ravotr

Ik zeg ook nergens dat wie dan ook zich waar dan ook bij neer moeten leggen. Keer op keer zeg ik dat ik snap dat, onder desperate omstandigheden, het logisch is dat PYD Amerikaanse steun verwelkomt. Daar hoef je dus niet tegen te polemiseren. Nergens zeg ik dat de PYD de wapens tegen de VS moet opnemen of zoiets dergelijks.

Verder denk ik dat je schets van de strategische situatie op korte termijn best kan kloppen. Maar het feit dat Idlib en Rojava van elkaar geïsoleerde enclaves, restanten, zijn van een revolutie die zich in 2012 over grote delen van het grondgebied van de Syrische staat ontplooide, staat niet helemaal los van kleuzes die verzetsgroepen TOEN al maakten. Syrische vrijhedsstrijders hadden te weinig ook voor Koerdische verlangens, waardoor ze de neiging van de PYD om zich van de Syrische revolutie loskoppelen, legitimeerden en aanwakkerden. Maar de PYD wekte ook gefronsde wenkbrauwen in de rest van Syrië toen het regime Rojava ontruimde en in goede orde aan de PYD overdroeg om haar troepen des te effectiever en moorddadiger in de rest van Syrië. te kunnen inzetten. En dat zij vanaf 2014 actief samenwerkte met de VS die bommenregens uitstrooide over Syrië en Irak, zal meer wenkbrauwen hebben doen fronsen. Arabische steden tot gruzelementen bombarderen verschaft de VS geen vrienden onder de overlevenden daarvan, en dat straalt af op groeperingen die zich tot onderdeel van de Amerikaanse oorlog laten maken. En tot ver in 2015 stond de Syrische revolutie ook buiten Rojava er niet kansloos voor. Pas de grootschalige Russische interventie in het najaar van 2015 bracht Assad grotendeels de overwinning. In 2019 is ene bondschap tussen Rojava en Idlib een verbond tussen twee geïsoleerde enclaves waar je weinig aan hebt in gevechtstermen. In 2014 zag het slagveld er nog heel anders uit. Jezelf loskoppelen van de revolutie in hele het Syrisch grondgebied , met verwijzing vana kortzichtigheid onder Syrische verzetsgroepen, was zelf een kortzichtige reactie die bij heeft gedragen aan de huidige ramp.

Vele Syrische verzetsgroepen zagen in de PYD alleen maar Koerdische nationalisten die ondershandsa samenwerkten met Assad. Dat was eenzijdig en oneerlijk. De PYD zag en ziet in Syrische verzetsgroepen vooral jihadisten en Turkse hurlingen. Ook dat was eenzijdig en oneerlijk. En beiden oriënteerden zich in 2012 al – toen IS nog een kleine, onbekende jihadistische strijdgroep in het Iraaks-Syrisch-grensgebied was, en dus niet het argument kan zijn voor latere strategische keuzes – op bondgenootschappen met grote en kleinere mogendheden als centraal deel van hun strategisch arsenaal. De huidige ellende heeft een langere aanloop dan het beleg van Kobaniye.

Op korte termijn zit er weinig anders op dan roeien met de riemen die je hebt, voor sheer survival. Dat bestrijd ik niet. Maar als we echt willen dat dit zich niet eindeloos herhaalt, dan zal er toch echt een vrij radicale strategische draai gemaakt moeten worden, waarbij de PYD – en de PKK! – ophoudt zich te gedragen als een staat-in-wording tussen andere staten. Want dat is, alle oprecht gemeende inzet voor democratisch confederalisme ten spijt, wat ze feitelijk doet. Op korte termijn kan ze nu niet anders. Op langere termijn moet er toch iets beters te bedenken zijn dan jezelf uitlenen aan de meest aannemelijjke mogendheid en doorvechten tot de laatste Koerd.

Want dat is wat er nog bij komt. Het is hier geen keus tussen survival enerzijds, en “behoorlijke ondermijning” anderzijds (als het dat was dan zou ik zeggen: vecht voor survival, maar bespaar ons verder de revolutionaire pretenties). Het is veel erger. Het is een keus tussen snel of langzamer verpletterd en gewurgd worden. Als Turkije wordt tegengehouden, en als straks Assad de baas is in Rojava, dan gaan zijn doodseskaders aan het werk. Methodisch, niet al te opvallend, maar vermoedelijk moorddadig effectief. Het enige argument om nu Assads bescherming te verkiezen is tijd winnen, om in een later stadium alsnog uit die greep te kunnen breken. Als deze omhelzing langer duurt, dan wordt het een bijzonder dodelijke omhelzing, op geen enkele manier te prefereren bovfen een IS/Daesh-overwinning.

