donderdag 27 juli 2017
Een half jaar Trump vertaalde zich in de Verenigde Staten zelf vooral in een half jaar repressie, razzia’s, corruptie en reactionair Twitter-gezeur. In de rest van de wereld – in het bijzonder in het Midden-Oosten – betekende datzelfde halfjaar Trump een dramatische escalatie van Amerikaanse militaire terreur.
Trumps binnenlandse beleid stuit op forse weerstand. De aanval op Obamacare liep bijvoorbeeld vooralsnog vast op Congressionele tegenwerking aangevuld met veel te beschaafd protest. De zogeheten moslimban, het inreisverbod tegen mensen uit een reeks voornamelijk door moslims bewoonde landen – moest terug naar de tekentafel voor aanpassingen wegens felle directe actie gevolgd door juridische procedures. Maar de eindeloze en opgevoerde bommengooierij op Syrië en Irak, de activiteiten daar van Special Forces en dergelijke, het gebeurt allemaal zonder tegenstand van enig formaat. Het is een angstaanjagende ontwikkeling die veel meer aandacht verdient dan die krijgt. Maar eerst, een aanloopje.
1.
Het voorgenomen buitenlandse en militaire beleid van Trump en zijn team kenmerkt zich door een bescheiden accentverschuiving, maar vooral door het opvoeren van geweld dat eerder in gang was gezet. Onder Obama zat de VS, samen met haar NAVO-bondgenoten, op ramkoers met Rusland. Dat betrof onder meer Oekraïne en aangrenzend Oost-Europa waar Poetin de Russische invloedssfeer probeerde te herstellen, wat botste met pogingen van de NAVO haar bereik oostwaarts uit te breiden. NAVO-troepen in Baltische staten, steun aan een via een gemanipuleerde volksopstand in Oekraïne aan de macht gebrachte rechtse regering tegen door Rusland gesteunde, overigens evengoed hard rechtse verzetsbewegingen in het Oosten van dat land, er was conflictstof genoeg. Obama koos een harde lijn, maar Clinton – Democratisch presidentskandidaat – zou die lijn eerder nog wat harder maken, zo viel uit haar woorden en haar houding als minister van buitenlandse zaken in Obama’s eerste ambtstermijn af te leiden.
De ramkoers met Rusland betrof ook het Midden-Oosten. Daar voerde Obama een beleid gericht op verzwakking van Iran en staten waarmee Iran zich had verbonden.. Zo’n staat was Syrië onder Assad. Dus benutte de VS de protestbewegingen die de Syrische variant van de Arabische Lente uitdrukten. Washington bracht een al eerder gelanceerd streven naar ‘regime change’ weer tot leven, assisteerde gewapende oppositiegroepen in en om het Vrije Syrische Leger (of wat daarvoor doorging) met wapens en advies en maakte duidelijk dat Assad maar beter kon vertrekken. Flinke delen van een opstandsbeweging die wel degelijk wortelde in rechtmatige verlangens naar vrijheid en sociale rechtvaardigheid tegen een snoeiharde dictatuur, werden gemanipuleerd en omgevormd tot hulptroepen van het Amerikaanse imperium. Zo bestookte de VS niet alleen Assad, maar ook het regime in Iran, dat Assad met gewapende eenheden steunde. En de VS liep er Rusland mee voor de voeten, dat in Syrië een marinebasis had en het bewind van Assad krachtig ondersteunde.
Maar de hele regime-change-politiek van Obama was nogal halfslachtig. Steun aan gewapende groepen werd opgevoerd in 2012 en 2013, en vervolgens weer fors ingeperkt. Saoedi-Arabië werd te verstaan gegeven dat het zich ook moest inhouden in haar steun aan dit soort groepen. Een gifgasaanval in 2013, door Obama aan Assad toegeschreven, leek eerst aangemerkt te worden als reden om tot Amerikaans militair ingrijpen over te gaan, conform een eerdere Amerikaanse waarschuwing over een ‘rode lijn’waar Assad maar beter niet overheen kon gaan door met sarin te gaan gooien. Maar dat Amerikaanse ingrijpen gebeurde vervolgens niet toen Rusland Assad zover kreeg dat ze haar chemische wapens onder toezicht plaatste.
