geen hoogtepunt. Veel beter en nuttiger vond ik de spreker van Controle Alt Delete, een groep met website die zich bezig houdt met politiegeweld en etnisch profileren (3). Deze spreker vertelde bijvoorbeeld dat de Rijksrecherche weliswaar informatie bijhoudt over dodelijk politieoptreden, tenminste als dat het product is van vuurwapengebruik. Als echter iemand in de politiebus na arrestatie onwel wordt en overlijdt, als iemand op de vlucht voor politie zich doodrijdt, als de politie iemand wurgt… dan is dat op zich kennelijk niet automatisch een zaak voor de Rijksrecherche. Dat wist ik dus niet, het is dus allemaal nog weer iets erger dan ik dacht. Niet dat ik vertrouwen heb in die Rijksrecherche, maar het apparaat houdt nog minder de schijn van transparantie en zelfkritische houding op dan ik meende te weten.

Tot zover even de slotmanifestatie, dan hebben we dat maar vast behandeld. Daar ging gelukkig het betere werk aan vooraf: de demonstratie zelf. Voordat we op pad gingen, sprak echter eerst de zus van de omgebrachte Mitch Henriquez, die ons dankte dat we er waren en ons op het hart bomnd dat de demonstratie vooral vreedzaam diende te zijn. Naast haar waren er nog andere familieleden aanwezig.

De groep die vervolgens ging lopen, was gemengd. Zwarte en witte mensen, vrouwen, mannen, veel jonge mensen waaronder vroege pubers, maar ook een handvol ouderen, in de buurt van of zelfs boven de pensioengerechtigde leeftijd, of wat daar nog van over is. Aardig wat mensen hadden flinke afstanden afgelegd trouwens om bij de actie aanwezig te zijn.

Mensen van verschillende politieke achtergronden namen deel. De actie ging uit van een vrij nieuwe groepering, Movement X, die zich uitspreekt voor ‘radicale gelijkwaardigheid’. Ik zag om me heen veel anarchistische vriendinnen en vrienden, maar dat hadden er nog iets meer mogen zijn. Niet alle publicitaire middelen die we hebben, hebben we even goed benut, ik ook niet. Enkele mensen liepen met een enkel bord van de trotskistische groep Internationale Socialisten en bijbehorende krant De Socialist. Iemand liep met een AFA-vlag. Ik zag zelfs iemand met een GroenLinks-shirt.

Het linksradicale reünie-gehalte was redelijk hoog, en dat is tegelijk plezierig maar ook geen pluspunt, want als er geen grotere groepen buiten de vaste linkse en radicale netwerken in beweging komen, bereiken we weinig. En juist de opzet van deze demonstratie zoals de organisatie die had vormgegeven en beklemtoond – redelijk laagdrempelig, nadrukkelijk niet te radicaal van toonzetting – is wat mij betreft eigenlijk alleen te rechtvaardigen als die dan tenminste een aanzienlijk grotere opkomst oproept, waarbinnen radicalen zich dan evengoed kunnen manifesteren om zaken aan te scherpen. Nu was van die bredere opkomst toch eigenlijk maar mondjesmaat sprake.

Lopen dus. De pas er in, en leuzen roepen! Dat begon vrijwel onmiddellijk, ging door tot bij het politiebureau waar we een moment herdenkende stilte in acht namen, en werd vervolgens hervat en voortgezet tot we weer op de Koekamp waren. Een omvangrijk scala aan leuzen riepen we, veelal maar niet uitsluitend uit het rijke anti-politie-repertoire.

