ravotr

zaterdag 24 december 2016

Gerrit van der Kamp, voorzitter van de ACP, een politievakbond, is boos. Hij vindt het niet kunnen dat iemand foto’s van agenten herkenbaar op internet heeft gezet, mewteen spelletje eraan gekoppeld: Poke A Cop, een parodie op op Pokemon Go. Daar “vang je een wezen door er een bal naar te gooien.” In de parodie “moet je een baksteen naar een agent gooien”, zo legt de NOS uit, behulpzaam als altijd. Niet leuk, vindt Van der Kamp. “Dit achtervolgt collega’s”, klaagt hij. Agenten “denken volgens hem tegenwoordig twee keer na voor ze in actie komen.”  Agenten die in de rats zitten, en die twee keer nadenken voor ze toeslaan? Dat lijkt me een goede zaak. Immers…

Als agenten, bibberend voor een baksteen, twee keer hadden nagedacht voor ze optraden, dan had Mitch Hernandez, in de zomer van 2015 overmeesterd en gewurgd door een vijftal agenten , wellicht nog geleefd.

Als agenten, bibberend voor een baksteen, twee keer hadden nagedacht voor ze optraden, dan had Rishi, een ongewapende jongen van zeventien die in december 2012 door politie met een schot de rug werd gedood  , wellicht nog geleefd.

Als agenten, bibberend voor een baksteen, twee keer hadden nagedacht voor ze optraden, dan had de Macedonische vluchteling die eerder deze week onder verantwoordelijkheid van politie werd doodgewurgd,  wellicht nog geleefd. Als agenten tweemaal hadden nagedacht, dan was wellicht het bewijsmateriaal, ter plekke gemaakte filmbeelden, niet onder politiedwang gewist.

Als agenten, bibberend voor een baksteen, twee keer hadden nagedacht, dan was een grote groep demonstranten tegen Zwarte Piet op 13 november in Rotterdam wellicht niet ingesloten, aangehouden en met vuistslagen bewerkt tijdens hun door Amnesty stevig bekritiseerde  massa-arrestatie. Als agenten tweemaal hadden nagedacht uit angst omachtervolgd te worden was Jerry Afriye wellicht toen niet voor de derde keer – na eerdere keren in 2011 en 2014 – gewelddadig gearresteerd.

Als agenten, bibberend voor een baksteen, twee keer hadden nagedacht voordat ze een wederom forse groep mensen die tegen de criminalisering van antifascisten wilden demonstreren insloten en aanvielen  , dan waren mensen van deze groep wellicht niet aangehouden, niet geslagen, niet met grof geweld tegen de grond gehouden, niet in maag en gezicht gestompt, niet via bussen afgevoerd, niet ontvoerd door agenten en urenlang vastgezet.

Als agenten, bibberend voor een baksteen, twee keer hadden nagedacht, vervuld van gepaste aarzeling en angst voor de gevolgen, voordat ze aanbelden en zich toegang probeerden te verschaffen bij Joke Kaviaar op de ochtend van 10 december,  dan hadden die agenten wellicht niet aangebeld, niet geprobeerd om haar huis binnen te dringen, om haar te dwingen haar ID te tonen, als reactie op het feit dat zij via e-mail geprotesteerd had tegen het verzoek van een gymnastiekvereniging aan deelnemende kinderen om zich op een feest met als thema “Nieuw Guinea” als “inboorlingen” uit te dossen.

Als agenten, bibberend voor bakstenen, twee keer zouden nadenken vanwege dat opgejaagde gevoel, die ook nog eens duidelijk satirisch gemotiveerde suggestie van een steen naar hun met geweld gevulde koppen, dan zouden ze zich wellicht enigszins inhouden, wat meer aarzelen in hun ook nog eens bepaald niet erg kleurenblinde gewelddadigheid.

Als bakstenen en Poke-a-Cop-suggesties eertoe leiden om dit soort aarzeling bij agenten op te roepen, aarzeling waardoor ze zich wel twee keer bedenken voor ze aanvallen, gaan slaan, nekklemmen toepassen, kogels afvuren… dan denk ik: nuttig, die angst aan politiezijde.

Nuttig dus, die bakstenen. Nuttig, dat smoelenboek met die foto’s van openbare geweldplegers in overheidsdienst. Nuttig om agenten eens te laten weten hoe dat is: opgejaagd en bang gemaakt te worden, zoals zij dag in dag uit vluchtelingen bang maken voor hun uuitzetting, migranten via etnisch profileren bang maken voor boete en arrestatie, actievoerders bang maken voor klappen en vervolging.

Wraaklust jegens de politie? Wil ik de politie pijn laten lijden, zoals politie mensen dag in dag uit pijn laat lijden? Dat is het punt helemaal niet, dat zou een interesse in het welzijn van agenten veronderstelling die me, zelfs in spiegelbeeld, teveel eer is.

Het punt is dit. De politie intimideert en terroriseert, zonder angst voor de gevolgen vanuit hun potentiéle slchtoffers. Als angst voor bakstenen – digitaal, satirisch zoals met dat Poke A-Cop, of keihard, goedgericht en welgemeend offline – ze stimuleert om zich een beetje in te houden, dan zijn zulke bakstenen – digitaal en offline, satirisch of anderszins – blijkbaar nuttig.

Dat Van der Kamp het niet leuk vindt, is pech voor hem. Ik vind zijn politie ook niet zo leuk. Hij wil geen bakstenen met agenten als doelwit. Ik wil geen arrestaties, nekklemmen en politiekogels met mensen – gekleurde mensen, vluchtelingen, kritische, linkse en radicale mensen of gewoon mensen die in de weg lopen – als doelwit. No justice, no peace. Geen politiegeweld, dan ook geen bakstenen tegen gewelddadige politieagenten. Zo simpel is het.

O ja, en handen af van Dhjana, degene die vorige week een slordige 24 uur ontvoerd is geweest door Rotterdamse agenten, precies vanwege deze Poke-a-Cop-toestand. Aandacht en verspreiding graag, voor haar verslag van die arrestatie. Solidariteit met Dhjana.  Solidariteit met Joke Kaviaar, die keer op keer haar stem verheft tegen racisme en politiegeweld., met keer op keer intimidatie, arrestatie en dreigende gevangenisstraf  als antwoord van staatswege.. Solidariteit met degenen die onze bakstenen verkiezen boven hun knuppels, hun helmen, hun pepperspray, hun nekklem en hun kogels.

Peter Storm