De Amerikaanse halfslachtigheid had redenen. De meest effectieve gewapende strijdgroepen tegen Assad waren vaak extreem-conservatieve Soennietische milities, soms regelrecht aan Al Qaeda verbonden. Assads bewind vervangen door een fundamentalistische regering geleid door krac hten die diep vijandig tetgenover de VS stonden was in ede optiek van Obama ook niet in het belang van die VS. Assad op zijn plek laten echter evenmin. Dus kregen we gezwabber te zien, waarin Amerikaanse steun geboden werd aan ‘gematigde rebellen’, niet aan jihadisten. Helaas voor de VS was die scheidslijn helemaal niet zo duidelijk, de gematigde rebel van vandaag bleek morgen alsnog een fundamentaslist te zijn, en wapens die aan de ene groep geleverd werden, kwamen in handen van anderen terecht. En van CIA-instructies aan gewapende strijders dat ze vooral tegen jihadisten moesten vechten, meer dan tegen Assad, wilden die strijders vaak weinig weten. Logisch: die jihadisten vochten net als zij tegen Assad. Zo deed de VS haar best om de strijd tegen Assad te stimuleren zonder dat die strijd de jihadisten – de meest invloedkrijke kracht in de anti-Assad-strijd – aan de macht moest brengen.
Onder die jihadisten dook een groep op die we kennen als IS. Daar ging de VS vanaf 2014 bommen op gooien. Zo voerde de VS twee oorlogen tegelijk, eentje tegen Assads regime, en eentje tegen groepen die óók oorlogh tegen Assads regime voerden. Geen wonder dat het met geen van beide oorlogen bijzonder opschoot. Vanaf oktober 2015 begion Rusland haar bondgenoot in Syrië extra steun te geven, in de vorm van grootschalige luchtaanvallen, op IS maar vooral ook op andere gewapende groepen waar het bewind last van had. Toen vocht de VS enerzijds aan dezelfde kant als Rusland, tegen IS en geestverwanten. Tegelijk stonden VS als tegenstander van Assad, en Rusland als Assads bondgenoot, lijnrecht tegenover elkaar. Een complexe, riskante toestand, die ik hierboven nog zeer vereenvoudigd heb weergegeven.
Wat Trump beoogde, leek op een koerswijziging. Voor hem was de mensenrechtenriedel die Obama graag afstak als hij eventjes geen doewitten voor zijn drones aan het selecteren was, niet zo interessant. Naakte, niet door mooie woorden verhulde machtspolitiek stond weer vooraan. Assad hoefde van Trump niet persé weg, zolang hij niet al te openlijk met gifgas gooide. De vijandschap met Rusland hoefde van Trump ook niet zo nodig. De NAVO vond hij ook niet zo interessant, en NAVO-landen moesten wat hem betreft vooral hun eigen bijdrage maar eens verhogen. Het leek te passen binnen een grotere geopolitieke verschuiving. Waar de VS sinds de jaren zeventig van de vorige eeuw, samen met Europa en nadrukkelijk ook China, tegenover Rusland (eerst nog de Sovjetunie) stond, daar leek nu een soort omkering gaande: de VS onder Trump, samen met het Rusland van Poetin, tegenover China als vooralsnog vooral economische supermogendheid.
Tegelijk wilde Trump een einde maken aan de verschuivingen qua beleid rond Iran en Cuba. Onder Obama maakte confrontatie en intimidatie tegen die twee staten deels plaats voor diplomatie en handel, zonder dat het achterliggende doel – integratie van Iran en Cuba in een neoliberale wereld geleid door de VS – veranderde. Deze pragmatische verschuiving leek echter wel een welkom einde aan een wreed embargo tegen Cuba te brengen. Trump dreigde aan deze laatste verschuiving een einde te maken. Waar Trump wel op de onder Obama en eerder Bush ingezette lijn wilde doorgaan, dat was in de strijd tegen ‘moslimterrorisme’. Hij beloofde bommen en meer bommen op IS. Die laatste belofte is hij in ieder geval nagekomen, met catastrofale gevolgen.
2.
Wat zien we van dit alles in de praktijk? Kort over Iran en Cuba: daar heeft Trump inderdaad het ouderwetse dreigen en intimideren hervat. De deuren naar die landen gaan voor een flink deel weer dicht, en harde taal richting Havana en Teheran is terug. Hoe zit het met die strategische omkering: samenwerken met Rusland als bondgenoot? Er is niet heel veel van te merken. Rusland krijgt nog steeds kritiek it het Witte Huis wegens steun aan Assad, die nog steeds misdadig beleid voor de voeten wordt geworpen.
