ravotr

maandag 4 februari 2013

Het was intussen allang ondenkbaar dat de SWP-crisis – ontstaan na een beschuldiging van verkrachting binnen deze Britse trotskistische groepering, en pogingen van de partijleidfing om kritiek op de afhandeling ervan zo ongeveer de mond te snoeren – tot die partij beperkt blijft. Sterker: de crisis is allang de grenzen overgestoken.Wanneer worden openlijke tekenen daarvan in de Nederlandse  zusterorganisatie van de SWP ook buiten Facebook merkbaar? De zwijgzaamheid van de Internationale Socialisten (IS) begint stuitende vormen aan te nemen. Er is een uitdrukking: wie zwijgt, stemt toe.

De Servische IS-groep heeft de International Socialist Tendency – de bundeling van groeperingen waar de SWP het meest prominente lid van is en waar ook de IS toe behoort – al verlaten. Binnen de Ierse SWP, zusterorganisatie van haar Britse naamgenoot, doet de leiding haar bestom enerzijds haar vingers niet te branden, anderzijds om de oppositie en de steun aan de Britse SWP-oppositie tegen te gaan. De ISO, vroeger zusterorganisatie, een tijdlang in conflict met de SWP, en sinds enige tijd weer in een proces van toenadering betrokken, heeft intussen een voorzichtig-kritische verklaring het licht doen zien. Er is intussen een artikel van Florian Wilde, historicus en vroeger actief in de Duitse IS-traditie, verschenen dat een schokkend – maar waarschijnlijk hier en daar nog verhullend – verhaal vertelt over hoe de IS-groep – de Sozialistische ArbeiterGruppe SAG, vanaf 1994 Linksrück – vaak on der sterke druk van het Britse CC tot top-down-doorgevoerde koerswijzigingen besloot, diepe interne crises beleefde vergelijkbaar met de SWP-ellende nu. En ja, ook daar was sprake van seksuleen misbruik, door leidende kameraden.Hij is voorzichtig, maar kritisch over de leiding van SWP. Het zullen topjes zijn van ijsbergen.

In Nederland blijft het echter stil. De Internationale Socialisten (IS), zusterorganisatie van de SWP, heeft nog niet naar buiten gebracht hoe ze tegen de ontreddering van die zusterorganisatie aankijkt. Er zijn signalen dat de IS de SWP-crisis aan de SWP zelf overlaat, want de IS doet of haar neus bloedt. Feitelijk is het nog erger dan dat. Zo is vorige week de aftrap gegeven van de publiciteit voor het jaarlijkse Marxisme-weekend dat de IS organiseert. Het vindt plaats in het laatste weekend van april. Er zijn, als vanouds, allerlei sprekers uitgenodigd die lezingen houden. Eén van de sprekers: Judith Orr. Zij is niet alleen van de SWP; ze maakt deel uit van het CC van die organisatie, en draagt dus verantwoordelijkheid voor zowel de beroerde aanpak van de verkrachtingszaak als voor de interne top-down-bewindvoering met haar bureaucratische aanpak. Pikant: ze gaat spreken over seksuele bevrijding.

Dat de IS niet snapt – of er niet zwaar aan tilt – dat je op die manier gewoon vráágt om gefronste wenkbrouwen, smalende blikken en furieuze aanvallen, is een blamage voor die organisatie. Dat lang niet al die aanvallen te goeder trouw zijn, zal best. Dat is nog geen valide reden om deze ramkoers te kiezen, en er dan nog eens niet erg openlijk in te zijn ook. Sterker nog: waarom gun jede critici deze buitenkans? Ik kan het niet verklaren, behalve uit een soort ‘right-or-wrong, my-party’-patriottisme.

Het argument dat het een ‘interne aangelegenheid’ van de SWP betreft, is niet steekhoudend. In de eerste plaats is een beschuldiging van verkrachting nooit en nergens een ‘interne aangelegenheid’. Ik heb ooit geleerd dat een aanval op één van ons een aanval op ons allemaal is, en dat geldt ook voor een vermeende aanval van een CC-er van de SWP op een partijlid. Hoe  het IMF met een beschuldiging wegens verkrachting tegen haar directeur Straus-Kahn omging, was toch ook geen ‘interne aangelegenheid ‘van het IMF?! In de tweede plaats is elke organisatie die de ambitie heeft onrechtvaardige verhoudingen, onderdrukking en uitbuiting te bestrijden, aanspreekbaar door iedereen die deze ambitie deelt – lid van die organisatie of niet – waar ze juist op die punten zelf in de fout gaat. Wat er mis gaat binnen de SWP gaat de IS  aan – maar ook anarchisten en andere radicalen, feitelijk iedereen die zowel patriarchale onderdrukking als kapitalistische uitbuiting en wat er mee samenhangt de wereld uit wil helpen. Dit is geen ‘interne aangelegenheid’.

Er is nog iets. De IS mengt zich niet openlijk in de strijd van haar Britse kameraden. Ze zwijgt erover. Maar feitelijk kiest de IS wél partij. Het CC van de SWP, geconfronteed met tegenwind, grijpt élke uitnoding, toespraak en dergelijke van buiten de partij, elk positief signaal van die aard, aan om haar opponenten in te peperen dat het wel meevalt met dat groeiende isolement. Een uitnodiging van de IS om te komen spreken op haar jaarlijkse publieke evenement, is zo’n positief signaal dat de SWP-leiding kan benutten. Wil de IS het Britse CC  echt aan zo’n steuntje helpen? Wil de IS dat groeiende isolement wellicht langs deze weg ook over zichzelf afroepen? Klinkt de IS zich zo graag vast aan de SWP-in-zelfvernietigingsmodus?

Peter Storm