vrijdag 2 maart 2018
Ja! De staking van docenten en andere leden van het onderwijspersoneel in West Virginia gaat door! Leraren hebben in groten getale een slap akkoord dat vakbonden wisten af te sluiten, van de hand gewezen. In de hoofdstad van de staat betoogden duizenden boze mensen. De ‘afkoelingsperiode’ – een minstens tijdelijke werkhervatting waar vakbond en staatsgezag blijkbaar op inzetten – is feitelijk van de baan. De verwachting is dat ook donderdag 2 maart de scholen in de staat geheel of grotendeels stilliggen. De staking richt zich tegen de overheid die werkhervatting in ruil voor een fooi dacht te krijgen. De staking richt zich nu ook tegen de vakbonden die in de fooi voldoende reden zagen voor die werkhervatting. De staking wordt wilder, en daarmee nog wat belangwekkender dan die al was.
De houding van stakers is glashelder: ‘We got sold out!’ We zijn uitverkocht! En ‘A freeze is not a fix!’ (1) Dat tweede slaat op de ziektekostenverzekering SEIA, die één van de twistpunten oplevert. Docenten wilden loonsverhoging maar ze willen ook dat SEIA goed en permanent gefinancierd wordt, niet uit bijdragen van docenten maar uit belastingen. De overheid gaat echter niet verder dan een korte bevriezing van premiestijging en van korting op vergoedingen. In 2019 dreigen de kortingen en premiestijging dan alsnog. Nee zeggen arbeiders, geen ‘freeze’ dus, maar een ‘fix’, een behoorlijke oplossing. Dáárom gaat de staking nu door.
Daarbij is het feit dat de protestbeweging waar de staking uit voortkomt niet puur via de vakbond is opgestart maar door docenten en andere personeelsleden op scholen zelf, ongetwijfeld behulpzaam. Stakers werden vertegenwoordigd door bonden, die er door actievoerende personeelsleden zelf bij waren gehaald. Die actievoerenden hadden al van meet af aan dus een flink stuk van de regie, zoals een artikel uit In These Times uiteenzet. “Bij iedere stap heeft de beweging eisen aan de vakbonden gesteld en was ze voorbereid om acties uit te voeren zonder goedkeuring of hulp van de bonden.” (2) De bonden – althans de twee waar het artikel over spreekt – werkten voor de stakers, tot op zekere hoogte. Dat zie je heel vaak andersom. Voorzover de bonden regie over de strijd hadden, was die zeer incompleet. Overigens benadert het artikel de strijd nog voornamelijk als een manier van de bonden – niet de arbeiders zelf – om macht te vormen. De ontwikkelingen die volgden lieten juist een steeds onafhankelijker machtsvorming door stakende leden van het onderwijspersoneel zelf zien.
Die staking vond sowieso al plaats dwars tegen dreigende taal van de gouverneur van West Virginia, een zekere Justice. “Ik zeg je, er zijn consequenties voor alles… Ik zeg je, het beste wat je kunt doen is in het klaslokaal zijn”. Zo citeerde iemand op Twitter de gouverneur. Inderdaad, overheidspersoneel mag officieel niet staken in West Virginia. En in derdaad, stakers trekken zich daar vermakelijk weinig van aan. Een andere opstandige twitteraad zegt intussen: “hoe voelt u zich nu bij dag 6 (?) van de enorme fuck you die de staat je geeft?” (3) Dat zegt iets over de stemming, niet alleen onder de stakers maar ook onder sympathisanten: de staking is een rebellie, niet zomaar aan standaard-arbeidsconflict.
Die rebellie richt zich intussen dus niet enkel tegen het staatsgezag, maar ook tegen de vakbondsleiding toen die de staking probeerde te beëindigen via een mager akkoord. Een leus van docenten: ‘Waar is de vakbond?’ Die had graag werkhervatting gezien, wat het bestuur betreft. Dale Lee, voorzitter van één van de betrokken bonden: “Wij geloven dat de beste koers van handelen is om morgen weer aan het werk te gaan maar erkende dat ‘niet iedereen dat zou doen’” De West Virginia Gazette zegt dat “vakbondsleiders niet volledig steun geven” aan het voortzetten van de staking. Het artikel waarin ik de tweets en dhet citaat uit die Gazette in vond, heet heel veelzeggend: “Wildcat Roars in West Virginia: Teachers to Stay Out on Strike” (2). Een wildcat is niet alleen een wilde kat maar een wilde staking. Die kant gaat het op, nu boze docenten doorstaken en de vakbonden er hun handen van af hebben proberen te trekken.
Wat vier dagen lang een serieus arbeidsconflict via vakbondskanalen was, krijgt aldus een radicaler dimensie. Er zijn tekenen dat de staking meer rechtstreeks in handen van de stakers zelf komt. Zij, niet de vakbondsbestuurders op eigen kracht, hebben de staking gebracht waar die nu is: op de drempel van een soort doorbraak. Solidariteit van buiten de leraren en zelfs buiten de staat kan het vuur verder aanblazen en van deze staking een springplank maken van autonoom arbeidersverzet.
Noten:
1 Julia Coley, “#55Strong: Rejecting Flimsy Deal, Teachers back on the Picket Line in West Virginia”, Common Dreams, 1 maart, https://www.commondreams.org/news/2018/03/01/55strong-rejecting-flimsy-deal-teachers-back-picket-line-west-virginia
2 Lois Weiner, “West Virginia Teachers Are Showin g How Unions Can Win Power Eeven If They Lose Janus”, In These Times, 24 februari 2018, http://inthesetimes.com/working/entry/20940/west_virginia_teachers_show_how_to_win_power_after_janus
3 “Wildcat Roars in West Virginia: Teachers to Stay Out on Strike”, It’s Going Down, 1 maart 2018, https://itsgoingdown.org/wildcat-roars-west-virginia-teachers-stay-strike/
Peter Storm
#1 by petrel41 on 2018/03/06 - 20:23
West Virginia update:
https://dearkitty1.wordpress.com/2018/03/06/west-virginia-usa-teachers-on-strike/
#2 by Kees Romijn on 2018/03/04 - 15:10
In de Verenigde Staten laait de klassenstrijd op. De leraren gaan niet voor niets staken. De gouverneur is hierop tegen want deze figuur moet gerekend worden tot de elite. Er waren ook manifestaties die zich richtten op de wapenhandel. In de Verenigde Staten staat in de grondwet dat een individu over een wapen moet kunnen beschikken. Wapenbezit is legaal in Amerika. Alleen een grondwetswijziging kan iets veranderen aan deze uiterst sombere situatie.
#3 by petrel41 on 2018/03/02 - 12:18
Divergent views on continuation of the strike:
http://www.wsws.org/en/articles/2018/03/02/pseu-m02.html