Over stakingen, een burgemeesterschap en een noodzakelijk Verhaal


vrijdag 29 juni 2018

Onderstaande column verscheen al op de website van Autonomen Den Haag, waarvoor die bestemd was. Daar is de tekst dus al te lezen.

Nederland bevindt zich te midden van de grootste klassenconfrontaties sinds jaren. Niet alleen staken chauffeurs en machinisten in het streekvervoer voor onbepaalde tijd. Ook hebben duizenden metaalarbeiders donderdag 29 en vrijdag 30 juni het werk neergelegd in een gevecht voor betere arbeidsvoorwaarden. Beide stakingen gaan vergezeld van bijeenkomsten van deelnemers. De stakers wachten dus niet louter af wat bondsbestuurders namens hen weten te regelen. De stakers zijn zelf actief. Het is allemaal buitengewoon belangwekkend. Het demonstreert de betekenis van solidariteit en strijd tegen de kapitalistische machten heel duidelijk. Linkse en radicale mensen – voorstanders van de strijd van arbeiders voor hun eigen bevrijding – zijn in alle staten van opwinding, alertheid en solidariteit. Zou je denken. Ik merk er echter niets van.

Want wat doen wij, radicale en linkse mensen intussen? Wij, linkse en radicale mensen, wij slapen er doorheen. Wij keuvelen over het burgemeesterschap van Femke Halsema. Wij betuigen leedvermaak nu ook Duitsland uit het wereldkampioenschaap voetbal is weggespeeld. En ja, we doen ook nuttige en zeer noodzakelijk dingen: actie voeren tegen de racistische jacht op vluchtelingen, in de VS en in Nederland.

Maar boven alles zijn wij – radicale en linkse mensen – bezig met zoeken naar een Groot Aansprekend Verhaal – pardon, een Narratief, deel van een heus links dan wel radicaal Discours, want anders neemt niemand ons nog serieus – waarmee we weer in de aanval kunnen tegen oppermachtig, pardon, Hegemonisch, rechts. We voelen hoezeer we in de knel zijn geraakt, hoezeer rechts de discussies domineert. Sommigen van ons bloggen er blijmoedig tegenin, anderen raken ontmoedigd en uitgeput, hopelijk tijdelijk, en zoeken de luwte op. We zien verbijsterd hoe rechts liegt over vluchtelingen en migratie in het algemeen. En we constateren maar al te vaak dat alle tegeninformatie die we in stelling brengen, amper effect heeft. Alsof er ooit een kans was dat de Wilders-brigade en de Bende van Baudet onder de indruk zouden zijn van zoiets multicultureels en cultuurmarxistisch als feiten en rationele analyse. Alsof we de strijd tegen rechts kunnen winnen door het als een discussie op te vatten, een botsing van meningen en inzichten. Nartuurlijk heeft het nut om te laten zien dat rechts systematisch liegt. Maar dat dient vooral onze eigen scherpte. Rechts overtuig je er niet mee, en als ‘ontmaskering’ van rechts door middel van feiten een erg sterke strategie was, dan hadden we rechts allang verslagen. Maar we zoeken maar door, op zoek naar dat Verhaal dat ons moet gaan redden.

Ik heb nieuws voor mensen die alles op alles zetten in dit soort discussies, en vooral voor degenen voor wie het ontwikkelen van een Verhaal als tegenwicht en hefboom van verandering het allerbelangrijkste is. Jullie kijken verkeerd. Jullie hebben het mis. Kijk naar buiten. Ga naar die lege busstations. Beter: ga naar de plekken waar stakers zich verzamelen, waar ze soms stakingsbrekers met flinke pressie weerhouden om uit te gaan rijden. Daar is je verhaal, ons verhaal, en het is nooit weggeweest. Het is het aloude verhaal van de solidariteit en van de onverzoenlijke strijd tegen de baas. Wat we nodig hebben, is niet het zoveelste Nieuwe Linkse Verhaal. De kern van het klassieke aloude radicale verhaal staat immers recht overeind, en de stakende buschauffeurs demonstreren dat feit met nadruk. Wat we nodig hebben, dat zijn mensen die het punt dat de chauffeurs met hun staking maken, snappen en oppikken, en een handje gaan helpen. Al was het maar door naar hun verhaal te luisteren, het verhaal te helpen vertellen en verder vertellen.

