ravotr

zaterdag 11 oktober 2014

De wrede moordenaars van Islamitische Staat (IS) belegeren Kobani, en dreigen een nieuwe slachting aan te richten. Dat leidt tot een groeiende oproep om iets te doen, wat dan ook, om de mensen in die belegerde plaats te redden. De emotie daarachter is logisch. De mensen daar verdienen het om gered te worden, IS verdient het om verpletterend te worden verslagen. De vraag is echter: hoe? En in wiens handen leggen we die taak? Juist in linkse en radicale kringen waar de drang om hoe dan ook iets te (laten) doen voor de bedreigde Koerden om zich heen grijpt, is grote helderheid hieromtrent noodzakelijk. Deze helderheid ontbreekt nagenoeg. Daardoor gaan oproepen om iets te doen al heel snel in de richting van oproepen aan de grote mogendheden om haar oorlog in de regio verder op te voeren. Dát soort oproepen zijn echter, in de meest letterlijke zin van het woord, levensgevaarlijk. Deeltje één van maar weer eens een serie.

Ter linkerzijde is er een merkbaar ongemak. De afkeer van IS is ook daar algemeen, en dat is maar goed ook. Dit moordenaars- en slavenhoudersgezelschap lijkt me wel de slechtst denkbare kandidaat sinds de Khmer Rouge voor toepassing van de sowieso al heel dubieuze standaard-linkse methodiek van de ‘onvoorwaardelijke’ doch ‘kritische’ solidariteit met nationale bevrijdingsbewegingen en dergelijke, in hun ‘verdediging’ tegen het ‘imperialisme’. Een verdediging die in deze methodiek dan natuurlijk ‘kritisch’ maar wel ‘onvoorwaardelijk’ gesteund wordt omdat de VS immers altijd, overal en per definitie, het grootste gevaar vormt, vooral als er ook nog een rol van Israël in het verhaal kan worden gevonden. Die methodiek is zelf dus al niet okay, maar in dit specifieke geval is ze belachelijk tot op het bot. Gelukkig heb ik nog nergens dit type van stellingname – ‘handen van van IS’, of iets dergelijks – hoeven lezen, zodat mijn maag rustig blijft.

Maar er is wel het spiegelbeeld van deze reactie, en die is helaas wijdverbreid. IS wordt ook door veel linkse mensen gezien als zó verschrikkelijk, dat alles wat zich daartegen keert bijna bij voorbaat steun en waardering krijgt. Zo verschijnen de Amerikaanse – en de Britse, en de Nederlandse, en de Belgische, en de Australische – luchtaanvallen als een noodzakelijke, zelfs wenselijke maatregel tegen enge moordenaars. Het humanitaire argument oogt tegenover IS zo sterk dat het humanitaire argument tegen die luchtaanvallen helemaal zoekraakt.

Zo horen we veel over de dreigende slachting in Kobani. Maar er zijn meer slachtingen, met aanzienlijk minder media-aandacht. Heel af en toe lees je echter hoe bijvoorbeeld in irak de strijd door tegenstanders van IS wordt gevoerd. Owen Jones aan het woord, in de Guardian van 5 oktober: “Ze ontvluchten Latifiya – een stad net buiten Bagdad – met duizenden. Een p[aar maanden geleden had het een bevolking van 200.000 maar nu zijn er nog maar 50.000. Dit is een stad van verschrikking. Volgens Human Rights Watch executeren Islamistische milities mensen (…)Mensen worden uit hun auto ś ghehaald, hen wordt bevolen op de stoep te knielen, en dan in het hoofd geschoten. Op 11 juni werden 137 mannen gegrepen op de markt van Um Weilha, de markt van de stad. Dertig lichamen zijn tot dusver teruggevonden; het lot van de anderen blijft een mysterie.” Maar deze Islamistische moordbrigades zijn geen IS-eenheden, zo zet Owen fijntjes uiteen. Het zijn Sjiitische milities die de Iraakse regering hielpen verdedigen. Juist dit soort terreur heeft veel Soennieten in Irak in de armen van IS gedreven.

En met de bedrijvers van dit soort terreur zitten de Westerse staten in een bondgenootschap. Ja, ook Nederland, dat haar F16-deelname rechtvaardigde als hulpoperatie aan de Iraakse regering die mede met dit soort methoden staande wordt gehouden. IS is een verschrikking. Ze is bepaald niet de enige verschrikking. Op de vraag waarom ‘we’ meedoen, antwoordt de NRC: “Volgens het kabinet is het een kwestie van het steunen van de legitieme Iraakse regering. Die wordt bedreigd door ‘de terreurorganisatie IS die verschrikkelijke misdaden begaat tegen bevolkingsgroepen in Irak en Syrië’”. Over de verschrikkelijke misdaden van die Iraakse regering, en haar directe partners-in-crime zwijgt het kabinet hier, net als trouwens de NRC. En ook ter linkerzijde horen we hierover maar weinig. De ene verschrikking is weer eens de andere niet.

Anti-imperialisme als excuus om IS de hand boven het hoofd te houden, is bespottelijk en gelukkig erg zeldzaam. Het loslaten van ieder anti-imperialistisch besef nu het Empire en haar filialen zich tegen IS keert is echter even fout, en helaas heel wat minder zeldzaam. De moordpartijen met zwaarden en mortieren van IS rechtvaardigen echter niet de moordpartijen uit de lucht van de VS en haar bondgenoten, en ze rechtvaardigen ook niet de slachtingen die pro-regeringsmilities in Irak aanrichten. De Westerse luchtoorlog tegen IS verdient dan ook geen steun, ook geen kritische, en al helemaal geen onvoorwaardelijke. Geen enkele.

Peter Storm