Het aller-. ALLERbelangrijkste in dit dilemma is “wat hebben zij te bieden dan?” Onze taak is: te ZORGEN dat we wat te bieden hebben, een solidariteitsbeweging wara h je wat aan hebt – en die dus niet na een paar maanden keurige optochten weer de boel inpakt en naar huis gaat, zoals in 2002-2003 rond Irak… Daarom laat ik steeds, als ik vervelend doe over de imperiale connecties van de PYD en zo, er steeds bij klinken: des te harder is het nodig dat wij de straat op gaan en verzet/solidariteit opbouwen. Bij dat opbouwen van solidariteit hoort ook: eerlijk onze kritiek geven waar we dat nodig vinden. Als ik jou in een afgrond zie lopen, dan zeg ik ook ‘hey joh, kijk ff goed waar je loopt’ 😉

En Idlib: mijn punt is dar niet dat ook zij steun vanuit een imperialistische staat ondervinden. Mijn punt is dat vanuit PYD-kringen er niet zichtbaar gekeken wordt naar dit type verzet in de regio. Ze vinden geen bondgenootschap daar, vooral omdat ze er niet heel actief naar zoeken. Waarom niet? Deels omdat ze teveel energie steken in dat andere, fatale, type van bondgenootschap. Mijn punt is dat hier een verkeerde strategische benadering aan ten grondslag ligt, eentje die hen wèg voert vanhet bottom-up streven dat ze tegelijk óók trachten te belichamen (en aan de oprechtheid waarvan ik niet twijfel overigens: dat democratisch confederalisme is géén fake, al zullen er vast old skool PKK-kaders zijn (geweest) die het aanvankelijk wel om PR/fake redenen hebben aanvaard als facelift, zonder hij greep los te willen laten op wat er gebeurde.

Op het moment dat je dit schreef had ik idd ook al een tijd niets van DAF vernomen. Inmiddels echter wel: een interview v van enkele maanden terug. https://enoughisenough14.org/2019/01/01/between-erdogan-and-rojava-interview-with-devrimci-anarsist-faaliyet-daf-in-turkey/

Waar dat op wijst is op de enorme zwakte van de internationale solidariteit. Dáár kunnen we iets aan proberen te doen. Hoe zwakker en minder effectief immers die solidariteit, hoe onvermijdelijker het soort bondgenootschappen lijken waar de PYD en de PKK zichzelf keer op keer in bewegen.

Verder is er ok nog Idlib. Die stad is in handen van bottom-up comités en assemblees, die zich verdedigen tegen zowel Assad als tegen jihadistische milities. Het lijkt op Rojava, het is een poging tot bottom up zelfbestuur, maar dan dus niet vanuit PYD en het Öcalan-gedachtengoed op poten gezet. Assad belegert die stad, die naast Rojava de laatste encla ve van Sytische revolutionaire strijd belichaamt. Islib en Rojava opereren vanuit dezelfde revolutionaire inzet. Komen we voor elkaar op? Helaas. idlib wordt tegen Assad beschermd door… Turkije, dat Idlib als een soort pion gebruikt. Zo worden twee brokstukken van de revolutie in Syrië door imperialistiusche machtspolitiek tegenover elkaar geplaatst en gemanipuleerd. Zie https://countervortex.org/node/16192 Het MINSTE dat voorstanders van de Rojava-revolutie zouden kunnen doen, is expliciet ook steun betuigen aan de revolutie in Idlib, en andersom. Dáár zit de kiem van het soort bondgenootschap dat centraal hoort te staan. Horen we zulke steunbetuigingen?

Probleem hiermee is dat deze samenwerking met de VS, hoezeer ook uit nood geboren, consequenties heeft. Het gaat om die conseqwuenties, niet om 1 of ander soort abstracte revolutionaire zuiverheid of zo.

Een voorbeeld. De luchtoorlog die de VS voerde – een waarin de PYD feitelijk grondsteun verleende, doelen hielp uitzoeken en dergelijke – richtte zich niet enkel tegen IS maar tegen de Arabische bevolking in door IS geterroriseerd gebied. Dat maakt de toch al zo moeilijke solidariteit tussen Koerdisch verzet en Arabisch verzet tegen de powers that be moeilijker. Hoe moet de bevolking van Raqqa zich gevoeld hebben onder Amerikaanse bombardementen in samenhangt met Koerdische grondoperaties om de stad uit handen van IS te krijgen? Ik heb geen erg kritische noot gehoord uit Koerdische hoek jegens de terreurbombardementen, want dat waren het, die de VS op Raqqa uitvoerde.

En ik denk dat Arabische nabestaanden van de slachtoffers daarvan dat niet zomaar vergeten. Uit naam van een onbetrouwbaar bondgenootschap – met de VS – je enige potentiële betrouwbare bondgenoot – met andere onderdrukte bevolkingen in de regio – an gruzelementen laten bombarderen is je nederlaag garanderen, zelfs als je overleeft. Als dit scenario werkelijk de enige optie is, dan is overleven wellicht mogelijk, maar revolutie niet. Dan zouden eerlijkheidshalve beter de revolutionaire pretenties kunnen worden losgelaten.

