ravotr

donderdag 11 september 2014

Zo, dus Israël pleegde oorlogsmisdaden? Vergeef me, maar dat wist ik al. Het is echter interessant dat Human Rights Watch, het als mensenrechtenorganisatie vermomde semi-verlengstuk van het Amerikaanse ministerie van buitenlandse zaken, het ook erkent. Het is een onderdeel van een bekend patroon: als de Gaza-strook platgebombardeerd is, en de rust is enigszins weergekeerd, dán mag zelfs de mainstream een beetje kritisch worden, dán mag de hoofdsponsor in Washington iets meer afstand nemen van de wandaden van haar team in het oorlogsveld. Van dit patroon zijn meer tekenen. Van de pro-Israël-propaganda blijft intussen steeds minder heel.

Heel opvallend blijkt dat uit een bericht uit de Jerusalem Post over één van de mislukte staakt-het-vurens tijdens de Israëlische aanvalscampagne. Meestal werden die afgedaan met ‘wij wilden een onvoorwaardelijk staakt-het-vuren, maar Hamas wil er niet aan’, soms probeerde men Hamas een specifieke schending in de schoenen te schuiven. Dat laatste blijkt in een specifiek, zelfs door Israël nu erkend, geval dus onzin. Het betrof een staakt het vuren dat voor 72 uur zou gelden. Binnen een uur had een Hamas-patrouille echter een Israëlische eenheid die aan haar Oorlog tegen Tunnels in Gaza bezig was, in een hinderlaag gelokt en enkele soldaten gedood. Einde wapenstilstand, nieuwe Israëlische bombardementen en beschietingen, en Hamas kon weer weggezet worden als degene die een staakt het vuren saboteerde.

Maar wat blijkt nu? VS-functionarissen die het bestand hadden geregeld, hadden Israël de indruk gegeven dat het over álle gevechtshandelingen ging, ook die van Hamas-strijders tegen Israëlische soldaten die de Gaza-strook waren binnengedrongen. Hamas was met dat laatste echter nooit akkoord gegaan. Dat vertelt nu een met de Israëlische strijdkrachten verbonden radiozender. “Israëlische functionarissen bevestigden tegen Army Radio dat achteraf gezien Mashaal en Hamas zichzelf nooit gebonden hadden aan een wapenstilstand waarbij het zich verplichtte om niet op te treden tegen zelfs hoewel Washington de Israëlische regering had doen geloven dat Hams precies dat had beloofd.” Mashaal is diplomatiek topfunctionaris van Hamas. Israël stelde dus dat Hamas een afspraak schond, maar dat was helemaal niet zo.

Het zou ook wel een absurde afspraak zijn geweest. Israël had aan de VS gevraagd om twee zaken in die afspraak geregeld te krijgen: “We wilden een staakt-het-vuren, en we wilden volledige vrijheid van handelen tegen de tunnels, zonder de dreiging dat we onder vuur zouden komen door Hamas-strijders”, zo citeert de krant een “diplomatieke bron”. Vrij vertaald: ‘we willen een staakt het vuren van de kant van Hamas, maar we willen gewoon door kunnen gaan met eigen militaire operaties op de Gazastrook’! Want dat tunnels vernielen was natuurlijk een militaire operatie, en één die bij een alomvattend staakt het vuren natuurlijk ook zou zijn stilgelegd.

Dat Hamas weigerde te beloven om voortgaande Israëlische acties tegen die tunnels met rust te laten, was logisch. Iets in mij zegt dat ze dat aan Israëlische kanten moeten hebben geweten. De vraag is wel: geloofde Israël desondanks écht dat Hamas wel had ingestemd, en was het dus echt een misverstand? Of was het allemaal doorgestoken kaart om zo snel mogelijk van het staakt-het-vuren af te komen en Hamas de schuld te kunnen geven? Hoe dan ook: van het beeld dat Hamas, en niet Israël, elke keer maar het geweld zoekt terwijl Israël het geweld wil stoppen, blijft steeds minder over. Dat zoiets zelfs in een Israëlische mainstream nieuwsbron als de Jerusalem Post doorklinkt, laat zien hoe zwak Israël op het slagveld van de propaganda intussen staat. Dat is een goede zaak, en het smaakt naar meer.

Dan die oorlogsmisdaden. Human Rights Watch (HRW) is eindelijk eens ondubbelzinnig. Voor het bombarderen van drie VN-scholen op de Gaza-strook, “die duidelijk als dusdanig waren gemarkeerd en waarvan ze wisten dat er honderden personen bescherming zochten” – aanvallen die 45 Palestijnse mensenlevens kostten, waaronder 17 levens van kinderen – ontbrak “overtuigende uitleg” van de kant Israël. Het betreft hier dus een oorlogsmisdaad, geen legitieme oorlogshandeling. Wie enigszins de berichtgeving volgde, moet het zijn opgevallen dat Israël dit soort oorlogsmisdaden dag in dag uit pleegde tijdens haar luchtaanvallen. It all goes with the colonial job.

Maar tot nog toe dekte HRW zich bij veroordeling ervan in met formuleringen als ‘mogelijke oorlogsmisdaden’ en soortgelijke slagen om de arm. Deze terughoudendheid gold niet voor de raketjes van Hamas die nauwelijks levens kostten: díé werden door HRW zonder meer als misdaad aangemerkt. Het was één van de talloze voorbeelden van het meten-met-twee-maten dat HRW typeerde en discrediteerde. Helena Cobban heeft een onder meer op de website Jadaliyya geplaatste analyse van HRW-rapportage gemaakt waarin Israëlische aanvallen veel omfloerster worden bekritiseerd dan Palestijnse beschietingen die keihard en categorisch worden veroordeeld. Het bombarderen van scholen die als schuilplaatsen dienst deden, was echter zelfs door HRW niet meer met de ‘zou kunnen, moet naar gekeken worden’- benadering af te doen. De misdadigheid van de aanval was simpelweg te groot en te onmiskenbaar.

Hetzelfde bericht waar de NRC het oordeel van HRW uiteenzet, vermeldt nog iets interessants. De m militaire politie van Israël zèlf is onderzoek gestart naar wandaden van Israëlische soldaten. Het betreft daar “een luchtaanval op een strand in Gaza waarbij vier kinderen de dood vonden, een aanval op een school van de Verenigde Naties, de arrestatie van een 17-jarige Palestijn die als menselijk schild zou zijn gebruikt, het doodschieten van een Palestijnse vrouw en de mogelijke plundering door een Israëlische militair van een Palestijnse woning.” Het afmaken van Palestijnse vrouwen en kinderen, het plunderen van woningen, het arresteren van mensen, het was standaard, dit zijn slechts een paar van de meest in het oog lopende voorbeelden.

Voortschrijdend inzicht in Israël, deze stap? Eerder een poging om serieus onafhankelijk onderzoek voor te zijn, plus een poging om propagandavoordeel te behalen met een ‘zelfkritische’ houding. Zouden Israëlische autoriteiten zelfs maar deze kleine stap zetten als ze niet de hete adem van kritische aandacht voelden? Doorgaan dus, wereldwijd, met die kritische aandacht, met die hete adem, met actie! De Israëlische bommen vallen nu even niet op Gaza, maar de strijd tegen de Israëlische koloniale misdadigheid gaat door.

Peter Storm