ravotr

vrijdag 11 juli 2014

Israël bombardeert verder, Hams blijft raketten afvuren. Terwijl het aantal Palestijnse doden snel oploopt, leiden de Hamas-raketten tot nu toe tot hooguit wat schade en enkele gewonden. Toch presteren Israël en haar supporters het om zich als slachtoffer te presenteren van Palestijnse agressie waarop de bombardementen slechts een antwoord zijn. Deze leugenachtigheid verdient bestrijding, de protestactie tegen Israëls anti-Palestijnse politiek aanstaande zaterdag in Den Haag -15.00 uur, Spuiplein, zegt het voort – verdient juist nu deelname. Dit overigens zonder dat die deelname en de noodzakelijke debunking van pro-Israëlische leugens een keus voor Hamas inhoudt.

Centrale leugen in dit alles: ‘Israël verdedigt zich slechts tegen aanvallen van Hamas’. Dit is onwaar op meerdere niveaus. Zelfs als Hamas met raketten zou zijn begonnen, zomaar, zonder aanleiding, uit bloeddorst, dan nog is de Israëlische reactie niet zozeer verdediging, maar bovenal vergelding. Verdediging is het onderscheppen van Hamas-raketten, waarvoor Israël een geavanceerd systeem voor heeft. Als Israël echt alleen maar aan verdediging wil doen, dan zou het beter kunnen besparen op bommenwerpers, en dat geld kunnen steken in verfijning van het onderscheppingssysteem, en van het waarschuwingssysteem tegen aanvliegende raketten en dergelijke. Met het bombarderen van Gaza wordt niemand ‘verdedigd’. Met het bombarderen van Gaza wordt hooguit iets vergolden.

Dat wordt door een enkeling ook erkend. Op Facebook schreef iemand als reactie bij een eerder artikel van me “Geen enkel land zou dit hoeven te pikken, als België raketten in zou laten slaan zouden we dit ook vergelden“. Vergelding is hier het argument, dus bespaar me verder het argument van verdediging, want dat is iets anders.

En het is niet eens het klassieke oog om oog, tand om tand, de vergelding staat in geen enkele verhouding tot datgene wat vergolden zou moeten worden in deze redenering. Nul door raketten omgebrachte Israëli’s staan tegenover 83 omgebrachte Palestijnen. Negen lichtgewonden aan Israëlische zijde, meldt vandaag de NOS. De cijfers over Palestijnse doden en gewonden komen uit de Volkskrant. Dat is geen oog om oog. Dat is 83 ogen om nul, 550 tanden om negen, nauwelijks beschadigd bovendien. Zelfs wie vergelding legitiem vindt, kan er niet onderuit dat iedere verhouding hier zoek is.

Mocht er nog iemand zijn die hier de moord op drie Israëlische jongens bij wil halen, als motief voor wraak: bij één Israëlische luchtaanval kwamen vandaag al vijf kinderen om het leven, aldus Aljazeera. Al Akhbar houdt een lijst bij van tot nu toe 82 “door het ministerie van Gezondheid in Gaza bevestigde” Palestijnse slachtoffers. Namen, leeftijd, welk bombardement precies. De lijst wordt bijgewerkt op basis van actuele informatie. Uit de inleiding: “Onder degenen die omkwamen, waren er minstens 21 van 16 jaar of jonger. Het jongste slachtoffer, de 18 maanden oude Muhammed Malakiyeh, werd gedood samen het zijn 27 jaar oude moeder.” De drie Israëlische jongens – twee van 16, één van 19, niet echt kinderen meer – zijn dus al meer dan ruimschoots meervoudig ‘vergolden’, in deze barbaarse logica van wraak en weerwraak. Dat de bombardementen doorgaan, kan dus niet worden gelegitimeerd met dat argument.

