ravotr

zaterdag 18 mei 2013

Volgende week woensdag, 22 mei, vindt wederom een demonstratie plaats van vluchtelingen en medestanders. Onder het motto: “Vluchteling, geen crimineel” zullen mensen zich om 12.00 uur verzamelen bij het Centraal Station Den Haag. Om 14.00 uur houdt de Tweede Kamer een debat over de dreigende strafbaarstelling van ‘illegaliteit’. Dat is een goede aanleiding om weer te demonstreren. Tegelijk is het goed en nodig om de druk op de ketel te houden, na de tweedaagse hongerstaking die actievoerders hielden uit solidariteit et hongerstakende vluchtelingen. Het is dus zaak om te komen indien mogelijk, en de oproep via bijvoorbeeld Facebook maximaal te verspreiden.

De oproep staat op de website van Recht van Bestaan en stelt dat het strafbaar maken van illegaal verblijft “de reinste criminalisering” van vluchtelingen is. “Wij kunnen niet terug naar het land waar wij vandaan komen omdat wij daar ons leven niet Zeker zijn, maar ook hier worden ons mensenrechten ontzegd. Wij willen na jaren van onzekerheid, opsluiting in detentiecentra en uitsluiting van alle mensenrechten verblijfsrecht, zodat wij een menswaardig bestaan kunnen opbouwen.” Terechte eisen, verblijfsrecht is wel het minste. Wel kun je vraagtekens zetten bij de titel: “Vluchteling, geen crimineel” – alsof de mensen die inbraken hebben gepleegd of aan een knokpartij hebben meegedaan op uitgaansavond, wél in kale cellen gepropt mogen worden. Tegelijk is de strekking natuurlijk: wij hebben niets misdaan; vluchten, een veilig heenkomen en een beter bestaan zoeken, is geen misdrijf. Helemaal waar, en ook daarom hoop ik dat de demonstratie stijf staat van deelnemers, niet alleen vluchtelingen maar nadrukkelijk ook mensen die solidair met hen willen zijn.

De demonstratie komt na weken van honger- en dorststakingen van opgesloten asielzoekers in Schiphol en Rotterdam. In die laatste plaats gaan die acties nog steeds door. Afgelopen twee dagen organiseerden sympathisanten bovendien een solidariteitsactie, in de vorm van een 48-uurs-hongerstaking. Een groep van eerst 6, maar uiteindelijk 13 hongerstakers – waaronder één dorststaker – zat donderdag en vrijdag langdurig op het Plein in Den Haag, veelal in de stromende regen. Elders waren nog enkele mensen in hongerstaking gegaan, waaronder ik. Geen hele grote actie, wel waardevol: een bescheiden teken dat de hongerstakende vluchtelingen niet helemaal alleen staan.

Ook zijn afgelopen week de dagelijkse demonstraties bij het detentiecentrum Rotterdam doorgegaan. Gisteren heeft de marechaussee daarbij, kennelijk in opdracht van het detentiecentrum, geprobeerd actievoerders te verjagen. Ze arresteerde twee mensen, uitgerekend degenen die foto’s zouden maken. De arrestatie bleek “onrechtmatig”, maar ze kregen wel een bekeuring mee toen ze werden vrijgelaten. het is een kunstvorm aan het worden, mensen ‘per ongeluk’ oppakken maar daardoor wel protest effectief ontregelen. Als de aanhouding werkelijk zo onrechtmatig is dan slaat het immers nertgens op om de arrestanten een boete meete geven. Zelfs kleinschalig vreedzaam protest wordt door dit soort onderdrukking steeds moeilijker gemaakt. Niet alleen moeten actievoerende asielzoekers kapot; ze moeten dat ook nog eens in eenzaamheid ondergaan, zonder dat ze steun van buitenaf mogen gen voelen. Daar komt de repressieve aanpak op neer.