Maar er is wel iets veranderd. De retoriek dat Assad hoe dan ook weg moet, horen we uit het Witte Huis niet meer. En het beetje Amerikaanse militaire steun aan gewapende oppositie in Syrië gaat momenteel voor de bijl. Het CIA-programma om gewapende oppositie te assisteren, wordt afgebouwd, zo kwam onder meer via de Washington Post naar buiten. Het zou “deel uitmaken van een poging van de administratie (de Trump-regering, PS) om de betrekkingen met Rusland, dat samen met door Iran gesteunde groepen, grotendeels geslaagd is in het overeind houden van de Assad-regering in de zes jaar durende burgeroorlog”. (1)
Waar Trump intussen wel mee doorgaat, dat is de Amerikaanse luchtoorlog in Syrië en Irak. Sterker: die oorlog, aangevuld met grondoperaties en steun aan onder meer Iraakse maar ook Koerdische landstrijdkrachten, wordt enorm geïntensiveerd. De militaire operaties werden en worden gerechtvaardigd als een oorlog tegen Daesh/ Islamitische Staat (kortheidshalve: IS). In de praktijk is het een oorlog tegen de IS, tegen mensen die IS steunen, tergen mensen die IS eventueel zouden kunnen gaan steunen, tegen gemeenschappen die de pech hebben dat ze wonen waar IS actief is het komt neer op een oorlog tetgen de bevolkingen van grote delen van Syrië en Irak.
Wat beogen de VS ermee? IS is de VS vooral een doorn in het oog, niet vanwege de wreedheden die deze groepering bedrijft, maar omdat haar streven botst met beoogde Amerikaanse hegemonie in het vanwege grondstoffen voor de VS zo belangrijke Midden-Oosten. IS daagt de in koloniale tijden opgelegde grenzen tussen Irak en Syrië uit. IS poogt een macht te vormen die zich aan instructies uit Westerse hoofdsteden niets gelegen laat liggen. IS ligt dwars, en dat is voor Trump een doodzonde, zoals het voor Bush en Obama ook al een doodzonde was. Daarom probeert de VS IS te verpletteren. Met zeer grof, misdadig geweld.
3.
Zo waarschuwt die VS dan tegelijk alle andere krachten die het wagen de ambities van de VS te weerstreven. Wie wil weten hoe dat er uit kan zien, hoeft niet verder te kijken dan naar de mede door Amerikaanse luchtaanvallen geproduceerde puinhopen van Mosul in Irak. Die stad is negen maanden lang belegerd door Iraakse troepen met allerhande Amerikaanse steun, onder meer met luchtaanvallen. Volgens verslaggever Patrick Cockburn in Counterpunch hebben de operaties van alle kanten mogelijk meerdere tienduizenden levens gekost (2). IS liet mensen niet gaan, waardoor ze geen kant op konden toen pro-regeringstroepen beschietingen uitvoerden en Amerikaanse luchtaanvallen, of aanvallen van de coalitie (troepen van meevechtende staten, onder Amerikaanse leiding) plaatsvonden.
Amnesty International heeft aan Mosul een rapport gewijd: “At Any Cost” (3). De diverse strijdende partijen worden daarin gedocumenteerd van oorlogsmisdaden beschuldigd, IS maar ook de VS. “Volgens Airwars, een onafhankelijke onderzoeksgroep, veroorzaakten tussen 19 februari en 19 jun i aanvallen door Iraakse en coalitieteroepen de dood van minstens 3706 burgers”, en Amnesty zet erbij dat dit “zeer waarschijnlijk een onderschatting” is. Ter verduidelijking: de ‘coalitie’, dat zijn de landen die onder aanvoering van de VS oorlog tegen IS voeren, en daarbij dus samenwerken met de Iraakse regering. En deze verschrikkingen vonden plaats on der het presidentschap van Trump, en mede onder zijn verantwoordelijkheid.
