zondag 8 mei 2016
Een kleine groep mensen – vijf belangstellenden, ondergetekende en de spreekster – was afgelopen zonnige zondagmiddag naar Raakveld in Tilburg gekomen voor een presentatie van de campagne ‘Geen kind aande kant!‘ die een reeks demonstraties in voorbereiding heeft bij zogeheten gezinslocaties. Dat zijn plekken waar de staat vluchtelingengezinnen met kinderen langdurig opsluit, doorgaans als aanloop naar uitzetting. Het gaat dan om mensen wiens aanvraag is afgewezen en die dus volgens de Staat der Nederlanden dienen te vertekken, terug naar het land van waaruit ze de wijk hebben genomen.
Voordat de presentatie zelf begon, zong één van de belangstellenden onder eigen gitaarbegeleiding ook nog een tweetal bij het onderwerp passende liederen. De presentatie zelf – gehouden door een spreekster, voorzien van beeldmateriaal via laptop en TV-scherm – was informatief, zeer indringend en gaf stof tot discussie, uitwisseling van informatie en tot het voornemen om materiaal van de campagne te verspreiden.
We kregen te horen hoe de omstandigheden waren wooronder de mensen die in deze locaties vast zaten,. Mensen hebben beperkte bewegingsvrijheid, mogen niet zonder ontheffing de gemeentegrens over, volwassenen moeten zich dagelijks melden. Er zijn gedetailleerde huisregels, en bij overtreding volgen forse straffen. Je kind speelt buiten je wonkamer? 15 euro boete. Rookmelder gaat omdat je iets opwarmt in je kamer? Veertig euro boete. Zo gaart het in minstens één van de gezinslocaties, maar anderen hebben varianten van dit soort getreiter. Deze mensen krijgen een zeer schamel leefgeld, dus boetes hakken er extra zwaar in.
Gezondheidszorg? Zwaar ondermaats. Een spreekuur van een verpleegkundige die toestemming moet geven voor doktersbezoek en meer. Eten? Zelf koken is in minstens één van de centra gewon verboden, mensen moeten het daar doen met het eten dat het COA – Centraal Orgaan Opvang Asielzoekers – regelt. Volwasenen mogen niet werken, behalve wat klusjes die de COA – – ze in de gezinslocatie laat doen. Gezinnen wonen in één, hooguit twee kamers. Privacy, rust om huiswerk te maken? Vergeet het maar. Formeel zitte deze mensen niet gevangen. Maar de beperkingen, gecombineerd met de veelal afgelegen lgging, komen neer op opsluiting.
Deze opsluiting duurt veelal jaren. Een eind aan die opsluiting komt doorgaans abrupt. Twee keer in de week komt een politieteam Zo ‘n gezinslocatie centrum binnen, rond zes uur ś ochtends. Ze gaan naar de kamer van een gezin. Dat gezin krijgt vijf minuten om spullen in te pakken. Duwen en trekken als mensen niet snel genoeg meewerken naar de zin van de agenten. Soms klappen. Er is minstens één melding van tasergebruik, een bewust uitgedeelde stroomstoot dus. Polsen die worden geboeid. Vervolgens gaat het gezin – soms vader en moeder gescheiden – in politiebusjes, naar Kamp Zeist, een gevangenis voor vluchtelingen, vanwaaruit ze binnen twee weken op het vliegtuig gezet worden, onder begeleiding van marechaussee, het land uit. Deportatie.
Gezinnen die aldus dreigen te worden afgevoerd weten dát het elk moment zover kan zijn. Maar ze weten niet van te voren wannéér. Komt de politie hun barak binnen, dan weten ze nog niet of die voor hen kopmt, of voor een ander gezin in de barak. Onzekerheid, stress.. Om tijd d te sparen om binnen de vijf minuten spullen te pakken, slapen kinderen vaak niet in pyjama maar met de kleren van overdag gewoon aan. De wekker gaat standaard op 5 uur ‘s morgens, zodat bij zo ‘n politie-inval de mensen niet eerst nog in paniek hun bed uit hoeven te komen. Soms worden gezinnen gedwongen hun kamers dicht te houden terwijl de politie bezig is één gezin mee te nemen. Afscheid nemen van vriendinnetjes en vriendjes is zo onmogelijk. Het vedrriet dat dit meebrengt. De trauma’s die dit oplevert. De stress en de emotionele schade die de voorafgaande lange periode van verblijf in zo ‘n gezinslocatie meebrengt. Kinderen die geen nieuwe vriendschappen meer aangaan om de pijn die het bruut afbreken van het contact met zich meebrangt, niet wéér te hoeven ondergaan.