Want wie morgen als burgemeester de ME in Amsterdam mag loslaten op stakers, krakers en vluchtelingen, is uiteindelijk nauwelijks van belang. Wie de volgende zalvende toespraak mag houden om ‘alle Amsterdammers’ de broodnodige ‘verbinding’ te helpen vinden al evenmin. Wie echter deze grote staking wint, de arbeiders of de bazen, dat maakt wèl uit. En niet zo weinig ook.

Peter Storm

  1. #1 by Astrid Essed on 2018/06/30 - 08:30

    ACTIE EN HET VERHAAL, BEIDE NOODZAKELIJK

    Beste Peter

    Heel hartelijk bedankt voor weer een helder, goed doorwrocht en
    nuttig verhaal
    Ben het voor een belangrijk deel met je eens, want ik heb toch wat kanttekeningen

    Jij schrijft onder andere


    Beide stakingen gaan vergezeld van bijeenkomsten van deelnemers. De stakers wachten dus niet louter af wat bondsbestuurders namens hen weten te regelen. De stakers zijn zelf actief. Het is allemaal buitengewoon belangwekkend. Het demonstreert de betekenis van solidariteit en strijd tegen de kapitalistische machten heel duidelijk. Linkse en radicale mensen – voorstanders van de strijd van arbeiders voor hun eigen bevrijding – zijn in alle staten van opwinding, alertheid en solidariteit. Zou je denken. Ik merk er echter niets van.

    Want wat doen wij, radicale en linkse mensen intussen? Wij, linkse en radicale mensen, wij slapen er doorheen. Wij keuvelen over het burgemeesterschap van Femke Halsema. Wij betuigen leedvermaak nu ook Duitsland uit het wereldkampioenschaap voetbal is weggespeeld. En ja, we doen ook nuttige en zeer noodzakelijk dingen: actie voeren tegen de racistische jacht op vluchtelingen, in de VS en in Nederland.”

    EN

    ”Ik heb nieuws voor mensen die alles op alles zetten in dit soort discussies, en vooral voor degenen voor wie het ontwikkelen van een Verhaal als tegenwicht en hefboom van verandering het allerbelangrijkste is. Jullie kijken verkeerd. Jullie hebben het mis. Kijk naar buiten. Ga naar die lege busstations. Beter: ga naar de plekken waar stakers zich verzamelen, waar ze soms stakingsbrekers met flinke pressie weerhouden om uit te gaan rijden. Daar is je verhaal, ons verhaal, en het is nooit weggeweest. Het is het aloude verhaal van de solidariteit en van de onverzoenlijke strijd tegen de baas. Wat we nodig hebben, is niet het zoveelste Nieuwe Linkse Verhaal. De kern van het klassieke aloude radicale verhaal staat immers recht overeind, en de stakende buschauffeurs demonstreren dat feit met nadruk. Wat we nodig hebben, dat zijn mensen die het punt dat de chauffeurs met hun staking maken, snappen en oppikken, en een handje gaan helpen. Al was het maar door naar hun verhaal te luisteren, het verhaal te helpen vertellen en verder vertellen. ”

    JA EN NEEN, dat is wat ik als kanttekening op je wake up stuk [want dat
    is het wel degelijk] wil maken.

    JA in die zin, dat er van linkse kant wel wat meer solidariteit met de
    stakende buschauffeurs en anderen mag zijn.
    Dat hoeven trouwens niet alleen daadwerkelijke acties OP STRAAT te zijn,
    maar ook, door erover te schrijven, zoals jij terecht ook doet.

    NEEN in de zin, dat acties en de fysieke ondersteuning van
    links niet alleen zaligmakend zijn.
    Het Grote Verhaal, verhalen over het onrecht en een tegenwicht
    tegen de Baudet’s, Hiddema’s, Wildersen en anderen brengend, is wel
    degelijk van groot belang en zal het altijd zijn.
    Ik zal dat ook blijven brengen, voor zover mogelijk.

    VERTEL HET VERHAAL VAN DIE CHAUFFEURS [Wat jij ook terecht zegt]
    VERTEL HET VERHAAL ACHTER DE OPSTANDEN VAN
    JONGEREN IN DE SCHILDERSWIJK

    https://www.astridessed.nl/rellen-in-de-schilderswijkstemmen-van-de-niet-gehoorden/

    IK zou het dus eerder EN EN willen noemen of een taakverdeling.

    Niet iedereen kan daadwerkelijk aan fysieke acties [altijd] deelnemen
    En niet iedereen heeft de mogelijkheden of capacities om erover te
    schrijven, zoals jij en anderen dat kunnen.