De oorlog die PYD tegen IS voert, is een legitieme verzetsstrijd. Maar de oorlog die de VS voerde, was een koloniale oorlog, waarbij IS doelwit was omdat het de hegemonie van de VS uitdaagde, niet omdat het Koerden en anderen terroriseerde. En de VS voerde die oorlog, nogmaals, door mmiddel van een systematische, ook door te veel supporters van de PYD vrijwel genegeerde, terreurcampagne uit de lucht. De PYD kon daar niets aan doen. Maar de PYD kan wel afstand bewaren, proberen ervoor te zorgen dat ze niet gezien wordt als medeplichtig aan die terreurcampagne. De gezamenlijke militaire operatie van PYD en VS rond Raqqa – een operatie vol oorlogsmisdaden a la Falluja 2004 – droeg aan dat bewaren van afstand niet erg bij. En als we werkelijk denken dat zoiets onvermidelijk is, dan is er ergens iets heel, heel erg misgegaan.

Iets anders is dat weliswaar het grootschalige bondgenootschap PYD/VS uit de tijd van het beleg van Kobaniye dateert, maar de gewoonte van Koerdische verzetsgroepen – ook van de PKK waarmee de PU YD verwant is – om in zee te gaan met de meest aannemelijke grote mogendheid, veel ouder is. De PKK was langdurig en vol overtuiging onderdeel van het “progressieve, anti-impoerialistische kamp” zoals dat ooit heette, met de Sovjetunie als aanvoerder. Bij gebrek aan Sovjetunie is men uiteindelijk bij een andere grote mogendheid als bondgenoot beland. De oriëntatie op een bondgenootschap met 1 of andere grote mogendheid zit in de hele strategie van de PKK en daarmee verwante organisaties ingebakken. In die zin is het recente bondgenootschap tussen VS en PYD (geestverwant van de PKK, en sterk door de PKK beïnvloed) niet rnkel iets incidenteels dat louter uit nood geboren is. En in zie zin is er in kringen van deze richting van het Koerdisch verzet wel degelijk sprake van illusies. Hel hardnekkige illusies, want zo gata het dus al sinds 1984, en dan heb ik het nog niet eens over andere richtingen in het Koerdisch verzet die op dit punt een nog veel slechtere stata van dienst hebben.

Wat ik kritiseer is niet een de-facto korte termijn gelegenheidsalliantie. Dat de PYD blij was met Amerikaanse luchtsteun in 2014 Kobanyi snap ik, en dat is het probleem op zichzelf ook niet. Wat ik kritiseer is de oriëntatie op dit soort allianties als vanzelfsprekend en belangrijk onderdeel van de hele strategie. Die oriëntatie is dodelijk. Hoe meer een groepering als de PYD zich eraan vast klampt, hoe moeilijker het wordt om werkelijke bondgenoten te vinden – in de regio zelf, aan de onderkant van de maatschappij, en niet bij welke grote mogendheid dan ook. Die luchtsteun van de VS werd pas beslissend omdat grondsteun vanuit de Arabische bevolking buiten Rojava goeddeels ontbrak. Elke Amerikaanse bom die o0p die Arabische bevolking valt en gezien kan worden als ondersteund door Koerdisch verzet, maakt die grondsteun vanuit die Arabische bevolking nog moeilijker dan die al is. Misschien dat Amerikaanse bommen Koerden helpen overleven – maar dan hangt alles dus af van Amerikaanse keuzes en goodwill, dan ben je feitelijk al afhankelijk geworden. Het Koerdische bondgenootschap met de Amerikaanse bommengooiers draait de revolutie de nek om, en vervolgens offert de VS de Koerden nu dus ook nog eens op aan haar echte bondgenoot, de Turkse staat. Dus ook van het korte termijn overleven komt niet erg veel terecht. Lose-lose- dus, deze aanpak, en zo gaat het dus keer op keer. Als er geen betere opties zijn dat van het ene bondgenootschap met imperialisten naar het volgende glijden, en dat inbouwen in je hele strategie, dan is de hoop op revolutie nul komma nul. Ik geloof dat niet.

Al deze observaties zullen me overigens niet weerhouden om aan komende protesten tegen Turkse agressie tegen Rojava deel te nemen en anderen op te roepen om hetzelfde te doen (het artikel hierboven geeft al een hint in die richting). Want ik vind dat kritiek op een bondgenootschap met de VS niets betekent als daar niet tegelijk solidariteit tegenover de onderdrukker wordt betoond- zodat er inderdaad andere, betere, opties zichtbaar worden dan bondgenootschapen met grote mogendheden.