ravotr

woensdag 9 januari 2013

Leuk, he? “China vecht tegen censuur”, zo luidt de kop van een Trouw-artikel. Héél China? Welnee. De staf van één krant in één stad in China vecht tegen censuur door te staken. Ja, er zijn meer mensen actief tegen censuur in China. Maar  ‘China vecht…” ? Was het maar waar. De kop is een bespottelijke overdrijving. De censuur is overigens reëel, en  bestaat uit druk van de aan het blad verbonden propagandafunctionaris om een artikel te wijzigen. Het protest van het personeel van het blad verdient grote waardering, actievoeren is in China niet zonder risico, het is een politiestaat, zij het met een wat liberaler, opener inslag dat in, ik noem maar iets, 1989, of 1976, of 1966…

Allemaal waar. Maar wat is er dan zo grappig? Nou, al die aandacht voor censuur aan de andere kant van de wereld, uitgerekend op de dag dat in Nederland Joke Kaviaar een verachtelijke poging van staatswege te verduren heeft om haar de mond te snoeren. Het betreft het proces dat afgelopen dag voorkwam in Haarlem. Het Openbaar Ministerie (OM) vond in vier artikelen van haar hand passages die het OM opruiiend vond. Daarom eist dat OM dat Joke Kaviaar tot een half jaar cel wordt veroordeeld. Ter vergelijking: de staf van het Chinese blad doet niet aan opruiiing maar ís al ‘opgeruid’, door de onduldbare situatie zelf. Die staf gaat al veel verder: de staf voert directe actie, de staf staakt. Politie en arrestaties ontbreken echter. Misschien komt dat nog. Maar intussen stond Joke voor de rechter en hoorde die eis van een half jaar tegen zich eisen.

En waar nieuwssites omstandig, en geheel risicoloos, berichtten over de censuur in China, en daarbij de overdrijving dus niet schuwen, daar zwijgen veelal ze minstens zo heldhaftig over de censuur die, onder hun neus, een Nederlandse officier van justitie wil opleggen aan een actievoerster in Nederland, die strijd voert en tot strijd oproept tegen het de gemene deportatie- en opsluitingspraktijken die op vluchtelingen worden losgelaten en die hier bekend staan als ‘asielbeleid’ en dergelijke voze  gesaneerde ambtelijke termen. Het zijn rake en noodzakelijke teksten, oproepen tot een hopelijk doeltreffend verzet. Ze verdienen verdere verspreiding. De Steungroep die rond de zaak is gevormd, heeft ze online. Lezen. Verspreiden. Gehoor aan geven, wat mij betreft. Ja, als die teksten opruiing inhouden, dan  houden deze zinnen van mij ook opruiiing in. Prima. Kom maar op, officiertjes van justitie, ik lust u rauw. En ik weet zeker dat ik niet de enige ben.

Intussen, dames en heren van de gevestigde media, u schrijft over censuur in China, u zwijgt over censuur in Nederland. Wie zwijgt, stemt toe. Wie van u doorbreekt dat zwijgen? Waar is de eerste journalist die staakt tegen haar of zijn krant omdat die krant, nieuwssite of omroep nalaat, ja weigert, te berichten over het proces tegen Joke Kaviaar? Of heeft u het niet eens bij de redactie aan de orde gesteld? Waarom dan niet? Wacht u tot het OM ook bij u aanklopt omdat een bureaucratische staatsdienaar vindt dat uw werk ‘te ver’ gaat? Journalist (v/m), waar is uw vrijheidsliefde, uw solidariteit en uw eer?

Noot: bijgeschaafd op 10 januari, 15.15 uur, omdat er in de boze haast het één en ander was misgegaan.