Dit is een koloniale oorlog, waarin de door IS bedreven misdaden voornamelijk voorwendsel zijn voor de misdaden van de VS in de strijd voor Amerikaanse hegemonie. Die misdaden zijn aanzienlijk, en nemen snel toe. Dat was al duidelijk voor de verschikkingen van Mosul naar buiten werden gebracht door Cockburn en Amnesty. Ze zijn ook bepaald niet tot die Iraakse stad beperkt. Ook in Syrië is het vaak mis. “Minstens 106 burgers, waaronder 46 kinderen, zijn gedood in een reeks luchtaanvallen door de, door de VS geleide coalitie op een stad in ISIL-handen in het oosten van Syrië”, zo berichtte het Syrische Observatorium voor Mensenrechten volgens een Aljazeera-bericht op 6 mei (4). Dat Observatorium is een volgens kritische waarnemers niet zonder meer betrouwbare groep die in haar berichtgeving vooral graag Assad onder vuur neemt. Maar dat juist zij zo scherp is over de Westerse luchtaanvallen, maakt het bericht geloofwaardiger. ISIL is overigens een oudere afkorting voor wat ik als IS aanduidt. Veel van de slachtoffers zouden mensen zijn die juist uit door IS beheerst gebied waren gevlucht.
Dit past in een beeld van escalerend bloedig geweld, met oplopende aantallen slachtoffers. “Volgens een onderzoek door Airwars verricht voor The Daily Beast zijn er m minstens 2300 burgers gedood door luchtaanvallen van de coalitie vanaf 2015 tot aan het eind van de ambtstermijn van Obama eerder dit jaar. Maar in juli 2013, ruwweg een half jaar in Trumps presidentschap, zijn er waarschijnlijk al 2200 burgers omgekomen vanwege luchtaanvallen door de coalitie.” Dat is op Common Dreams te lezen (5). Het stuk gaat verder: “Dat vertaalt zich in pakweg tachtig burgerslachtoffers elke maand in Syrië en Irak gedurende het Witte Huis van Obama; gedurende Trumps korte verblijf in het Witte Huis was het ruwweg 360 per maand”, dus ruim vier keer zo veel.Het woordje ‘coalitie’ duidt hier weer op de VS en medeplichtigen, de landen die onder Amerikaans aanvoerderschap aan het bombarderen meedoen. Het tempo van massamoord , al zeer aanzienlijk onder Obama, is dus onder Trump nog eens flink opgevoerd.
Escalatie blijft niet beperkt tot Syrië en Irak. Er is ook nog Afghanistan, althans voorzover er van dat verbrijzelde land nog iets over is. Ook daar wil de VS onder Trump er weer eens een schepje bovenop gooien. “Militaire topadviseurs van Trump hebben een plan naar voren gebracht om het aantal Amerikaanse troepen in Afghanistan met 3000 tot 5000 te versterken, zo berichtte de Washington afgelopen maandag”, aldus Common Dreams de dag erna, dinsdag 9 mei (6). Dat zoude aanwezige troepenmacht, momenteel 8400 volgens het artikel, stevig versterken. Dat je er een oorlog mee kunt winnen die de VS ook niet wist te winnen toen ze er rond de honderdduizend soldaten liet rondlopen, is niet erg aannemelijk. Dat het aantal burgerdoden er niet kleiner op zal worden, valt te voorzien.
Trump accepteert intussen vrijwel openlijk een oorlogsreden: grondstoffen. “Volgens james Risen en Mark Landler van de New York Times is de Trump-administratie ‘aan het overwegen om een afgezant naar Afghanistan te stuyrebn om mijnbouwfunctionarissen te ontmoeten’ terwijl de president aanmoediging krijgt van Stephen Feinberg, het miljonairshoofd van DynCorp, en Michael Silver, het hoofd van American Elements, een bedrijf dat “zich specialiseert in de winning van zeldzame-aarde mineralen’” . Volgens de New York Times is Trump zelf niet zo happig op de Amerikaanse militaire rol in Afghanistan. Het perspectief van lucratieve grondstoffenwinning “zou een rechtvaardiging kunnen zijn voor de VS om bij het land betrokken te blijven”. (7) Kolonialer kan het nauwelijks.
Zo verrijst een beeld van Trump als brute oorlogspresident. Tom Engelhardt schetst: “In de eerste maanden van de Trump-administratie heeft de VS in essentie besloten tot een mini-surge van troepen en luchtmacht in Afghanistan; voor het eerst het grootste niet-nucleaire wapen voor de eerste keer ingezet in dat land; de Saoedi’s meer steun aangeboden in hun oorlog in Jemen; haar luchtaanvallen en speciale operaties in Somalië uitgebreid; is nieuwe militaire aanwezigheid in Libië aan het voorbereiden; troepen uitgebreid en de regels versoepeld voor luchtaanvallen in gebieden met burgers in Irak en elders; en US speciale operators en ander personeel in groeiende aantallen gestuurd naar zowel Irak als Syrië.”(8) Het loont trouwens om het citaat via de link in deze noot zel;f te bekijken; er zitten doorverwijzingen via hyperlinks in naar bronnen voor gedane beweringen. Oorlogvoering dus, in Irak, Syrië, Somalië, indirect in jemen en in voorbereiding in Libië (niet voor het eerst). En dat zijn alleen nog maar de eerste maanden.
