donderdag 15 november 2012
De Israëlische aanvallen op mensen in de Gazastrook gaan door, en Palestijnse strijders schieten terug. Dus zijn er nu, naast zeker dertien Palestijnse doden en een snel oplopend aantal gewonden, nu ook drie Israëliërs dood. Het is belangrijk om hier te onderstrepen dat deze escalatie niet begonnen is van Palestijnse, maar van Israëlische kant – zoals keer op keer.
De rakettenregen die Israël als voorwendsel gebruikte om haar moordaanslagen vanuit de lucht te plegen, hadden niet tot doden geleid. Wel tot gewonden, iets dat ik gister nog niet wist. Maar de details ervan zijn belangrijk. Ik citeer uit EA Worldview, dat de gebeurtenissen in detail bijhoudt. “Afgelopen weekend werd er een antitankraket afgevuurd vanuit Gaza in zuid-Israël, die vier Israëlische soldaten verwondde. He Volksfront voor de Bevrijding van Palestina eiste de verantwoordelijkheid op voor een aanval die verre van het eerste incident was” … Het gaat hier dus om gewonden, niet om doden. Het gaat hier – belangrijker – om soldaten, niet om burgers. Het bestoken van soldaten door gewapende groepen die met die soldaten in oorlog zijn is op geen enkele manier zinvol als ‘terrorisme’ af te doen.. Ook belangrijk: niet Hamas, maar dat geb noemde Volksfront, stelt zich verantwoordelijk. Voor aanvallen op Hamas is hierin geen overtuigende reden te vinden.
Een stuk in de Christian Science Monitor gaat op dat laatste nader in. Dan Murphy schrijft daar dat Hamas niet zozeer de groep is die raketten afvuurt, al komt dat nu en dan voor; andere groepen hebben hierin een veel groter aandeel, en Hamas trapt herhaaldelijk juist op de rem. Hij citeert zelfs een israelische columnist die over de door Israël omgebrachte Hamas-chef Jabaari zegt dat hij een “onderaannemer” was van Israël. “Israël eiste van Hamas dat het de wapenstilstand in het zuiden in acht nam, en het adwiong tegenover de veelheid van gewapende organisaties in de Gazastrook. De man die verantwoordelijk was om dit beleid uit te voeren van Ahmen Jaabari”, aldus Aluf Benn. Israël houdt Hamas, als organisatie die de dienst uitmaakt in Gaza, verantwoordelijk voor elke raket die vanuit Gaza werd afgevuurd. Lukt het Hamas niet om rust te garanderen? Dan wordt Hamas daarvoor gestraft. “Nu zegt Israël dat haar onderaannemer zijn deel niet deed en niet de beloofde rust aan de zuidgrens handhaafde (…) Nadat Jaabari openlijk was gewaarschuwd (…) werd hij geëxecuteerd op woensdag in een openbare moordaanslag waarvoor Israël haastig verantwoordelijkheid nam. De boodschap was simpel en helder: je faalde – je bent dood.” Het is de logica van de mafia.
Intussen is het ook duidelijk dat de raketbeschietingen die Israël als voorwendsel gebruikte – voor de moord op Jaabari en twaalf andere Palestijnen, het verwonden van veel meer mensen, en het dreigen met nóg veel meer terreur – zelf een reactie waren op Israëlische provocatie. Een overzicht uit Jadaliyya http://www.jadaliyya.com/pages/index/8393/timeline_israels-latest-escalation-in-gaza is handig. Daar lezen we dat op 8 november, na twee weken rust, Israëlische soldaten de Gazestrook binnendrongen. Ze raakten in een vuurgevecht, en schoten daarin een twaalfjarige Palestijnse jongen dood. Israëlische soldaten, niet Palestijnse strijders, maakte hiermee een einde aan de rust. In s de logica die in oorlogstijd zo belangrijk is: Israel begon. Niet Hamas, en evenmin een andere Palestijnse strijdgroep.
Het overzicht gaat dan verder met een Palestijnse reactie: het opblazen van een tunnel waarbij een Israëlische soldaat wordt verwond. Alweer: een militair slachtoffer aan Israëlische kant, geen burger. Alweer: geen terrorisme volgens zelfs de meest opgerekte definitie, maar ‘gewoon’ oorlog. Op 10 november is er dan de antitankraket en de vier Israëlische gewonde militairen die ik al noemde. Op 11 november beschietingen over en weer, met één dode Palestijn en een aantal gewonden aan Palestijnse kant, en drie gewonde Israëliërs. Op 12 november kondigen Palestijnse groepen een bestand af. OP woensdag vermoordt Israël vervolgens Jaabari en hervat haar luchtaanvalsterreur. Tweemaal binnen een week is het dus Israël, niet Hamas of andere Palestijnse groepen, die de rust verstoort en tot geweld overgaat.
Dit is overigens niets nieuws. Het schenden van bestanden is door de staat Israël tot een hoge kunstvorm verheven. Hetzelfde stuk op Jadaliyya geeft een overzichtje met bestandsschendingen door Israël door haar bestaansgeschiedenis heen: in 1949, in 1956, in 1967, in 1973, in 1981-82, in 1982, in 1988 en zo verder. Deze geschiedenis is belangrijk en noodzakelijk om de Israëlische pretentie dat het alleen maar reageert op ‘terrorisme’ onderuit te halen – een pretentie waarmee de staat bij haar bondgenoten keer op keer mee wegkomt. Doe bondgenoten maken zich langs die lijn dan ook keer op keer medeplichtig aan de Israëlische staatsterreur.