zondag 18 november 2012
Terwijl 300 tot 500 mensen afgelopen zaterdag demonstreerden tegen Israëls misdadige aanval op Gaza (1), ging die aanval door. Er zijn sterke aanwijzingen dat de oorlog nog wordt uitgebreid, nu grote aantallen soldaten zich opmaken voor de strijd. Escalerend protest tegen Israëls escalerende staatsterreur is op zijn plaats. Scherp blijven kijken naar wat er precies gaande is dat evenzeer.
Cijfers spreken duidelijke taal, en zijn veelzeggend. Ik citeer uit Aljazeera. “Palestijnse medics zeiden dat 40 Palestijnen gedood zijn en 345 gewond sinds Israël op woensdag haar luchtcampagne tegen de enclave lanceerde . In dezelfde periode werden drie Israëli’s gedood en 18 gewond.” Veertig dode Palestijnen, drie dode Israëli’s. Dat zijn de verhoudingen qua effectieve moorddadigheid. En 345 gewonde Palestijnen tegenover 18 gewonde Israëli’s. De meerderheid van de gewonde Israëli’s blijken dan ook nog eens militair te zijn geweest, hetgeen de Israëlische staatspropaganda over Hamas dat burgers tot doelwit maakt, een beetje wrang maakt. Ja, Hamas en andere strijdgroepen beschieten burgers. Dat zouden ze niet moeten doen, het is verkeerd en het speelt de Israëlische agressie in de kaart door de excuses ervoor de schijn van geloofwaardigheid te geven. Maar strijders hebben tegelijk ook Israëlische soldaten – deel van de macht die Palestijnen continu onder schot houdt en geregeld daadwerkelijk beschiet – tot doelwit. Het Israëlische propagandabeeld van een Palestijns verzet dat zich vooral tegen Israëlische burgers richt, is dus misleidend.
Intussen is het aantal slachtoffers alweer opgelopen. EA Worldview citeert een twitterbericht van afgelopen avond dat spreekt van 45 doden aan Palestijnse kant, “ongeveer de helft burgers”. Israël heeft faciliteiten van het Hamas-bestuur en dergelijke bestookt: het hoofdkwartier van Hamas, een politiebureau, en kennelijk ook het huis van een minister, maar het explosief belandde op een vluchtelingenkamp en verwondde naar verluidt daar 35 mensen. Al deze faciliteiten zijn burgerdoelen, en hoezeer o ik politie en staatsbestuur ook verfoei, het bestoken ervan – en dus ook van de mensen die er werkzaam zijn, hoog dan wel laag – met bommen en raketten, is volgens internationaal recht maar wat mij betreft óók en belangrijker volgens revolutionaire moraal, een oorlogsmisdaad. Israël pleegt dit type oorlogsmisdaden standaard en moedwillig, en heeft er nog meer in voorbereiding. “De Israëlische regering gaf toestemming voor het oproepen van tot aan 75.000 reservisten, meer dan vier keer het aantal dat gemobiliseerd werd gedurende Operatie Gegoten Lood tegen Gaza in 2008/9.” In die operatie, de vorige grotere Israëlische aanvalsreeks op Gaza, joeg Israëls moordmachine 1400 Palestijnen de dood in, in de reactie van Palestijnse streders kwamen 13 Israëli’s op. Een beetje extrapoleren suggereert dus dat Israël bereid is om aan te sturen op vier maal 1400, dus 5600 Palestijnse doden, en daarbij vier maal dertien, dus 52 Israëlische doden te riskeren. Macabere rekenkunde, die ons echter laat zien wat voor bloedbad Israël kennelijk bereid is aan te richten, als het niet wordt tegengehouden.
Wat bewoog Israël? Terug maar de aanloop. Woensdag liquideerde Israël de militaire topfunctionaris van Hamas, Ahmed al-Jaabari. Ik schrijf bewust ‘liquideerde’, en niet ‘executeerde’ zoals je hier en daar helaas ziet. Dit een executie noemde is verhullend en geeft Israël nog veel te veer eer. Aan executie gaat immers iets als een proces vooraf , met daarmee minstens de schijn dat er zoiets al recht is gedaan. Liquidaties slaan zulke plichtplegingen over en zijn het terrein van de maffia. Dit was een liquidatie in maffia-stijl, geen executie.
Waarom pleegde Israël deze moord? Het was op dat moment rustig, er waren geen raketbeschietingen gaande vanuit Gaza. Israël koos er voor de rust te verstoren met haar moordaanslag. Israël wist heel goed hoe de reactie vanuit Gaza er ongeveer uit zou zien. Het is aannemelijk dat Israël zo’n reactie zelfs wilde, om vervolgens haar aanvalspolitiek te kunnen verkopen als antwoord op Palestijnse agressie. Helaas leverden Hamas en anderen precies het antwoord dat Israël kennelijk zocht, en begonnen beschietingen. Hoe dom ik dat ook vind, feit blijft dat Palestijnse strijders hiermee geen escalatie begonnen, maar een aanval beantwoordden. Israël,. Niet Hamas, nam het initiatief tot deze ronde, net als tot vele eerdere rondes vanaf 1948.
Er is echter een specifieke reden voor de aanslag op Al-Jaabari. Israëlische propaganda zet hem neer als aanjager en masrtermind van terrorisme. De realiteit is bepaald compexer. EA Worldview citeert een Israëlisch vredesactivist, Gershon Baskin, die indirect contact met de Hamas-functionaris had. “Ik was in staat om te leren dat de heer Jaabari niet alleen interesse had in een langetermijns-staakt-het-vuren; hij was ook de persoon die verantwoordelijk was om eerdere overeenkomsten tot staakt het vuren af te dwingen waartoe door de Israëlische inlichtingendienst waren bemiddeld. Op de ochtend dat hij gedood werd, ontving de heer Jaabari een ontwerpvoorstel voor een uitgebreid staakt-het-vuren met Israël, met inbegrip van mechanismes die bedoelingen zouden verifiëren en medewerking zouden verzekeren. Het ontwerp was overeengekomen tussen mij en de onderminister van buitenlandse zaken van Hamas, toen we elkaar vorige week in Egypte ontmoetten.”
Als dit klopt, dan heeft Israël een sleutelfiguur in het tot stand komen van een wapenstilstand die aan beschietingen een eind had kunnen maken, omgebracht. Het past in het beeld dat sowieso uit de ontwikkelingen is af te lezen: deze oorlog wordt Israël niet door Hamas opgedrongen. Nee, de Israëlische regering wil deze oorlog. Door de keuzes van deze regering te legitimeren en te steunen, maakt ook Nederland bij monde van minister Timmermans, zich aan deze misdadige oorlog medeplichtig.
(1) Ik zag helaas geen kans om erbij te zijn. Mijn portemonnee heeft me in Tilburg opgesloten.