Extra verontrustend is dat deze moorddadige militaire escalatie nauwelijks op tegenstand stuit. Kennelijk vinden ook heel veel progressieve mensen in de VS het wel best als in verre steden, dorpen, woestijnen en berggebieden mensen worden afgemaakt, met uit hun belastinggelden betaalde wapens, door uit hun belastinggeld betaalde soldaten. Ik zie daarvoor enkele redenen.
Eén: gewenning. Het gaat, met ups en downs, al bijna zestien jaar nauwelijks anders,sinds Bush de aanvallen van 11 september aangreep om zijn oorlog tegen terrorisme te lanceren. Protesten waren er wel, vooral rond het begin van de Irak-oorlog in 12003, maar die haalden vrij weinig uit. Veel mensen zijn ontmoedigd geraakt en murw. Twee: de Obama-factor: de huidige reeks luchtaanvallen werden in 2015 op gang gebracht door Obama, de held van veel te veel progressieven. Het is voor deze progressieven psychologisch wellicht lastig om nu te gaan protesteren tegen iets dat destijds door hun held is gelanceerd en waar ze destijds over zwegen. Drie: IS als oorlogsmotief. Mensen verafschuwen die IS, en dat is terecht. Maar via die afschuw laten tevelen van ons zich meeslepen in steun aan, of tenminste het tolereren van, de Amerikaanse oorlogspolitiek. Bommen gooien uit naam van een strijd tegen die verafschuwde IS is kennelijk voor veel mensen min of meer aanvaardbaar. Maar daarmee wordt uit naam van een strijd tegen een misdadig gewelddadige groepering een systematische en snelgroeiende reeks oorlogsmisdaden van ‘eigen’ kant gerechtvaardigd. Een ‘eigen’ kant die niet minder misdadig is dan IS, maar wel veel en veel machtiger.
Het is tijd dat linkse en radicale mensen door het officiële oorlogsexcuus heen prikken en – zonder een millimeter af te doen aan onze afwijzing van IS – ons frontaal opstellen (9) tegenover de militaire geweldsescalatie die door Bush in gang is gezet, door Obama met mooie woorden is voortgezet en nu door Trump nieuwe diepten van gruwelijkheid bereikt. Het is tijd voor een vredesbeweging. Het is tijd voor protest, dienstweigering, blokkades van militaire bases en recruteringsbureaus, voor sabotage, muiterij. Het is tijd voor verzet.
Noten:
1 “’Trump, ends CIA support for anti-Assad Syria revbels’ Aljazeera, 20 juli 2017, http://www.aljazeera.com/news/2017/07/trump-ends-cia-arms-support-anti-assad-syria-rebels-170719221850588.html
2 Patrick Cockburg, “A Shameful Silence: Where is the Outrage over the Slaughter of Civilians in Mosul? Counterpunch, 24 juli 2017, https://www.counterpunch.org/2017/07/24/a-shameful-silence-where-is-the-outrage-over-the-slaughter-of-civilians-in-mosul/
3 Amnesty International, “At Any Cost – The Civilian Catastophe in West Mosul, Iraq”, 2017 (voltooit op 1 juli); https://www.amnestyusa.org/wp-content/uploads/2017/07/Iraq-report-At-Any-Cost-The-Civilian-Catastrophe-in-West-Mosul.pdf
4 “’Coalition strikes kill 106 civilians’ in Al Maydaheen”, Aljazeera, 26 mei 2017, http://www.aljazeera.com/news/2017/05/strikes-kill-106-civilians-mayadeen-170526132541011.html
5 Andrea Germanos, “It Took Obama More than Two years to Kill This Many Civilians. It Took Trump Less Than Six Months”, Common Dreams, https://www.commondreams.org/news/2017/07/17/it-took-obama-more-two-years-kill-many-civilians-it-took-trump-less-six-months
6 Nika Knight, “Top Trump Advisers Propose Expanding 15-year Afghan War”, Common Dreams, 9 mei 2017, https://www.commondreams.org/news/2017/05/09/top-trump-advisors-propose-expanding-15-year-afghanistan-war
7 Jake Johnson, “Colonialism and Greed: Trump Considers Afghan War Expansion to Exploit Minerals”, Common Dreams, 26 juli 2017, https://www.commondreams.org/news/2017/07/26/colonialism-and-greed-trump-considers-afghan-war-expansion-exploit-minerals ; Mark Landler en James Risen, “Trump Finds Reason for the U.S. to Remain in Afghanistan: Minerals”, 25 juli 2017, https://www.nytimes.com/2017/07/25/world/asia/afghanistan-trump-mineral-deposits.html
8 Tom Engelhardt, “Empire of Destruction”, Tomdispatch, 20 juli 2017, http://www.tomdispatch.com/post/176310/tomgram%3A_engelhardt%2C_bombing_the_rubble/
9 (toegevoegd 27 juli 2017 23.49 uur): hier ontbrak een woord, namelijk ‘opstellen’. Toegevoegd, dus.