    Je hebt activisten nodig, die de straat opgaan en hun Ding doen,
    wat zij soms combineren met schrijven

    En je hebt schrijvers nodig, die het Verhaal blijven vertellen

    Het Verhaal dient een aantal aspecten

    Ondersteuning van de strijd, want de Baudet’s en anderen
    laat je politiek niet verdwijnen, door tegen ze in te schrijven,
    maar ze vinden het ook absoluut niet leuk!

    Ook het bieden van kaders in die strijd en acties.

    En daarover moet verhaald blijven worden.

    Naast verzet tegen het onrecht, dat er altijd geweest is en altijd zal zijn,
    was er het schrijven over dat onrecht.
    Maar dat noem jij ook

    VERTEL HET VERHAAL VAN DIE CHAUFFEURS [Wat jij ook zegt]
    VERTEL HET VERHAAL ACHTER DE OPSTANDEN VAN
    JONGEREN IN DE SCHILDERSWIJK

    https://www.astridessed.nl/rellen-in-de-schilderswijkstemmen-van-de-niet-gehoorden/

    BETEKENIS VAN HET VERHAAL

    WAKKER SCHUDDEN
    HET ONRECHT NIET IN DE VERGETELHEID LATEN RAKEN

    Want het Verhaal dient een aantal zaken

    BESTRIJDING VAN DE MACHTHEBBERS EN HET WAKE UP EFFECT

    Natuurlijk verdwijnen de Baudet’s en Wildersen niet door tegen ze
    in te schrijven, maar leuk vinden ze het niet!
    Want het belang van schrijven en het Verhaal vertellen
    kan mensen wakkerschudden en dat is niet de droom van machthebbers
    en/of fascistische krachten.
    Kijk maar wat er in autoritaire regimes met journalisten gebeurt

    AANZET TOT DIRECTE ACTIE

    Er is een activist gedood tijdens de Rif opstand

    https://www.indymedia.nl/node/43852

    Dat zou ik niet geweten hebben, als er niet over was geschreven
    Jij, ik, Joke en anderen kunnen daar dan meer mee doen,
    erover schrijven, anderen aanzetten tot actie, zelf actie voeren

    HET ONRECHT EN DE SLACHTOFFERS/STRIJDERS
    NIET VERGETEN!

    RECHT DOEN AAN DE SLACHTOFFERS VAN DE ONDERDRUKKING

    En msschien wel het belangrijkste, ”Wie schrijft, die blijft”
    En hier bedoel ik niet de SCHRIJVERS, MAAR WAAROVER ZIJ SCHRIJVEN

    Want als een strijd is gevoerd, de actie heeft plaatsgehad, kan het]
    in de vergetelheid raken, maar als erover wordt geschreven, worden de
    strijders en de slachtoffers van het onrecht herdacht, niet vergeten
    en het kan anderen inspitreren

    https://en.wikipedia.org/wiki/Wat_Tyler

    En daarom is het ook EN EN, volgens mij en kan het een niet zonder
    het andere

    Actie, strijd is nodig en noodzakelijk
    En daarnaast, of in combinatie, het blijven vertellen van het
    Grote Verhaal en het onrechtt aan de kaak blijven stellen

    Want wat is het eerste, dat een dictatuur monddood maakt?
    De Pers

    En ja, over Halsema als aanstaande burgemeester ga ik
    binnenkort schrijven
    Om eens een boekje over haar life and times open
    te doen
    Nuttig, belangrijk, noodzakelijk

    Hou mijn website in de gaten, HAHAHA

    http://www.astridessed.nl

    Hartelijke groeten en veel waardering/Astrid

  2. #2 by nayakosadashi on 2018/06/29 - 17:10

    Ik ben het met je eens hierin.

    Zoals ik eerder blogde, ja blogde ja hahaha

    Is dat als de domeinen niet opgezocht worden, waar de frictie, op een fysieke manier plaats vind, dat er dan niets gebeurt

    Dit is immers een machtstrijd, niet een weloverwogen dialoog. Ik bedoel, rechts baseert zich op ‘nationale pracht’, de superieure ‘markt werking’ en ‘het ras’. Allemaal zaken die slechts emotionele aangelegenheden zijn. Geen argument kan ze vernietigen. Ik denk dat het witte ras perfect is. Ja, maar hoezo dan en dit/dat. Ja, maar ik vind dat gewoon !

    Hoe meer winst bij de baas, hoe beter voor ons allemaal.

    Ja, maar dat is objectief gezien niet waar

    Maar dat vind ik gewoon, dat is gewoon zo, want dat is zo

    Het is een partijtje armpje drukken

    Ik zal kijken of ik aanwezig kan zijn

Comments are closed.