ravotr

vrijdag 13 december 2013

Homo-rechten – onbevredigend woord voor de vrijheid om seks te beleven met mensen van hetzelfde geslacht – ondervinden nog steeds wereldwijd belachelijk veel weerstand. In een handvol landen hebben tegenstanders van homo-rechten zelfs nare overwinningen weten te boeken. Aan dat lijstje is afgelopen week een uitspraak van het Hooggerechtshof in India toegevoegd. Seks tussen mensen van hetzelfde geslacht – sinds 2009 na een uitspraak van dat hof niet meer verboden – is weer een strafbaar feit, waarvoor mensen tot tien jaar gevangenisstraf veroordeeld kunnen worden. Je zou wereldwijd wat meer woede en commotie verwachten vanwege deze kwaadaardige aanslag op de vrijheid.

Zoals gezegd zijn er meer tegenslagen van het front der ho-le-bi-trans-emancipatie te melden. In dezelfde week besloot het Australische Hooggerechtshof dat het huwelijk tussen mensen van hetzelfde geslacht – kortweg homohuwelijk, ook een onbevredigend woord maar we doen het er eventjes mee – in de hoofdstad Canberra niet langer legaal is. In die hoofdstad – een soort van deelstaat – was vorige week nog een wet doorgevoerd die het homohuwelijk wel toestond, en 30 stellen zijn op basis daarvan al getrouwd. Die huwelijken moeten nu ongedaan worden gemaakt want volgens het Hooggerechtshof mag alleen landelijke, geen plaatselijke wetgeving de deur ervoor open zetten. En op 2 december stemden in Kroatië de meeste deelnemers in een referendum tegen de invoering van het homohuwelijk. Het referendum zelf was er onder druk van tegenstanders van dat huwelijk – de katholieke kerk en anderen – gekomen. In de grondwet wordt vastgelegd dat het huwelijk per definitie iets tussen mensen van verschillend geslacht is. Een overwinning voor reactionaire vrijheidsvertrapping, ingekleed als democratie. Overigens kwam maar 37 procent van de kiezers opdagen.

Nu is het homohuwelijk bepaald niet het alfa en omega van homo-emancipatie. Vrije mensen hebben geen officiële erkenning van overheidswege nodig voor hun wederzijdse verbintenis. Het huwelijk is een instantie waarin een band tussen twee mensen – op liefde gebaseerd of niet – tot een contract wordt misvormd waaraan bepaalde rechten en plichten hangen. Het is een keurslijf dat met werkelijke seksuele vrijheid weinig te maken heeft. Maar het is ook een regeling waar in deze maatschappij bepaalde voordelen aan kleven. En het is discriminatie en daarmee verwerpelijk om die voordelen alleen voor stellen van verschillend geslacht te reserveren. Ik hoef als homoseksuele man niet te trouwen, ik wil dat niet. Maar ik wil wel kúnnen trouwen als ik zou willen, en de juiste gozer heeft zich eens aangediend 😉

Je kunt prima tegen het huwelijk als instituut zijn, en tóch aandringen op het gelijke recht om te trouwen, of het nu is met iemand van hetzelfde of van een ander geslacht. Je zou als vegetariër toch ook bezwaar maken als de slager op de hoek wel biefstuk verkoopt aan witte, maar niet aan zwarte mensen? Je kunt casino’s verwerpelijk vinden, en tegelijk boos worden als je zou lezen dat alleen mannen daar aan het gokspel mogen deelnemen, en vrouwen niet? Welnu, net zo goed maak ik als tegenstander van het huwelijk ook bezwaar als bij de toegang tot dat huwelijk ook nog eens wordt gediscrimineerd. Zulke discriminatie is een erkenning en bestendiging van homofobie in de hele maatschappij. Weg ermee.

