donderdag 15 november 2012
De staat Israël is aan haar volgende grotere misdaad begonnen: een omvangrijke reeks luchtaanvallen op Gaza, met een aanval van grondtroepen in voorbereiding. Luchtaanvallen brachten afgelopen dag al tien mensen om het even en verwondden zeker dertig mensen, “waarvan de meesten vrouwen en kinderen”, aldus de update van Russia Today dat ook nog meldt dat onder de tien doden twee kleine kinderen waren. Ja, Israël had een voorwendsel. Dat hebben misdadigers wel vaker.
Het doelwit was Ahmed al-Jaabari, militair leider van Hamas, de religieus-nationalistische Palestijnse beweging die de Gazastrook bestuurt. Het doelwit is tegelijk het militaire vermogen van Hamas als zodanig: ieder obstakel voor de Israëlische oppermacht is in de ogen van Netahyahu een legitiem doelwit. Maar vooral neemt Israël met haar aanvallen de wil van de Palestijnse bevolking onder vuur om zich tegen Israëlische bezetting, blokkade en intimidatie teweer te blijven stellen.
Ja, Israël heeft een voorwendsel: raketbeschietingen door Palestijnse militanten tegen dorpen, steden en weilanden in Israël. “Sinds zaterdag zijn meer dan 160 raketten op Israël afgeschoten”, aldus de Volkskrant. Heftig! De Volkskrant meldt echter geen enkel slachtoffer van deze raketten. Aangezien dodelijke slachtoffers aan Israëlische kant doorgaans breed worden uitgemeten in gevestigde media, mogen we aannemen dat het aantal dodelijke slachtoffers aan Israëlische kant nul komma nul bedraagt, en het aantal zwaargewonden eveneens. Israël vermoordt dus tien mensen, waaronder twee kleine kinderen, als vergelding van een wat robuuste vorm van vandalisme, erg angstaanjagend voor wie zo’n raket van dichtbij hoort inslaan, en potentieel levensgevaarlijk maar in dit geval dus zonder dodelijke slachtoffers. Op Oudejaarsnacht in Nederland vallen er meer doden door vuurwerk dan er de afgelopen dagen in Israël zijn gevallen door die raketten vanuit Gaza.
Het is overigens wel een criminele domheid, die raketten: degenen die ze afvuren geven Israël het voorwendsel wat ze gretig misbruikt ter rechtvaardigheid van bommen; raketten raken de Israëlische militaire macht niet werkelijk, en door onschuldige burgers tot doelwit te kiezen, drijven militanten de Israëlische bevolking extra in de armen van de harde militaristen aan de Israëlische top. Precies niet wat nodig is om twijfel aan de rechtvaardigheid van Israëls onderdrukking van Palestijnen verder aan te moedigen, om van werkelijke solidariteit tussen Israëlische en Palestijnse burgers maar te zwijgen. Maar het idee dat zulke raketbeschietingen – nogmaals, in dit geval zonder doden als gevolg – een nieuwe opvoering van de Israëlische moordpartij in Gaza van december 2008-januari 2009 – met 1400 doden aan Palestijnse kant en ik meen 13 aan de Israëlische zou rechtvaardigen, is te potsierlijk om zelfs maar serieus te overwegen. Niets rechtvaardigt het moordenaarswerk waartoe Israëlische troepen weer eens zijn overgegaan. Niets.
Waarom gaat Israël juist nu tot deze escalatie over? Militanten in Gaza schieten wel eens vaker raketten richting Israël, heel af en toe zelfs mét dodelijk gevolg. Maar meestal reageert Israël anders dan nu. Doorgaans gooit Israël vervolgens wat bommen, vermoord daarmee drie mensen en vervolgens wordt het weer rustiger. Waarom nu zo’n opvallend grootschalig antwoord? Deel van het antwoord: verkiezingen. “In Egypte wordt de moord op Jaabari gezien als ‘Operatie herverkiezing van Binyamin Netatyahu’”, meldt een verslaggeer vanuit Cairo. “Een achterliggende reden zou kunnen zijn dat er over twee maanden verkiezingen zijn in Israël” , zo wordt ook in de NRC geopperd. Verkiezingen winnen door kinderen vermoorden. Dat tekent – naast het behandelen van Palestijnen als in het gunstigste geval tweederangsburgers – het gehalte van de democratie in Israël.
Israël doet met Palestijnen in Gaza ongeveer wat Syrië met de bewoners van Homs en Hama doet: bombarderen, met verwijzing naar ‘terrorisme’ als voorwendsel. In het geval van Syrië komt dat het bewind op afkeuring te staan, en worden de equivalenten van degenen die vanuit Gaza raketten afvuren op Israël zelfs gesteund. In het geval van Israël echter niet. Het State Department – jawel, het ministerie van buitenlandse zaken van de Verenigde Staten, dat land onder leiding van Obama met wie zovelen vorige week nog zo blij waren – heeft inmiddels haar steun betuigd aan Israël. Israëls recht om zich tegen ‘terrorisme’ wordt beklemtoond, de raketbeschietingen vanuit Gaza streng veroordeeld, de bommen van Israël even nadrukkelijk niet. De hoop die wordt uitgesproken dat Israël burgerslachtoffers zal proberen te vermijden, is PR-taal en zal geen enkele Palestijnse moeder geruststellen. De VS kiest hier weer eens glashelder de kant van moordenaars.
Intussen draait de diplomatieke wereld overuren. De Egyptische ambassadeur in Israël is teruggetrokken, de Arabische Liga komt in haastig bijeen – aanstaande zaterdag, mogelijk enkele honderden doden later. Ban Ki-moon roept om de-escalatie. Eerdere ervaring leert dat Israël dit soort diplomatieke druk desnoods wekenlang – 1400 doden in de eerder genoemde eerdere ronde – kan trotseren. Als haar steunpilaren – de VS en een reeks Europese staten waaronder nadrukkelijk ook Nederland – feitelijke steun aan Israël intrekken en zo het vloerkleed onder de Israëlische moordpolitiek wegtrekken, es er kans dat Israël haar aanvallen eerder stopzet dan ze zelf van plan is en n een nog grotere moordpartij dus wordt onderbroken Westerse bondgenoten van Israël zullen dat niet vrijwillig doen. Protest en verzet tegen Israëlische aanvallen en tegen ook de Nederlandse steun aan Israëls moordpolitiek is daarom noodzakelijk. Nu.
Peter Storm