ravotr

vrijdag 25 januari 2013

Egypte maakt weer heftige uren mee, twee jaar na het begin van de demonstraties die in de val van dictator/president Moebarak uitmondden. In een hele reeks steden vonden vandaag betogingen en confrontatie met de staatsmacht plaats. De heftigheid is opvallend, de ironie ervan eveneens. Duidelijk is wat de nauwkeurige waarnemer al wist: de Egyptische revolutie is niet voorbij maar nog altijd in volle gang.

Aljazeera noemt protesten, vaak stevige, in de hoofdstad Cairo, maar ook in Alexandrië, Ismailiya, Kafr-el Sheikh, Damietta, Piort Said en Suez. In Cairo probeerde betogers bij het presidentiële paleis te komen. Politie hield ze met teraangas tegen. Betogers waren er natuurlijk ook op het Tahrirplein. Ismailiya beleefde een bestorming van een plaatselijk bestuursgebouw, Alexandrië een blokkade van een spoorlijn door betogers, Damietta een omsingeling door demonstranten van een regeringsgebouw. De BBC bericht inmiddels dat er vier doden zijn in Suez, en dat het kantoor van de regerende Moslim Broederschap in Ismailiya in de fik is gezet. Het zelfde soort woede dat zich twee jaar geleden tegen Moebarak keerde, richt zich nu tegen de nieuwe machthebbers, tegen de Broederschap en tegen president Morsi.

Dat is best ironisch, want twee jaar geleden was die Broederschap – na aanvankelijke aarzeling – één van de krachten die via straatprotest de staat zodanig onder druk wisten te zetten dat de generaals Moebarak lieten vallen om ‘erger’ – totale omwenteling, in plaats van de gedeeltelijke revolutie die ze nu moesten incasseren – te voorkomen. De Moslim Broederschap gold destijds als een kracht in de Egyptische revolutie. Inmiddels is glashelder wat destijds nog te weinigen hardop zeiden: diezelfde Broederschap benut de revolutie om haar eigen, tamelijk autoritaire macht te vestigen en een pro-kapitalistisch, feitelijk neoliberaal, beleid te (blijven) voeren, zoals een artikel op de website Jadaliyya uit juli 2012 aantoonde. De titel: “The Brotherhood’s One Percent” … Dus richten werkelijk revolutionaire sentimenten, geuit door boze en teleurgestelde betogers, zich n tegen Morsi. Extra wrang is dat deze Morsi destijds de coördinator was van de militanten van de Broederschap op het Tahrir-plein die zij en zij met andere, ook linkse en daadwerkelijk revolutionaire betogers, de confrontatie met veiligheidstroepen doorstonden en wonnen. Morsi is sowieso, ook binnen de Moslim Broederschap, een hardliner, iemand die oppositie in eigen kring op een zijspoor rangeerde. Een profiel van de man in de New Republic laat dat duidelijk en met onderbouwing zien.

Bij een werkelijke revolutie horen stromingen die de revolutie ook werjkelijk willen doorzetten. Die zijn er, en juist afgelopen dag hebben die zich duidelijk gemanifesteerd. In Cairo is, volgens een artikel op de website van Ryan Harvey, Even If Your Voice Shakes, een Zwart Blok van anarchisten op het Tahrirplein nadrukkelijk actief geweest. Black Blocairo, zoals het initiatief zich noemt, was betrokken bij gevechten met de veiligheidstroepen, bij bij een poging om een betonnen afzetting te slopen, bij een brandbomaanval op het parlementsgebouw en zette naar eigen twee gebouwen van de Moslim Broederschap in brand.

De verwijzing hierna ar vond ik via Indymedia; hoe betrouwbaar deze informatie is, kan ik niet bepalen. Maar het staat vast dat anarchisten al veel langer actief zijn in Egypte. Een interview van Libcom.org met Jano Charbel, anarchist in Egypte, is daarvan een teken. Er is een anarchistische organisatie, de Libertair Socialistische Beweging, die in november vorig jaar van zich deed spreken; en al vlak vóór de val van Moebarak interviewde iemand van een anarchistische groep in de VS een anarchist in Egypte over de zich ontvouwende opstand.

De deelname van anarchisten aan het voortdurende verzet tegen Egypte’s autoritaire machthebbers, oud en nieuw, stemt best opgewekt. En er is meer. Naast straatprotest is er steeds oplaaiend protest en verzet van werkenden in fabrieken en bedrijven, en het opzetten van onafhankelijke vakbonden. Joel Beinin schreef er een belangwekkend artikel over in MERIP Report. Het stuk bericht over stakingsacties, deels succesvolle acties bovendien. Het artikel behandelt ook allerlei beperkingen van parlementair links (en niet zo heel links…) , en pogingen van de Broederschap-regering van Morsi om de speelruimte voor vakbonden en arbeidersstrijd – twee dingen die trouwens niet synoniem zijn…- in te perken.

De bevrijdingsstrijd in Egypte moet het van politieke beweging aan de top niet hebben. Directe actie, op straat en in bedrijven, stakingen, straatprotest en confrontaties met staat en regeringsmacht zelf, zijn de ingrediënten van een werkelijke sociale revolutie. Precies dát is wat nog steeds op de agenda staat in Egypte, twee jaar nadat een eerste ronde in die revolutie gewonnen was door Moebarak tot aftreden te helpen dwingen.