Dan is er natuurlijk de homofobe wetgeving die de laatste tijd in Rusland doorgevoerd wordt. Het gaat om een eerder dit jaar ingevoerde wet die “het verspreiden van informatie over homoseksualiteit” verbiedt, met name onder minderjarigen. In veel berichtgeving kom je tegen dat dit een ‘verbod op homopropaganda’ genoemd wordt. Bespottelijke benaming: alsof homoseksualiteit een standpunt is, een mening, een opvatting waar je ‘propaganda’ voor kunt maken, in plaats van een seksuele oriëntatie die gewoon in de persoon verankerd is. Maar de wetgeving maakt openheid over homoseksualiteit moeilijker, bevestigd het vooroordeel dat homoseksualiteit onwenselijk is, en schendt ook nog eens doodgewoon de vrijheid van meningsuiting. Belachelijke, maar tegelijk kwalijke wet.

Maar – net zo min als het verbod op het ‘homohuwelijk’ – het is geen wet die seks tussen mensen van het zelfde geslacht zelf strafbaar maakt. De uitspraak van het Hooggerechtshof in India doet dat dus wel, is is dus veel grover, veel ernstiger nog dat de terugslagen in Rusland, Kroatië en Australië. De reactie – vooral ook vanuit solidaire mensen tot in Nederland aan toe – zou ook wel eens wat feller mogen wezen.

In een NOS-bericht van 11 december lezen we dat in 2009 een rechter het aloude verbod geschrapt had. “In zijn uitspraak noemde de rechter het verbod een schending van de mensenrechten.” Vervolgens: “De hoogste rechter van India is het daarmee oneens en draait de schrapping terug. Ook zegt hij dat rechters niet de macht hebben om de wet te wijzigen. Volgens hem mag alleen het parlement dat doen.” Er is hier meer aan de hand dan juridisch getouwtrek en een bekrompen hoge rechter. De uitspraak komt na druk van rechts. De Guardian sprak op 11 december van “conservatieven – waaronder moslim -en christelijke religieuze associaties, een rechtse politicus en een gepensioneerd regeringsfunctionaris die astroloog is geworden”. Zij begonnen een procedure die tot de recente homohatelijke uitspraak van de hoogste rechters heeft geleid.

Interessant is trouwens de achtergrond van het verbod op homoseksualiteit in India. Dat zal best aansluiten op een wijd verbreid ‘taboe’, zoals je her en der leest. Maar het is hier bepaald geen kwestie van Aziatische ‘achterlijkheid’, mocht een enkele verWilderste meelezer dan wellicht denken. Het verbod is 153 jaar oud. Inderdaad, een koloniale verordening, uit de tijd dat India een Britse kolonie was, en “gebaseerd op 16e eeuwse Engelse wetgeving”, legt de Guardian uit. Achterlijk, jazeker. Europese, koloniale achterlijkheid om precies te zijn. De dekolonisatie is kennelijk niet bepaald voltooid.

Het is bepaald niet gering, en het is goed om te zien dat homo-organisaties meteen in beweging kwamen, en dat mensen de straat op gingen uit protest. Niet alleen zij laten zich horen. Een burgerrechtenorganisatie, de “People’s Union for Democratic Rights” bracht  een verklaring uit (gevonden via de portal-site Countercurrents)waarin de criminalisering van homoseksuele betrekkingen door het hooggerechtshof werd afgewezen.

Het verbod raakt de meest intieme persoonlijke vrijheid – van homo’s en lesbo’s en biseksuelen en transgenders maar niet alleen van hen. Immers: als alleen maar seks tussen mensen van verschillend geslacht is toegestaan, dan is ook iemand met voornamelijk heteroseksuele oriëntatie ook niet vrij in haar of zijn keuze, in het zoeken naar andere ervaringen. Strafbaar is namelijk niet de oriëntatie, maar louter de seksuele daad, ongeacht of je slechts incidenteel seks hebt met mensen van hetzelfde geslacht of je juist voornamelijk tot zulke seks beperkt. Net als in middeleeuws- en vroegmodern Europa., waar het verbod haar wortels dus ook heeft. Een wettelijk verbod op homoseksualiteit is ook in India een Westerse, koloniale erfenis. Een ongeluk komt inderdaad zelden alleen.

Peter Storm