Peter Storm
#1 by Nayoko Sadashi on 2017/07/29 - 12:11
Dus, als ik het goed begrijp, was Obama een beetje aan het rommelen daar, met tegelijk Assad als IS bestrijden .
In die zin kunnen we misschien wel zeggen, dat Trump consistenter is en minder hypocriet, dan die Obama. Hij is gewoon een oorlog gorilla en maskeert dat niet met zoete praat en quasi humanistische pretenties.
Zie ik IS als de hoofdvijand ? Het moge duidelijk zijn, dat ik IS inderdaad als de meest geregredieerde vorm van leven op deze aarde. Een soort kanker, dat weg gesneden dient te worden. Erger dan neoliberalisme ? Ja, dat spreekt voor zich. Is nazisme en de vergassing van joden, erger dan het kapitalisme ? Ja, natuurlijk. Als kalifaten, of nazi’s, deze wereld in hun greep zouden krijgen, dan zouden wij allemaal ‘het haasje’ zijn.
Fascisme is erger dan kapitalisme ? Ja, natuurlijk.
Het gaat er niet zoveel om, of het kan, of dat het niet kan, wat Amerika doet/deed. Het gebeurt gewoon, het is gewoon een realiteit. Dat jij een peace teken maakt, met je handen, maakt niet dat er niet zeventigduizend raketten per dag afgevuurd worden.
IS was niet zomaar een moordenaarsbende. Deze mensen waren kinderen aan het onthoofden en mensen levend aan het verbranden, in kooien aan het stoppen, om ze te verdrinken. Dit was gewoon een horrorfilm, maar dan echt.
Er zijn maar een paar grootmachten die dit konden beëindigen, als ze daar zin in hadden. Amerika, China, Rusland, Iran, allemaal konden ze het zo van de kaart vegen. Hadden ze dat niet gedaan, dan was daar nu een soort kalifaat grootmacht ontstaan, met Arabische golfstaat connecties en een drang om de wereld in een kalifaat te veranderen. Zullen wij dat even niet doen, beste baard-vriend. Kortom, welke evil macht dan ook, er moest wel ingegrepen worden.
Natuurlijk,, jij en ik zijn gecharmeerd van Koerden en van anarchisten die de Koerden hielpen, maar ik ben bang dat men het verloor van IS.
Het probleem is alleen, imperialistisch bombarderen, creëert de nieuwe generatie ISsen. Getraumatiseerde en verknipte bevolking, grijpt naar salafisme. Dat kweekt Amerika nu. En als er dan over tien jaar weer een nieuwe jihaad groep staat, zal men het weer even van de kaart vegen en daarmee de aanzet geven tot weer een nieuwe groep.
Mijn vraag aan jou, hadden die grootmachten, die ‘bende’, moeten laten gaan ? Wat was er dan gebeurt, Koerden, hoe episch dan ook, waren waarschijnlijk verslagen en dan. Het had waarschijnlijk zijn oog laten vallen op Europa, IS dreigde al met het veroveren van Rome. Had IS dit gedaan, dan had een Europese coalitie het kapot gemaakt. Maar misschien had ik daar dan wel moeten vechten, want ik ben zogenaamd ‘reservist’.
