woensdag 7 oktober 2015
Arm klein steelpannetje van me, wat heb je het toch zwaar te verduren gehad! Op 17 september kreeg het ding de volle laag op en lawaaidemonstratie bij het bedrijf dat op Kamp Zeist een gevangenis voor vluchtelingengezinnen gaat bouwen. Op 20 september was het pannetje in gebruik bij de solidariteitsdemonstratie bij de gevangenis in Nieuwersluis, in het kader van de solidariteitstour voor de “Vloek 5” ofwel de vijf arrestanten van de ontruimde Vloek. Toen vloog de steel al van de pan. En vandaag was er een dubbele lawaaidemonstratie bij Kamp Zeist zelf, en bij het gemeentehuis van Zeist waar ter raadsvergadering over Kamp Zeist werd gepraat. Het was een, laten we zeggen, luidruchtige actie. Het was ook een mooie actie, waard om ervoor op stap gegaan te zijn.
De “actiedag tegen gezinsgevangenis voor vluchtelingen op Kamp Zeist” had twee delen, die er uiteindelijk drie werden. Eerst actie bij kamp Zeist zelf. Nadat demonstranten elkaar op het verzamelpunt hadden ontmoet, gingen we langs hekken naar de ingang van het detentiecentrum voor vluchtelingen. Hekken, en borden dat de boel bewaakt werd. Op één van zo’n bord, geschilderd: ACAB. Haha, en even laten een A met een cirkel, en nogmaals ACAB verderop. De locatie wordt duidelijk vaker door anti-autoritaire actievoerders bezocht.
Bij de hoofdingang stonden we, met meerdere spandoeken. “Sloop Kamp Zeist”. “De Vries en Verburg bouwt voor kinderdeportatie”. “Geen mens is illegaal”. Dat waren de teksten van de drie spandoeken, en iemand had ook nog een vlag van de Antifascistische Actie AFA bij zich. Eén van ons sprak het personeel toe, weer erop dat er bloed aan hun handen kwam als en voor zover ze meewerken aan de bouw van de gevangenis en dergelijke. Geen reactie, behalve dan dat camera ‘s ons opzichtig in het gaten hielden. Die kreeg dus een middelvinger van één van ons. En verder: lawaai, met een handbediend soort luchtalarm, met stokken op metalen asbakken, met een kapotte knoflookpers op dat arme steelpannetje, en uit kelen, megafoons , een toeter en een heuse vuvuzela. Leuzen: geen man, geen vrouw, geen mens is illegaal. No borders, no nations, stop deportations. Say it loud, say it clear, refugees are welcome here.
Na een uur was het dara mooi geweest en trokken we langs het complex naar een volgende actieplek. We kwamen bijeen gebouw waar vluchtelingen zaten die in het asielzoekerscentrum – niet de eigenlijke detentie dus – zaten. Wij weer roepen. Say it loud, say it clear, refugees are welcome here, een leus die geleidelijk aan van een melodietje werd voorzien en in een liedje veranderde. Kort toespraakje wederom, nu gericht aan de vluchtelingen met de strekking dat ze welkom hoorden te zijn, dat gevluchte mensen, kinderen niet opgesloten horen te worden. Verder weer, langs hek en prikkeldraad. Er verscheen achter dat hek een busje dat ons van afstand met felle koplampen bescheen, kennelijk op m het fotograferen te belemmeren. Later zagen we het busje, of een soortgelijk ding – van dichtbij. Er stond op: Dienst Justitiële Instellingen. De kampbewaking, zogezegd.
Verder maar weer. Achter het hek verscheen nu een hoge betonnen muur. We waren bij het eigenlijke Kamp Zeist aangekomen. Een beklemmende ervaring. Prikkeldraad, muur, opgesloten kwetsbare mensen. Het is niet mogelijk om bij de aanblik van zoiets, en de kennis van wat er daarbinnen gebeurt, niet aan concentratiekampen te denken. Wat we zagen, was een concentratiekamp aan de buitenkant. Dat kamp moet dus weg. Dat is de inzet: Sloop Kamp Zeist.
Nu gingen we weer lawaai maken, leuzen roepen, zingen, meer leuzen roepen. In de hoop dat mensen binnen iets zouden horen, in de zekerheid dat het groepje politieagenten – die ons volgden als hinderlijke schaduwen – het hoorden. Degene die het handbediende luchtalarm hanteerde zorgde daar trouwens wel voor. Die sleepte het ding naar vlak voor de agenten, en zelfs tussen hen in. De agenten weken enkele meters terug, hahaha. Een typisch gevalletje van Whose trees? Not their trees! Whose forest? Not their forest! En weer leuzen roepen. Solidarité avec les sans papiers. Freedom now, free free free the refugees. En eerder genoemde slogans. Toen bedacht iemand iets geniaals. Ze zocht een liedje op haar smartphone op: Fight the Power. Ze speelde dat af vlák bij de megafoon die ik in handen had. En ja hoor, het schalde richting betonnen muren, hopelijk binnen gehoorsafstand van opgesloten mensen. Zo verzond ze nog een stuk muziek, dat we als ritmische achtergrond voor leuzen gebruikten. En tenslotte, Get up, Stand up, het befaamde verzetslied van Bon Marley dat door een aantal van ons stevig meegebruld werd en ook al teruglopend door mensen nog werd gezongen. Prachtidee, zoiets.
