ravotr

maandag 28 november 2016

Nederland staat aan de vooravond van een staatsrechtelijke nieuwigheid: een fascistische democratie. Fascistisch: de PVV staat in een recente peiling op 33 zetels, dreigt verreweg de grootste te worden, en gezien de bespottelijke zwakte van de niet-fascistische partijen (goed zoeken!), en het feit dat weerstand vanuit de maatschappij vooralsnog zwak is, dreigt ze via komende verkiezingen de regeringsmacht te grijpen. Democratie: de PVV is allang niet meer de enige partij in fascistenland. We hebben de VNL, Jan Roos en zo meer Leidersvolk. En sinds vandaag hebben we ook Nieuwe Wegen, althans in aanleg. Zo gaat de post-Fortuynistische verkiezingsoptie heten van Jacques Monasch, opkomende ster aan het fascistenfirmament.

Zo komt een heuse coalitieregering van fascistenclubs in beeld, op basis van een door fascistische partijen beheerst meerpartijenstelsel. Waarom dan nog de democratie afschaffen, als je als rechtgeaard Groot Leider de zaak ook met meerderheden van parlementszetels naar je hand kunt zetten? En mocht die meerderheid niet rond te krijgen zijn, dan is er vast wel met de Partij van de Collaboratie oftewel de VVD iets te regelen. Die zijn waarschijnlijk omkoopbaar. Je biedt de VVD gewoon een meerderheid aan ministersposten aan, zolang je als PVV maar de minister van Binnenlandse Zaken, ‘Defensie’, ‘Justitie’ en Vreemdelingenzaken in eigen hand houdt. De complete staatsveilighheid dus. Plus natuurlijk de positie van Rijkskanselier. Roos mag dan het buitenland doen, en Baudet de cultuur. Dat gaat he-le-maal goedkomen, toch?

Kom kom, hoor ik een bedachtzame lezer al brommen, is die Ravotr niet een beetje al te streng voor mijnheer Monasch? Laten we eens een nadere blik op zijn houding, zijn retoriek en standpunten werpen. De man probeerde lijsttrekker te worden van de PvdA, ooit een sociaaldemocratische partij, tegenwoordig een carrière-apparaat voor knuppelgrage burgemeesters. Zijn kernpunten: 1. de partij moest ‘iets doen’ met dat Oekraïne-referendum. Weet je nog wel, die vertoning toen een ruime meerderheid (qua stemmen) van een duidelijke minderheid (qua opkomst) nee zei tegen een verdrag, in een raadgevend referendum. En 2. hij wilde als voorzitter inbreng op het partijprogramma kunnen hebben. Over dat referendum – een opstooktruucje van Roos en Baudet, gewoon bedacht om anti-EU-sentimenten vanuit rechts te mobiliseren en een bloedeigen Brexitje te bevorderen – wil ik het nu verder niet hebben. Over wat Monasch met de partijkoers wilde echter wel.

Om te beginnen is het raar om als lijsttrekker speciale inbreng in een partijprogramma te eisen. Je bent daar één van de lezen, je hebt via de in die partij gangbare kanalen de gelegenheid om je inbreng te leveren. Zo werkt dat binnen politieke partijen met democratische pretenties. Een lijsttrekker die zich vervolgens een eigen speciale inbreng toedicht, verheft zich boven de partij, en vertoont al de ambitie van een Leider. Dat was al hoogst verdacht.

Het werd enger naarmate je beter keek naar wat voor soort koerswijziging Monasch bepleitte. De Volkskrant, vlak nadat zijn poging om lijsttrekker te worden afketste: “Ook mag Nederland als het aan hem ligt nog slechts een ‘duidelijk begrensd aantal’ asielzoekers uit vluchtelingenkampen opnemen. Mensen die zich zelf hier melden, krijgen geen status meer.”  Dat zou neerkomen op afschaffing van ieder asielrecht. Opgevangen worden is dan louter nog een gunst, en voor iedere vluchteling die deze gunst niet ten deel valt, wacht dakloosheid, gevolgd door deportatie als bureaucratie en politie de vluchtelingen in de klauwen krijgt. Geen PvdA-kopstuk die de man erop wees dat dit in strijd zou zijn met PvdA- beginselen. Qua standpunten had de partij met Monasch dus kennelijk tamelijk weinig problemen. Monasch hadalleen te veel kapsones naar de zin van de partijbazen.