Zowel hongerstaking als dagelijkse actie in Rotterdam gaan echter nog steeds door. Een flinke en robuuste demonstratie komende zaterdag kan de verzetsgeest overeind helpen houden tegen de verdrukking in. Het asociale en wrede beleid dat de staat tegen migranten zonder verblijfsvergunning uitoefent, krijgt – vanwege de hongerstakingen, vanwege eerdere actiekampen, vanwege ook de herrie in en op de PvdA rond de strafbaarstelling van ‘illegaliteit’- momenteel flink wat kritische aandacht. Die blijven omzetten in allerhande protest en verzet, dat is wat ons te doen staat. Ook daarom zie ik al mijn lezers heel graag, komende woensdag 22 mei in Den Haag.

*****

Over de tweedaagse hongerstaking van sympathisanten nog een paar wat persoonlijker notities. Mijn respect voor de mensen die daar op het Plein de regen hebben getrotseerd met een steeds legere maag – en één van hen ook nog welbewust zonder te drinken – is immens. Ik heb zelf aan de actie deelgenomen, maar ik zat droog en heb dus makkelijker praten. Ik heb 48 uur niet gegeten, maar wel gedronken, en niet alleen water. Om precies te zijn: één kop koffie donderdag overdag, één beker koude chocomel, twee koppen koffie ‘s avonds, drie koppen koffie op vrijdag. Geen maaltijdvervangende dranken dus, maar het is natuurlijk wel hongerstaking light wat ik deed. Tussendoor glazen water, en vanaf 17.00 tot vanmorgen 10 uur – het einde van de 48 uur – alleen water. Ik heb deze wat softe aanpak gekozen omdat ik het nog nooit eerder had gedaan, niet wist hoe mijn gestel zou reageren en bovendien nog wel enkele dingen te doen had. Bovendien, alleen thuis zitten betekent ook: niemand in de buurt die kijkt of alles wel goed gaat. Al kreeg ik wel enkele vragen via telefoon en Facebook van mensen die wisten dat ik dit deed, en wilden weten of het goed met me ging. Tof : )

Het ging prima overigens, en het is erg leerzaam om te doen. Pas als je niet eet merk je hoe vanzelfsprekend het is om wél te eten, en even tussendoor een boterham te kunnen pakken. Dat steeds welbewust niet doen betekent keer op keer even stilstaan bij de hongerstakers op het Plein, en bij de reden van de hongerstaking: de asielzoekers in detentie. Hongerstaking is in die zin een soort politieke meditatie. En ja, je mérkt het. Vooral de laatste 17 uur, toen ik alleen water dronk, nam de energie beduidend af, kreeg ik een wat raar gevoel in mijn hoofd, eb een maag die steeds leger aanvoelde en dat liet weten. Van slapen kwam de tweede nacht weinig terwijl ik erg moe was. De laatste uren heb ik zo ongeveer afgeteld. Het is natuurlijk maar een glimp van wat honger- en vooral dorststakende vluchtelingen nu al enkele weken trotseren.

Heeft het als strijdwapen zin? Nee, geen staatssecretaris of gevangenisdirecteur gooit de poorten open ennkel en alleen omdat er een handvol actievoerders her en der demonstratief niet eten. Maar uitleggen waarom je dat doet, kan mensen aan het denken zetten. Alleen al het verspreiden van de hongerstakingsoproep is een signaal van waarde. En ik kreeg enkele persoonlijke reacties, ook van mensen die meededen op het Plein. Uit die reacties bleek waardering voor het feit dat ik op afstand ook meedeed. Alleen het feit dat de actie kennelijk morele steun biedt, maakt het meer dan de moeite waard . Die mensen op het Plein hadden en hebben immers steun nodig, zodat zij – en wij allemaal – door kunnen gaan en steeds weer nieuwe moed en kracht vinden om vluchtelingen te blijven ondersteunen. Hun strijd is immers onze strijd, voor vrijheid van ons allemaal.

Peter Storm