Protesteren tegen de Dienst Terugkeer en Vertrek (DT&V)? Riskant. Wie dat als inwoner van een gezinslocatie probeert, kan van politie te horen krijgen: als je dat weer doet, ben jij de volgende die opgehaald wordt. Intimidatie dus, om mensen te beletten voor hun rechten op te komen. Het zijn de methoden van een politiestaat tegenover rechteloos gemaakte, kwetsbare mensen.
En wie zijn deze mensen? Vluchtelingen, angstig wegens vervolging, oorlog, gevaar. Mensen wiens verhaal door de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND). terzijde wordt geschoven, omdat bewijsmateriaal ontbreekt, omdat een vluchteling – er aan gewend dat overheidsdiensten niet te vertrouwen zijn – een on waarheid spreekt, zich vergist, iets niet nauwkeurig heeft onthouden of zich op religieuze vluchtredenen beroept in plaats van op vervolging wegens een seksuele voorkeur die de vluchteling uit schaamte verzwijgt. Dat laatste werd door één van de bezoekers in de discussie naar voren gebracht. Al met al gaat het om mensen op de vlucht wegens mensenrechtenschending, wiens mensenrechten – om maar even in die taal te spreken – vervolgens door de Nederlandse staat met haar legioen van functionarissen grootschalig met de voeten worden getreden.
Het is de wreedheid jegens kinderen en hun gezinnen die hier in het oog springt, een wreedheid die moedwillig wordt toegebracht door staatsfunctionarissen, in opdracht van staatsfunctionarissen, onder verantwoordelijkheid van politici. Formeel zal dit alles geen kindermishandeling heten. Maar kindermishandeling is het, structureel en in opdracht van staatswege gepleegde kindermishandeling, vanaf de opsluiting in een gezinslocatie tot en met de deportatie. Dat maakte de presentatie van ‘Geen kind aan de kant’ heel erg duidelijk. Het was een zonnige middag, maar de tijdens de presentatie was zonlicht en voorjaarswarmte tijdelijk verdrongen door de kilte die de gebrachte informatie veroorzaakte.
Aan deze kindermishandeling dient een eind gemaakt te worden. Bekend maken van wat er in gezinslocaties gebeurt, hoe het toegaat bij het vasthouden en vervolgens onder dwang afvoeren en deporteren van kinderen, moeders, vaders, gezinnen is een eerste stap. Protesteren tegenhet pure bestaan van dit soort onmenselijke oorden, en tegen de praktijken die daar dag in dag uit, week in week uit, plaats vinden, is een logische volgende stap. En de noodzaak van daadwerkelijk verzet dringt zich op. Daadwerkelijk verzet tegen de voor deze misdadigheid verantwoordelijke instanties en het beleid dat door de instanties wordt uitgevoerd.
Infobijeenkomsten plus een reeks demonstraties bij een vijftal van de gezinslocaties, zijn een middel om de bekendheid van bovenstaande verschrikkingen te vergroten, om ertegen te protesteren en om solidariteit met de in gezinslocaties feitelijk opgesloten vluchtelingen tot uiting te brengen. De demonstratietour vindt plaats op 21 en 22 mei in de vestigingsplek van een vijftal gezinslocaties, waaronder die in de gemeente Gilze-Rijen. In Rijen ben ik er sowieso bij op de demonstratie. En ik hoop op veel en levendig gezelschap van medestanders.
Meer informatie over gezinslocaties, en over de campagne ‘Geen kind aan de kant!’ : https://geenkindaandekant.wordpress.com/
Meer informatie over Kamp Zeist en over acties tegen deze gevangenis op de website van de Anarchistische Anti-deportatiegroep Utrecht AAGU: http://www.aagu.nl/
Meer informatie over strijd tegen het onderdu rukken, opsluiten en deporteren van vluchtelingen/ migranten op de website van het No-Border Netwerk: https://no-border.nl/
Peter Storm