Maar terug naar de opvattingen van Monasch. In een interview op Nu.nl , enkele weken voordat het lijsttrekkerschap stuk liep, beantwoorde hij de vraag of de PvdA linkser moet zijn met: “Dat ligt eraan. Op het gebied van integratie moeten we kritischer zijn. Bijvoorbeeld in het asieldebat”, waarna hij zijn pleidooi voor een maximum aantal toegelaten vluchtelingen herhaalt en er natuurlijk voor zorgt dat de mensen die wel mogen komen, ondersteuning wordt toegezegd om te ‘integreren’.

Vervolgens gaat hij door: “Kijk naar de vrijheid van meningsuiting. Begrijp me goed, je mag dragen wat je wil, maar als progressieve partij moet je normen stellen en een hoofddoek, een boerka of boerkini is een symbool van onderdrukking”. Even verderop: “Als PvdA’er zeg ik: vrouwenemancipatie gold twintig jaar geleden, dat geldt nu en dat geldt ook voor later. Dat zijn morele grenzen waar je als partij veel duidelijker in moet zijn. Als je daarmee kiezers verliest, too bad.” Ach ja, je wint wel weer andere kiezers terug, nietwaar? Bezorgde burgers genoeg, je gaat gewoon lekker campagne gaan voeren in Geldermalsen en Steenbergen, beschermd door de plaatselijke knokploeg.

Merk hierbij trouwens op dat ‘vrouwenemancipatie’ hier door Monasch wordt opgevoerd tegen de kledij die sommige moslims dragen, maar niet om verschillen in beloning en loopbaankansen tussen man en vrouw aan te kaarten, of iets te zeggen over het immens wijdverbreide seksuele geweld tegen vrouwen in de héle maatschappij. Anders gezegd: het feminisme van Monasch is een truucje om weer eens moslims te bashen. De PVV-riedel in sociaaldemocratisch cadeaupapier. Bij de PvdA vonden ze dit blijkbaar heel aanvaardbaar, want men liet hem daar zonder de man frontaal tegen te spreken, gewoon begaan. Deze tolerantie voor Fortuynistische suggestiviteit en PVV-achtig racisme in sociaaldemocratische kring is illustratief voor de verrotting van de PvdA.

Maar blijkbaar had de Nieuwe Leider binnen zijn oude club nog te weinig ruimte naar zijn zin. Het Nu.nl interview verscheen op 21 oktober. Op 7 november maakte hij bekend dat hij de PvdA-fractie verliet.  En op 11 november omschreef de Volkskrant hem als “ex-PvdA’er Jacques Monasch”.  En die ex-PvdA-er dacht over een nieuwe partij, natuurlijk onder Zijn Leiding. Een ”conservatief linkse” partij zou het moeten zijn, met een “streng asielbeleid”, aldus de Volkskrant. “Ook wil hij het vrije verkeer van werknemers binnen de EU beperken.” Het is de retoriek waarmee de Brexit won, het is de retoriek van Trump die toen nog gewoon een kansloze presidentskandidaat was in de gedachten van te velen.

Het is ook de taal van Wilders, ietsje minder grof geformuleerd. Geen wonder dat hij zich vriendelijk naar de PVV-aanhang betoont. “Veel PVV-ers hebben het hart op de goede plek. Alleen hebben ze het gevoel dat aan hun problemen niets wordt gedaan en dan stemmen ze maar op Wilders”, aldus Monasch. En waarom zou je op Wilders stemmen als je hetzelfde racisme ook via een stem op mijnheer Monasch kunt ventileren, nietwaar?

