woensdag 21 juli 2015

Januari 2015. Enkele gewapende mensen schieten de redactie van Charlie Hebdo overhoop. Toen het voorbij was, waren er twaalf mensen dood. Wereldnieuws, iedereen doopt zichzelf acuut om tot Charlie. Wereldleiders congregeren in Parijs voor een fotoshoot in de nabijheid van een rouwende, maar goeddeels met oververhitte propagande op de been gebrachte miljoenenmenigte. O , wat waren we allemaal verdrietig, nee woedend, nee geschokt, nee verbijsterd. En o, wat waren we allemaal solidair.

Juli 2015. Eén of twee gewapende mensen blazen zichzelf op in Suruc, in het deel van de Turkse staat dat grenst aan Rojava, het autonoom-Koerdische, deels zelfbestuurde gebied in Syrië. De stad ligt een handvol kilometers van Kobani, dat afgelopen herfst een terreurbeleg door IS heeft weten te doorstaan. De aanslag kost 32 doden, bijna drie keer zoveel als de aanslag in Parijs. Is de verontwaardiging zelfs maar vergelijkbaar? Komen er wereldleiders bijeen, congregeren er miljoenenmenigten in grote steden? Een paar honderd demonstranten in Istabul, uiteengejaagd door Turkse oproerpolitie die traangas inzette. Veel meer heb ik nog niet gezien., en de aandacht voor de aanslag ebt intussen al weg. Het verschil is schrijnend.  Read the rest of this entry »