ravotr

woensdag 30 mei 2018

Zo werkt homohatelijke uitsluiting dus. Zo werkt instandhouding van vooroordeel tegen en afwijzing van homoseksualiteit. Zo helpt een school mee aan het in de praktijk brengen van die afwijzing. En zo pretendeert de schooldirecteur ook nog dat het hier niet om uitsluiting gaat, maar om het… voorkomen van uitsluiting. Hoe? Door te voorkomen dat in een musical nu eens geen traditioneel man/vrouw stelletje, maar een homopaar zou optreden. Wat was het geval?

Op de Anninkschool in Hengelo was de jaarlijkse musicaluitvoering van groep acht in voorbereiding. In die musical zou een paar optreden, een man en een vrouw, gespeeld door leerlingen. Maar daar dachten kinderen in de groep anders over. “Maar tijdens een repetitie besloten de kinderen zelf dat een man/man stel leuker was.”(1) Heteronormativiteit is aan de jonge generatie kennelijk niet meer besteed. En de aanval op de heteronorm werd compleet toen bleek dat “moeiteloos twee jongens” bereid bleken te zijn die rollen te spelen (2). Van zulk nieuws wordt een mens blij. Ik althans wel, en jij vast ook. Als afwijzing van homoseksualiteit overeind blijft in de maatschappij, dan ligt dat in ieder geval niet aan deze kinderen van groep acht van de Anninkschool in Hengelo.

Maar het mocht niet zo zijn. De directeur, een zekere Ben de Vlugt, stak er een stokje voor. Hij bedacht dat er een meisje in de klas zat dat Jehova’s getuigen als ouders had. En in dat godsdienstige genootschap wijst met homoseksualiteit af. Je kunt er misschien niets aan doen dat je ‘zo’ bent, maar je mag het niet in de praktijk brengen. Een heel gangbaar kerkelijk en maatschappelijk standpunt nog maar enkele decennia geleden, dus laten we niet al te lacherig doen over deze opvatting.

De directeur zag een bui hangen: die ouders konden wel eens bezwaar gaan maken tegen de homovriendelijke editie waar de kinderen aan werkten. Ze konden hun dochter wel eens thuishouden op de Grote Dag van de uitvoering. Dat mocht niet gebeuren, want die dag was voor alle kinderen. De directeur wachtte niet af of de ouders inderdaad van zich zouden laten horen. Hij zorgde ervoor dat de homorol werd geschrapt uit de musical.

De heteronorm werd hersteld van hogerhand met een pre-emptive strike tegen homo-emancipatorische beeldvorming. Niet eens omdat de directeur daar perse zelf voor was, maar hoofdzakelijk omdat hij tegemoet wilde komen aan de afwijzing van homoseksualiteit door ouders van één van de leerlingen. Als die hun dochter zouden thuis houden, werd de idylle van ‘iedereen doet mee’ verstoord. Dat vond de directeur ernstiger dan het voorkomen dat de eindmusical homovriendelijk zou worden gemaakt. Ook het feit dat hij met zijn besluit een creatief en bevrijdend initiatief van kinderen de nek omdraait,. Vond de directeur blijkbaar een aanvaardbare prijs. De man is hiermee bij voorbaat gecapituleerd voor de veronderstelde afwijzende houding van ouders van één van de kinderen.

En de directeur schaamt zich kennelijk niet. “Ik wil niemand uitsluiten van dit eindfeest”, zo beweert hij. “Dat gebeurt wel als we de rollen zo op het toneel brengen.”(3) Nee, mijnheer de directeur, dat is niet waar. Als het homopaar gewoon in de musical was gekomen, hadden misschien die Jehova-ouders hun dochter thuisgehouden. Maar daarmee zouden die ouders, en niet de school, een leerling hebben uitgesloten. Dat was dan het besluit van die twee ouders geweest, niet van de directeur en niet van de school. De school bedrijft door de homorol te schrappen zelf nu wel degelijk uitsluiting. Ze sluit homoseksualiteit als gangbaar deel van het leven buiten beeld door dat homopaar welbewust buiten de musical te houden.

Hoe schadelijk dat is? Bedenk eens het volgende. In die groep acht van de Anninkschool zitten meisjes die andere meisjes leuk en spannend vin den of gaan vinden. In die groep zitten jongens die jongens leuk en spannend gezelschap vinden of gaan vinden. In de groep zitten meisjes die lesbisch zijn, jongens die homo zijn. Sommige van die lesbo’s en homo’s wetend at misschien al van zichzelf, anderen vermoeden iets, weer anderen wellicht nog niet. Misschien waren de jongens die het homopaar zouden spelen, zelf homo, of waren ze dat voor zichzelf aan het uitvinden.

Welnu, hoe zullen die dit alles ervaren? Eerst een traditioneel opgezette musical. Dan, door inbreng van leerlingen zelf, opeens een homorol. Wat leuk! Dat kan dus blijkbaar gewoon! En dan: nee, het kan toch niet want er zijn mensen die beweren dat het niet mag van God. En die moeten, voor de lieve vrede, dus maar hun zin krijgen. Ik, jonge lesbo, ik jonge homo, mag er dus niet gewoon zijn. Ik, meisje, jongen of anderszins, mag maar beter hopen dat ik ‘gewoon’ hetero ben. Dat is de boodschap die de directeur met zijn beslissing afgeeft aan de kinderen in groep acht van de Anninkschool.

Het is een boodschap van homohatelijke uitsluiting (4), die door elke persoon, elke instantie en elk godsdienstig gezelschap als aanmoediging gezien zal worden: hun homohaat is gehonoreerd.

Noten:

1 Angelique Kunst, “Basisschool Hengelo schrapt homorollen uit musical vanwege geloof leerling”, Tubantia, 30 mei 2018, https://www.tubantia.nl/hengelo/basisschool-hengelo-schrapt-homorollen-uit-musical-vanwege-geloof-leerling~a406079f/

2 “Geen homostel in eindmusical basisschool hengelo om Jehova’s getuige”, Nu.nl, 30 mei 2018, https://www.nu.nl/binnenland/5290937/geen-homostel-in-eindmusical-basisschool-hengelo-

3 als in noot 1

4 ik spreek welbewust van homohaat, homohatelijkheid en dergelijke, en niet van homofobie. het betreft hier immers geen fobie, geen angststoornis. Zie hierover Peter Storm, ” Haat is geen `fobie´”, Ravotr, 20 juni 2018, https://www.ravotr.nl/2016/06/20/haat-geen-fobie/

Peter Storm