Teruglopen deden we uiteindelijk, met steeds weer die agenten. Op een stukje geasfalteerde weg reed een busje met vrij hoge snelheid vlak langs ons en – naar bleek – tegen één van ons aan. “Klootzak!”riep één van de actievoerders. Busje stipte abrupt, man in uniform beende agressief op ons af: ẅat zei je””Ik zei klootzak De man probeerde echt vlák voor een paar van ons d te gaan staan, heel intimiderend. Hij vond duidelijk dat hij niets verkeerds gedaan had, want wij liepen op de weg en anders moesten we hen – hij duidde op politie verderop – er maar bij halen. Vervolgens vertrok hij. Het liep dus nét niet helemaal uit de hand. Wat het precies voor popo was? Iemand dacht aan het uniform de functie van hondenbegeleider te herkennen. Arme hond, begeleid te worden door zo ‘n opgefokte macho. Wat begeleiding leek me voor de man zelf misschien een beter idee.
Daarna een korte briefing op het verzamelpunt, voor de volgende ronde, en toen naar Zeist zelf, naar het stadhuis. Daar namen we onze posities weer in, met spandoeken en lawaaiapparaatje. Bij Kamp Zeist warten we met zeventien mensen, nu waren het er wat meer, terwijl er toch ook al mensen waren vertrokken. Ik denk dat er tegen de dertig mensen in actie zijn geweest. Nu was er niet alleen indringend lawaai, maar mensen deelden ook een pamflet uit aan omstanders. Er stonden kleine groepjes kids – middelbare schoolleeftijd – toe te kijken, er waren voorbijgangers, en er waren mensen die het stadhuis in gingen, mogelijk raadsleden. En aan de overkant een politiebusje en agenten, en later zag iemand ook marechaussee. Ze keken toe.
We onderbraken de productie van actieherrie nu en dan voor toespraken. Joke Kaviaar las haar juist verschenen “Sloop Kamp Zeist!” – Een “open brief aan de gemeente Zeist” – voor, waarin ze wees op de verantwoordelijkheid die de gemeente nam door de bouw van een gezinsgevangenis vergunning te verlenen. Stop ermee nu het nog kan, Wir haben es nicht gewusst is geen excuus, dat was de strekking. Een andere activiste zette de absurde wreedheid van het asielbeleid zelf uiteen, liet zien hoe kansloos asielaanvragen feitelijk zijn, met een IND die politionele verhoortechnieken toepast, oncontroleerbaar is want gesprekken worden niet opgenomen, gesteund wordt door advocaten die veel meer betaald krijgen dan asieladvocaten waar een vluchteling gebruik van maakt en zo meer. Een onthutsend helder verhaal, dat eigenlijk als gedrukte tekst en iets uitgebreid verspreid zou moeten worden in elke stad en wijk waar mensen moord en brand roepen als er opvang voor vluchtelingen wordt gevestigd
Tegen het eind hield ik zelf een praatje waarin ik er op wees hoe weinig zin het had om te verwachten dat de gemeente zou doen wat wij eisten. Waar zij een hart hebben, hebben zij een portemonnee, waar wij een geweten hebben, hebben zij een CV. We zullen het zelf moeten doen, via acties waar de andere kant daadwerkelijk last van heeft: bedrijfsschade, kapotte hekken, dat werk. Verder stipte ik de noodzaak én de mogelijkheid aan om bondgenoten te vinden, heel veel mensen willen vluchtelingen welkom heten, maar hebben vaak geen idee hoe en wat. Mensen weten domweg ook niet van kamp Zeist, en daarom is het uitdelen van dat pamflet ook zo belangrijk. Dit zijn geen letterlijke woorden m aar you get my drift. En als afsluiting weer de leus: Sloop Kamp Zeist!
Kort daarna was de demonstratie afgelopen. Maar een groep mensen was van plan om het daar niet bij te laten. Mensen gingen de raadszaal in om intrekking van de vergunning voor de bouw oop kamp Zeist te eisen en dat luidruchtig en met spandoek te doen. Zelf heb ik hier niet aan meegedaan, dit om krachten te sparen, er komt nog het één en het ander aan actie aan komende tijd. Flink wat anderen sloten zich evenmin aan. Maar een aardig groepje deed het wél, en voor hen neem ik mijn pet af. Hoe het hen is vergaan staat inmiddels op Indymedia : ik begrijp dat pakweg tien mensen in de raadszaal actie hebben gevoerd, dat de raadsvergadering is stilgelegd en dat actievoerders vervolgens aangehouden werden. Details ongetwijfeld snel te vinden.
Voor mij zat het er op. Samen met een handvol anderen trokken we naar bushalte en via bus naar CS Utrecht, alwaar ik de trein zuidwaarts nam. Een vermoeiende, goede dag van actie ligt weer achter me. Door naar de volgende ronde. O ja, de Anarchistische Anti-deportatiegroep Utrecht AAGU heeft een verklaring tegen de bouw van de gezinsgevangenis op Kamp Zeist uitgebracht. Jij en/of de organisatie waarin je actief bent, zouden die even kunnen ondertekenen. Hoe meer ondersteuning en hoe meer publiciteit, hoe meer druk we op kunnen helpen bouwen om dat concentratiekamp in de mooie bossen rond Zeist te kunnen opdoeken en de onvrijwillige bewoners ervan de vrijheid te gunnen die de staat der Nederlanden ze heeft afgepakt.
Peter Storm