Had men het laten woekeren, was er dan een salafistische grootmacht kunnen opstaan, met misschien wel atoomwapens. Als dat was gebeurt, dan zaten wij echt in een soort dystopische horror sci-fi film. Een Kalifaat grootmacht, kan het ‘vervelender’ ?
Amerika gooide bommen op Japan, atoombommen, is dit verantwoord ? Nee, natuurlijk niet. Voor Amerika was Japan minder interessant, want er is daar geen olie. Maar Japan was geen baby’s aan het roosteren, voor zover ik weet. Japan wilde niet de muziek afschaffen en dat men zeventien keer per dag naar een moskee zou gaan.
En ja, ik weet het, ik zeg nu misschien irrationele dingen, want Japan was ook verziekte dingen aan het doen. Is het dan verantwoord wat Amerika deed ?
Rusland, Canada en Amerika, hebben een coalitie gevormd om de nazi’s en de Japanners kapot te maken. Moreel verantwoord ? Ik denk dat die hele morele dimensie in een wereldoorlog helaas vervalt.
Jij had liever gehad, dat Spanje 1930, dat anarchisten daar zouden zegevieren en daarna de nazi’s verslagen zouden hebben. In Spanje werden de anarchsiten helaas in de kiem gesmoord en hadden dus helemaal niet de slagkracht om het oprukkende nazisme te bestrijden.
Om een lang verhaal kort te maken, Amerika had nooit een land mogen bombarderen en dat als ‘vrijheid’ bestempelen. Dat is een schending van de mensenrechten. Men had Japanse soldaten direct face to face moeten bevechten.
Misschien is dat ook beter, in het geval van dit conflict. Men moet soldaten op de grond neerzetten, om direct die IS eruit te maaien. Dit wilt men alleen niet, want dan krijgt men de bevolking tegen zich. De bevolking laat zich hier niet meer voor paaien.
Dus kiezen ze voor laffe, stille bombardementen, vanuit vliegtuigen, om het als het waren te ‘resetten’, waarna ze hun eigen belangen zullen behartigen.
Steun ik dit ? Ik steun een IS dat kapot geschoten wordt, door wat dan ook, al worden ze door peter pan kapot geschoten. Maar ik steun niet Amerikaanse imperialisme. Helaas gaan deze twee hand in hand.
#2 by peter on 2017/07/29 - 00:36
De poging om IS te verpletteren gebeurt niet “nu pas”. De Westerse luchtaanvallen begonnen in de zomer van 2014. De Amerikaanse luchtsteun die de Koereden in Kobani van de ondergang redde vond plaats in de laatste weken van 2014. Het moorddadige beleg van Mosul heeft negen maanden geduurd en begon in oktober 2016.
Dat de aanval van de VS aanvankelijk halfslachtig was, heb ik aangegeven en uitgelegd: Obama wilde tegelijk Assad bestrijden ( en stond daar tegenover Rusland) én IS bestrijden (net als Assad en Rusland). Tweee tegenstrijdige doelen tegelijk nastreven leidt zelden tot doortastendheid. Onder Trump is het bestrijden van Assad naar de achtergrond verschoven ende behoefte om Rusland te dwarsbomen eveneens. Dus nu kan het Pentagon min of meer all-out, met tienduizenden doden als resultaat.
Wat je zegt over Westerse olieverkoop aan IS klopt hoogstwaarschijnlijk. Maar corrupte deals zijn een randverschijnsel, niet de kern, denk ik. Olie speelt wel een achtergrondrol: het pure feit dat IS actief zit in het olierijke Midden-Oosten, maakt het voor de VS belangrijk om IS eronder te krijgen. Ook dat zeg ik in het stuk feitelijk al.
Je slotvraag accepteer ik niet als uitgangspunt. Ik geloof dat het uitgangspunt niet is “we moeten IS bestrijden, hoe gaan we dat doen?” Daarmee licht je namelijk één probleem eruit als hoofdvijand. En ik zie IS als maar één van de problemen, niet als Het Probleem. Het andere, veel machtiger probleem – waar IS een reactionaire reactie op is – wordt gevormd door het Westerse imperialisme. Waar een links/ radicaal antwoord op dat imperialisme goeddeels uitbleef, kreeg IS haar kansen. Which happened. Als links nu meegaat in het idee “dat moet de VS het vuile werk maar doen, want wij kunnen het niet en de Koerden zijn niet sterk genoeg” dan lacht IS (of haar opvolgers, kinderen van door Amerikaans geweld omgekomen mensen in de stukgebombardeerde mensen in Mosul bijvoorbeeld) in haar vuistje, want daarmee zet links zichzelf wederom buitenspel en staat aan de verkeerde kant.