Maar het argument van vergelding houdt sowieso geen stand. Preciezer: als je het verder doortrekt het verleden in, kan Hamas zich er met heel wat steviger redenen zelf op beroepen. Haar rakettensalvo ‘s van de afgelopen dagen waren namelijk niet het begin van de escalatie. Ze vormden zelf weer een reactie op wekenlange provocaties en aanvallen van Israëlische kant. Het toch al vrij kinderachtige schoolplein-argument ‘maar Hamas begon!’ is ook nog eens feitelijk onjuist. Ook op het schoolpleintje van het Midden-Oosten begon de staat Israël deze keer, met jennen, treiteren, pesten en erger. Totdat Hamas terug begon te meppen met tamelijk inefficiënte raketten, waarna Israël haar hoogst efficiënte bommenwerpers stuurde.

De volgorde spreekt boekdelen. In het voorjaar sloten Hamas en Fatah – rivalen in de Palestijnse begingen, Fatah heel meegaand met de Israëlische bezetting op de Westoever, hamas veel onafhankelijker jegens Israël, beiden vijandig tegenover Palestijnse oppositie, beide vijandig jegens elkaar – een soort van coalitie en kwamen tot een zogeheten eenheidsregering. Israël streed tegen de erkenning ervan – alsof die staat ook maar enig recht heeft om zich met de samenstelling van een Palestijns gezag te bemoeien. Netanyahu “brak de besprekingen met Abbas af en probeerde de Westerse regeringen ervan te overtuigen om de nieuwe regering niet te erkennen – maar hij faalde.” Abbas is de president van de Palestijnse Autoriteit en had dat akkoord met Hamas gesloten. Op dat moment schoot Hamas geen raketten af. Sterker, het weerhield groepen als Islamitische Jihad ervan om raketten af te vuren, en werkte in die zin als “de smeris van Israël” zoals Larry Derfner het noemt in een artikel op een kritische Israëlische website, +972 geheten. Het artikel, waar ik voor deze episode grif gebruimk van heb gemaakt, heet: “How Netayhau provoked this war with Gaza”.

Toen al wees Netanyahu Hamas als boosdoener aan , in dit geval als oorzaak van het afbreken van besprekingen met Palestijnse woordvoerders. Besprekingen die zelfs volgens off the record uitlatingen uit Amerikaanse kring vooral op Israëlische blokkades stuk liepen. Dit was allemaal nog voor de ontvoering moord op de drie Israëlische jongens. Die werd op 12 juni bekend. Meteen greep het Israëlische bestuur dit aan met een campagne tegen Hamas, dat ogenblikkelijk en zonder bewijs de schuld kreeg. Wel prees Hamas-leider Khaled Mashed de ontvoering “als iets waarmee Palestijnse gevangen vrij konden komen” – een cynisch bewijs dat de Hamas-leiding burgers zag als ruilobject. Over daderschap zei het echter niets.

Israëlische troepen pakten intussen honderden Palestijnen op, waaronder veel Hamas-aanhangers op de Westoever. Israëlische soldaten schoten op de Westoever, in de toen al escalerende repressie, een Palestijn dood bij Ramallah. Vóór de ontvoering had Israël trouwens alweer toegeslagen op Gaza: “Op 11 juni nam de Israëlische Luchtmacht iemand tot doelwit waarvan beweerd werd dat die lid was van een gewapende groep die samen met een tienjarig kind op een motorfiets reed, in het Beit Lahiya-gebied. De man stierf onmiddellijk, en het kind, dat ernstige verwondingen had opgelopen, overleed drie dagen later.” Aldus een rapport van OCHA, het Office for the Coordination of Humanitarian Assistence, een VN-orgaan dat wekelijks rapportages geeft over gebeurtenissen op de bezette Palestijnse gebieden. Larry Derfner verwijst naar dit rapport. Dit type aanslagen, zogeheten targeted killings, zijn executies zonder vorm van proces. En het is moeilijk te geloven dat een militair apparaat dat zeer geavanceerd materieel heeft om Hamas-raketten te onderscheppen, niet kon vaststellen dat er op die motorfiets ook nog een kind van tien jaar zat.

