ravotr

woensdag 13 november 2013

Het is dat ik al anarchist ben, anders was afgelopen middag een prima moment geweest om het alsnog te worden. Een grove politieaanval op mensen die actie voerden tegen racisme en fascisme, tegen Wilders’ onderonsje met Le Pen; gewapende agressie onderbouwd met de arrogantie van de macht, de uniformen, de knuppels – waarmee ik zowel de wapenstokken aanduid als degenen die hem hanteerden – wat heeft een mens verder nog nodig om volslagen anti-autoritair te worden?

De actie was een protest tegen de ontmoeting tussen Le Pen en Wilders, afgelopen middag in Den Haag. De Anti-Fascistische Actie (AFA) had de zaak op poten gezet. AFA was natuurlijk, blijkens de bijbehorende vlaggen, nadrukkelijk aanwezig. Er waren mensen met borden met de kop van Le Pen, rode circel eromheen en streep erdoor. Helder. Er waren enkele mensen met de anarcha-feministische zwart-paarse vlag. Er waren ook enkele mensen met borden van de Internationale Socialisten – “Zeg NEE tegen de PVV” erop, en de bijbehorende krant De Socialist. Spandoeken met onder meer “Den Haag tegen fascisme” en “Kies voor antifascistische strijd”, kleeddden de hele boel mooi aan.

We waren aanvankelijk met enkele tientallen mensen, later groiede het aan tot een groep van rond de vijftig mensen Maar toen waren er ook al mensen vertrokken, dus de schatting uit het NOS-verslagje – zestig tot zeventig deelnemers – zater niet ver naast. Weer eens wat anders dan dat gevestigde media het aantal demonstranten halveren. Ruim zestig Mensen”, daar houdt het intussen al verschenen AFA-verslag het op.

De actievorm: een lawaai-protest, waarbij mensen op trommels en pannen mepten, op fluitjes en loeitoeters bliezen en dergelijke. Het is lang geleden dat twee van mijn pannendeksels, een steelpannetje plus een vork, zo langdurig zijn afgebeuld. We onderbraken af en toe ons lawaai met het roepen van leuzen: “Alerta, Alerta, Antifascista!” En “Fascisme? Nee! Racisme? Nee! PVV? Nee nee nee!” Drie mensen, waaronder Joke Kaviaar, hielden effectieve toespraken. Die van Joke Kaviaar staat intussen al op Indymedia en viel extra op omdat ze sleutelpassages en leuzen ook in het Frans voordroeg: “Stop de fascistische samenzwering! Arrêtez le conspiration fasciste!” Je weet maar niet of Franse media zoiets oppikken, zodat mensen in Frankrijk ook merken dat niet iedereen in Nederland de komst van Le Pen ook maar enigszins op prijs stelde.

Aanvankelijk stonden we bij de hoek van het Plein bij het oude Ministerie van Justitie. Later verschoven we nog verder de hoek in en vormden een soort lawaai-picketline tussen dat justitiegebouw en het Ministerie van Defensie, daar waar de Lange Poten van het Plein afliepen. Al heel snel stond tegenover onze groep een linie van iets van acht tot tien ME_ers, niet met helm maar wel met de wapenstok gereed. Een eind achter die ME-linie stonden zes paarden met agenten erop, plus enkele politiebusjes, en meer agenten. Dat alles was opgetrommeld voor veertig, vijftig, zestig actievoerders! Wat kost die ongein wel niet? Of is er onder mijn lezeressen en lezers iemand die de uiogaven voor deze politiemacht nuttig en wenselijk acht?

Al snel bleek dat mensen die van het Plein lanngs ons door wilden lopen, de Lange Poten niet meer op mochten van de politie. Omlopen dus. Dat wekte ergernis van zulke mensen, terecht natuurlijk. Sommigen sputterden tegen, maar het is opvallend hoe mensen zich toch voegden naar zulke absurditeiten. Er was niets heftigs gaande, alleen wat mensen die herrie maakten. Maar ja, de Lange Poten lopen langs de in gang van het Tweede Kamergebouw, en van Nieuwspoort waar Le Pen en Wilders gingen persconfereren. Om daar winkelend publiek langs te laten lopen vond de politie een onaanvaardbaar risico. Om maar te zwijgen van de mogelijkheid dat wij, de demonstranten, dichterbij – en dus hoorbaarder – bij die ingang zouden komen. Overigens waren sommige winkels in dat stuk straat kennelijk al dicht ook. Om drie uur woensdagmiddag!

We stonden intussen wel vlak voor de politie. Sommige agenten kregen kennelijk de zenuwen van onze herrie. Mooi. Ik hoorde zelfs dat ze oordopjes kregen uitgedeeld. Haha. Ik vermaakte me intussen prima met het improviseren van ritmes met mijn pannendeksels. Een agent knikte me wat ironisch-vriendelijk toe, zo van: goed zo, mooi hoor. Hij ging lekker mee met het ritme. Dat was in het geheel niet mijn bedoeling, ik stond er niet voor zijn entertainment. Dus ging ik ritmes en maatsoorten variëren, de vijfkwartsmaten, elfkwartsmaten en dertienkwartsmaten waren niet van de lucht, afgewisseld met vierkwartsmaten en wat walsjes, en af en toe een totaal gebreik aan iedere regelmaat. Ook van veel ritmische orde was in politieoren hopelijk geen sprake.