En wat zijjn dan die problemen die mensen naar Wilders jagen? “Wat in veel steden gebeurt is voor veel mensen een schrikbeeld, ook buuiten de Randstad. Neem Rotterdam-Zuid. Is dat nog Nederland? Ja. Het is Nederlander, maar ik voel me er geen Nederlander meer.” En waarom dan niet, mijnheer Monasch? Omdat in uw hoofd Nederland bewoond wordt door louter witte mensen, plus die anderhalve door u in het kader van uw strenge assielbeleid toegelaten vluchteling? Het enige verschil tussen het Rotterdam Zuid waar Monasch hiermee schermt, en een willekeurige wijk met arme mensen veertig jaar gelede, of in tal van andere steden of zelfs stadsdelen, is dat het in Rotterdam Zuid bewoners betreft van niet-Nederlandse herkomst en met uiterlijke kenmerken waar je dat aan kunt zien. Er wonen volgens Monasch gewoon teveel niet-witte mensen in Rotterdam-Zuid. Dát is wat hij zegt. Hij roept nog net niet ‘Minder!’. Maar zijn racisme is er nauwelijks minder om.

Hij verraadt zijn racisme ook nog in de wijze waarop hij een fusie tussen PvdA en GroenLinks verwerpt: “Dan wordt de PvdA een vrijzinnige, liberale partij die voor een federaal Europa is en de muklticulturele samenleving omarmt.” De multiculturele maatschappij – een maatschappij waar mensen met verschillende huidskleuren en achtergronden samen proberen te leven op gelijkwaardige basis – is voor Monasch kennelijk een schrikbeeld. Net als voor de PVV, naar wiens achterban hij zo duidelijk lonkt.

En nu lanceert hij dus zijn eigen partij. “Nieuwe Wegen”, zo gaat het heten. De nieuwe wegen klinken echter als oud nieuws. “Monasch vindt dat linkse partijen de integratie- en immigratieproblemen niet hard genoeg aanpakken”, zo vat de NOS een rechts kernpunt van Monasch samen. Het doet me een beetje denken aan Mussolini, aanvankelijk militant socialist in Italië  die zijn partij destijds ook ‘niet hard genoeg’ vond, maar dan op het gebied van oorlog en vrede: hij wilde dat de socialistische partij vóór deelname van Italië aan de Eerste Wereldoorlog was, kreeg zijn partij niet enthousiast, en begon uiteindelijk voor zichzelf. Zo kwam het fascisme destijds op gang.

Monasch wil dan ook  geen gewoon rechtse partij.  Lees maar hoe hij zich tegenover mainstream rechts profileert. “Verder moeten er meer vaste banen komen in ‘plaats van losse baantjes en flexcontracten’”. Zo min mogelijk mensen van niet-Nederlandse herkomst, zwarte mensen, met name moslims in de verdomhoek, vluchtelingen zoveel mogelijk buiten de deur houden, en sociaal-economische zekerheden beloven voor witte Nederlanders, de ”bezorgde burgers’ die ook hij naar de mond praat. Het is een variant op het ‘niet links, niet rechts, maar recht door zee’, dat we ons nog kunnen herinneren van Rita Verdonk in haar poging het Vaderland te Redden.

Precies deze positionering tegenover zowel links als gevestigd rechts, brengt Monasch griezelig dichtbij extreem-rechts, bij varianten van het fascisme. De Nieuwe Wegen die Monasch aanwijst zijn oud. Sinds eerste helft van de twintigste eeuw weten we waar dit soort nieuwe wegen, en trouwens ook spoorwegen, naar toe dreigen te leiden. Het zijn de wegen van de uitsluiting en erger.

Het is niet honderd procent zeker dat Monasch zich realiseert in welk fascistisch vaarwater hij zich bevindt. Als dat zo is, dan is hij verschrikkelijk kortzichtig en naief. Wij kunnen ons dit soort kortzichtige naïviteit echter niet veroorloven. Geen minuut.. Ook deze Leider dient tegengehouden worden, en zijn Nieuwe Wegen door effectieve barricaden onbegaanbaar gemaakt.

Peter Storm