En er is nog iets, pijnlijk om onder ogen te zien. Misschien konden de Koerden dit, onder de gegeven omstandigheden, niet winnen. Dat is nog steeds geen reden om de destructieve macht van de meest gewelddadige moordbrigades die er op deze planeet rondlopen – momenteel onder opperbevelhebber Trump – carte blanche te geven. Of is het legitiem om duizenden, tienduizenden (honderdduizenden, miljoenen…) mensen vanuit de lucht op te ruimen met bommen en raketten, enkel en alleen om een eind te maken aan een veel kleinere moordenaarsbende? Maakten de misdaden van het Japanse Keizerrijk de twee atoombommen van augustus 1945 – toen dat keizerrijk feitelijk verslagen was, er werd alleen wat gesteggeld over het al dan niet aanblijven van de keizer – legitiem?
#3 by Nayoko Sadashi on 2017/07/28 - 23:18
Toch heb ik een aantal vragen aan jou, Peter.
Wij weten, Koerden en Sjiitische milities bestreden de IS. Turkije is zo vies geweest, om aan de ene kant van IS olie te kopen en aan de andere kant de Koerden te bombarderen.
Het westen is zo vies geweest, om wapens aan IS te verkopen.
Afijn, hoe had het dan moeten gaan ?
Die grootmachten hebben de slagkracht om de IS te bestrijden. Hadden die Koerden het alleen gered ? Btw, mijn respect voor deze mensen is onmetelijk groot, maar dat even terzijde.
Amerika, of een Rusland, of welke grootmacht dan ook, veegt die IS gewoon even van tafel en respondeert met : nu wij hier toch zijn, doen jullie nog iets met die olie ?
Weetje wat het is, als men IS echt kapot had willen hebben, dit zei een vriend van mij uit Iran ook al. Israel, de VS, Saoedi Arabië, of wat voor coalitie dan ook, had het zo kunnen oprollen, het helemaal plat kunnen gooien. Blijkbaar is er een reden, dat dit nu pas gebeurt ? Belangen ? Olie inkopen, goedkoop, van IS ?
Waarom viel men destijds, in Europa, en met men bedoel ik Canada en de VS. Waarom viel men pas zo laat Europa binnen, om de mensen van de nazi’s te bevrijden ? Omdat de USSR negentig procent van de Duitsers bevochten had en daarmee langzaam aanspraak maakte op heel Europa.
Waarom heeft men IS nu pas van de kaart geveegd ? Waren de Koerden aan terrein aan het winnen ? Waren er verschuivingen gaande, die de Amerikaanse hegemonie ten goede zou komen ?
Mijn vraag aan jou was dus, wat had er dan moeten gebeuren, hoe hadden de Koerden dit moeten winnen, hoe had IS bestreden moeten worden, zonder de VS ?
Zie dit niet als een aanval, slechts een vraag.
#4 by Nayoko Sadashi on 2017/07/28 - 18:04
IS heeft natuurlijk enorme reclame gemaakt, bewust of onbewust, voor Amerikaanse imperialisme. Wat men heeft gedaan, daarover zijn tonnen en tonnen aan mensen in de hele wereld, extreem boos over.
Hun daden, is koren op de molen, van Wilders en Trump en lepen etc, etc.
Amerika weet er alleen soepel nog een imperialistisch belang uit te schudden. Iets dat wij niet eens meer zien, doordat die beelden, van onthoofde en verdronken mensen, vrouwen en kinderen, nog op onze netvliezen gegrift staat. Snap je wat ik bedoel ?
Amerika is in ieder geval zo ‘slim’, om burgers niet dood te martelen en kinderen te onthoofden. Men bombardeert dorpen, ‘schoon’ geweld. In de praktijk natuurlijk niet heel anders.
Amerika weet haar geweld altijd op een of andere manier heel goed te maskeren.
Het is snel, het zijn wat bommen, klap/boem en dat is het dan. IS maakte er echt een passie van en bracht dit uit, zette dit op het internet. Iets dat een VS natuurlijk nooit zou doen.
#5 by petrel41 on 2017/07/28 - 00:50
Trump’s economic war on Afghanistan:
https://dearkitty1.wordpress.com/2017/07/27/trumps-war-for-profits-in-afghanistan/