Na deze en andere Israëlische provocaties, zo schetst Larry Derfner wiens betoog ik nog steeds volg voor de chronologie, vuurden Palestijnse strijdgroepen raketten af. “Deze keer nam Hamas verantwoordelijkheid voor sommige van de raketten – een week nadat Netanyahu, voor het eerst sinds november 2012, Hamas beschuldigde van schending van de wapenstilstand”. Daarna, en met deze Hamas-raketten als systematisch geprovoceerd voorwendsel, begon Israël met haar huidige operatie. Er blijft dus van het verhaal dat Hamas zomaar begon, niet veel over. Israël begon deze ronde. Zoals gewoonlijk, overigens, zo kunnen we aan deze reconstructie toevoegen.

Dit alles betekent niet dat de Hamas-raketten dus rechtmatig zijn. Hamas reageert op Israëlische provocaties, maar ook Hamas doet dat in termen van vergelding en van de schoolpleinlogica van ‘hullie zijn begonnen!’ Beide kanten varen een verwerpelijke koers. Beide kanten terroriseren elkaars burgers. Israël is daarin echter hoogst effectief, Hamas nauwelijks. Het is Israël dat bezig is met een escalerende massamoord. Niet Hamas. Partij kiezen tussen die twee? Nee. Partij kiezen tegen de leugenpropaganda waar vooral Israël en haar supporters zich weer aan overgeven? Ja. Die richt nu het meeste schade aan, en bovendien: Westerse staten zijn zelf pro-Israëlisch partijdig, met hun verhaal dat ‘Israël het recht heeft zich te verdedigen’. “Geen land kan raketvuur accepteren dat gericht is op burgers, en we steunen Israëls recht om zich tegen deze gemene aanvallen te verdedigen”, aldus een woordvoerder van het Witte Huis. Het is een verhaal dat in deze context dus nergens op slaat. Vergelding is geen verdediging, en zelfs als je vindt van wel: Hamas kan met gegronde argumenten zeggen dat zij reageert op Israëlische agressie. Dat heb ik hierboven laten zien.

Ik bestrijd graag wat ‘eigen’ regeerders aan oorlog en geweld toevoegen. Daar ligt voor mensen in een land als Nederland de belangrijkste verantwoordelijkheid, want daar kan ik veel meer aan doen dan aan wat Hamas wel of niet doet. En de ‘eigen’ regering zit in het pro-Israëlische kamp. Maar mijn afwijzing geldt beide partijen. Een rechtvaardige vrede staat haaks op wat beide gewapende kampen, Hamas en Israël, in deze strijd ambiëren en doen.

—

Komende zaterdag is er een picketline en demonstratieve optocht, in eerste instantie gericht tegen de  bouw van een muur op de Westoever die onderdeel uitmaakt van de bezette Palestijnse gebieden. Vanwege de huidige ontwikkelingen wordt het nu feitelijk ook een protest tegen de Israëlische aanvallen op Gaza.  Dit zijn de gegevens:

Zaterdag 12 juli, 15.00 uur

Spuiplein, Den Haag.

Organisatie: Nederlands Palestina Komitee in samenwerking met enkele andere groeperingen waaronder Youth for Palestine dat met name de optocht voor haar rekening neemt.

Meer informatie via de website van Diensten Onderzoek Centrum Palestina, docP, een groepering die zich bezighoudt met  de BDS-campagne.

BDS staat voor Boycot, Divestment, Sanctions en is een internationale boycotcampagne gericht tegen Israël, “tot het zijn verplichtingen jegens de Palestijnen nakomt”. Ongeacht wat we precies van BDS vinden – ik ben er zelf niet uit – : de demonstratieve actie van 12 juli is  de moeite dubbel en dwars waard.

Peter Storm