Een greep: ‘No Justice, No Peace!’ Uiteraard! Soms even voorzien van de toevoeging: ‘F*ck the Police!’, maar dat zette niet door. Eventjes werd het: No Justice, No peace, No Justice No Police’. Tot iemand inzette ‘No Justice, No Peace, No Racist Police!’ Die klonk keer op keer. Verder: ‘Politie, Schande, Bloed aan Je Handen!’, ‘Justice for Mitch!’,’What do we want? Justice! When do we want it? Now!’en later ook: ‘Geef de Politie de Straten Terug – Steen Voor Steen! Heel eventjes ‘ACAB, All Cops Are Bastards’ – iets dat ook door één aan de sprekers werd gezegd, in één van de betere momenten van de manifestatie. ‘Politie, Fascisten, Staatsterroristen!’, ‘Politie en Fascisten, Twee Handen op Eén Buik!’, ‘Nederland, Politiestaat, Haal die Wouten van de Straat!’ Spottend: ‘Ik Kan niks, Ik Wil niks – Geef me een Uniform!’ en ‘Heb je geen eergevoel en geen ambitie – zoek een baan bij de politie!’ En, constructief als we zijn, nog een advies: ‘Politie, wordt een mens! Neem Ont- Slag!’ Een kameraad die zijn klassieken kende, improviseerde zelfs ter plekke een versie van het aloude antimilitaristische lied De Wapens Neer, nu aan agenten in plaats van aan soldaten gericht. Dat was zeer vermakelijk, voor uitwerking, herhaling en oefening vatbaar.

De hele demonstratie was fel en strijdbaar, boos en opgewekt tegelijk. Boosheid die bij mij nog was vergroot doordat ik inmiddels doorgegeven had gekregen dat iemand die pamfletten had uitgedeeld met kritische analyse van de zaak-Mitch Henriquez, de avond te voren door politie was opgepakt en werd vastgehouden (2). Over deze zoveelste daad van repressie is het laatste woord bepaald niet gezegd. Maar terug naar de demonstratie.

De stemming van demonstranten was vaak radicaler dan de boodschap van veel sprekers na afloop van de optocht. Op het podium hoorde ik iets te vaak dingen als ‘We zijn niet tegen de politie, we zijn tegen politiegeweld’. Erger nog, ‘we zijn tegen disproportioneel politiegeweld’, alsof we vrede zouden moeten hebben met ‘proportioneel politiegeweld’, wat dat ook mag wezen. Naar mijn gevoel waren veel van de demonstranten wel degelijk tegen de politie als zodanig. Geciteerde leuzen, en het enthousiasme waarmee die werden opgepikt en mee geroepen, wezen duidelijk in die richting. Juist die radicale toon maakte de actie voor mij als anarchist extra waardevol en  straalde kracht uit.extra krachtig.

De actie bleef tegelijk vreedzaam. In de zin dat fysieke confrontaties met de politie zijn uitgebleven. Dat was van ons uit, gezien de krachtsverhoudingen, hoogstwaarschijnlijk verstandig, en gezien het dringend verzoek vanuit de familie van Mitch ook wijs. De politie was intimiderend en grootschalig aanwezig, met een ME-bus voorop, een ME-bus en politie te paard achter ons, handenvol agenten links en rechts naast de optocht, politie te paard op wacht bij het politiebureau. ‘Get Those Animals Off Those Horses!’ riepen we ook nog tegen deze combinatie van dierenmisbruik en intimidatie. Erg opgewekt keken de agente niet, maar we liepen daar ook bepaald niet om deze knuppelhuurlingen een goed humeur te bezorgen.

Al met al een te kleine, maar scherpe en goede demonstratie, omlijst met een manifestatie die van mij dus een stuk korter had gemogen. Een volgende keer met minstens zoveel vuur – en met veel meer!

Noten:

1 Enkele verslagen in media:
“Honderd sympathisanten van Mitch Henriquez demonstreren tegen politiegeweld”, Den Haag FM, 16 december 2017, https://denhaagfm.nl/2017/12/16/honderd-sympathisanten-van-mitch-henriquez-demonstreren-tegen-politiegeweld/ 
“Nabestaanden Mitch Hernandez betogen mee tegen politiegeweld”, NOS, 16 december 2017, https://nos.nl/artikel/2207899-nabestaanden-mitch-henriquez-betogen-mee-tegen-politiegeweld.html
2 Zie “Kameraad gearresteerd op verdenking opruiing in de Schilderswijk”, Autonomen Den Haag, 16 september 2017, https://autonomendenhaag.wordpress.com/2017/12/16/kameraad-gearresteerd-op-verdenking-opruiing-in-de-schilderswijk/
3 Voor Controle Alt Delete, zie: https://controlealtdelete.nl/

Peter Storm