Intussen had ik een – kennelijk leidinggevende – agent al tegen een mededemonstrant horen waarschuwen dat demonstrantenn niet moesten proberen om door de linie heen te breken. Want anders…? Wat dat andere was, weten we niet, de gebeurtenissen kregen een andere wending. Niet wij doorbraken hun linie, zijn doorbraken de onze met een onverhoedse aanval. We hadden kort tevoren te horen gekregen dat rond half vier de persconferentie van het fascistische duo van start zou gaan, een moment om onze herrie naar een hoogtepunt te voeren. Maar juist rond dat moment sloegen agenten toe, en sloegen.

Ik stond – vanuit het Plein bezien – rechts, vlak bij dat Justitiegebouw. Helemaal links, op de stoep bij Defensie, rende opeens een handvol ME-ers naar voren, en sloegen mensen die vlakbij ze stonden. Even later zag ik agenten bovenop een man die op de grond lag, kennelijk zojuist aangehouden, en kennelijk was die aanhouding erg hardhandig gegaan. Agenten hadden een gat in de actie geslagen en hielden ons erna agressief op afstand. De picket formeerde zich weer, maar wel een eindje terug. En agenten eisten twee meter tussenruimte, en zetten dat kracht bij door met hun knuppels te zwaaien. Ik heb er één toegevoegd dat, als ze twee meter tussenruimte wilden, ze natuurlijk twee meter terug konden lopen. Om één of andere reden – een agent wees naar zijn politie-insigne, ok een punt te maken in dit verband… – deden ze dat niet. Bevel is bevel, nietwaar?

Kort erna keerde er een soort kalmte terug onder actievoerders, en hervatten we ons lawaaiprotest. Daar zijn we nog een half uur, drie kwartier mee doorgegaan, maar het werd al een beetje schemerig, en de groep was ook wat geslonken. We zetten er een punt achter, bliezen als groep de aftocht. Als strijdbare groep, af en toe weer leuzen schreeuwend zodat het nog even een demonstratie werd ook.

Bij het napraten bleek dat er niet één, maar drie mensen gearresteerd waren. Meerdere actievoerders hadden harde klappen gehad, op armen, achterwerk en soms ook hoofd. Geweld vanuit demonstranten was er niet, zelfs niet iets dat voor de wat gematigder persoon voor fysiek geweld of zelfs maar vernieling zou kunnen doorgaan. Het bleek dat twee van de drie mensen waren aangehouden wegens belediging van een agent, een derde wegens verzet tegen aanhouding of zoiets. Het NoS-bericht spreekt van “belemmering”.

Die belediging is natuurlijk een absurde aanklacht. In de eerste plaats: als jij daar als groep in je bespottelijke pakken en bespottelijke knuppels en soms een idiote grijns op je kop in een intimiderende linie opstelt tegenover vreedzame en redelijk opgewekte betogers, dan is het logisch dat mensen je voor idioot uitmaken. De na de aanval aangeheven leus “Ik kan niets, ik wil niets, geef me een unifiorm!” was weer zeer toepasselijk ook. Verder is het structurele gewelddadige gedrag van agenten – beroepshalve, niet als incident – een hele goede reden om te roepen “No Justice, No Peace, Fuck the Police”. Hooguit zou de tweede helft van de leus aangemerkt kunnen worden als getuigend van slechte smaak in partnerkeuze. En sleeping with the enemy is sowieso al niet mijn soort van plezier. Maar dit terzijde.

Hoe dan ook: de hele opstelling van de politie vroeg om het beschimpen, bespottelijk maken en uitschelden van agenten. Daarin aanleiding zoeken om iemand aan te houden, is zoeken naar een provocatie, een aanleiding om ter slaan. En zelfs áls je al vindt dat mensen die de politie beledigden – iets wat ik vast ook heb gedaan door duim en wijsvinger heel dicht bij elkaar te houden, in hun gezicht en erbij te zeggen “zó klein…” – gearresteerd moeten worden, dan had dat ook gekund door mensen na afloop van de actie in alle kalmte aan te houden. Nogmaals: áls je belediging van een agent een legitieme reden voor strafvervolging vindt, wat ik natuurlijk ook nog eens helemaal niet vind.

Zowel de timing van de aanval en arrestatie – uitgerekend rond het begin van de persconferentie, op een manier die zonder meppende agenten in te zetten ondoenlijk was geweest – duidt dat de aanval zélf het doel was. Het was de bedoeling om klappen aan betogers uit te delen, de belediging werkte als voorwendsel. Hier is een vreedzaam protest bijna uiteen geslagen door staatsdienaren in uniform, betaald uit belastingcenten. Dit gebeurde overdag, in de binnenstad van een grote stad, op een doodgewone doordeweekdse dag, niet in het Rusland van Putin maar in het Nederland van Rutte.

Het valt onder de normalisering van politiegeweld en staatsgeweld, die vandaag des te wranger was omdat mnet dat politiegeweld een protest tegen fascistische en racistische machtsvorming agressief dwarsboomden. Vandaag gold wel weer overduidelijk: politie, fascisten, twee handen op één buik. Maar de politie kan ervan verzekerd zijn dat we terugkomen, en met méér en bozere mensen. En het staat bepaald niet bij voorbaat vast dat de klappen dan wéér slechts van één kant zullen komen.

Peter Storm