woensdag 27 juni 2018
Vandaag hebben grote aantallen buschauffeurs, en her en der ook treinmachinisten, het werk neergelegd. De stakerseisen zijn rechtmatig, en omdat de ondernemers weigeren aan die verlangens adequaat tegemoet te komen, staakt het boze personeel. Het is te hopen dat de stakers winnen en daarmee laten zien dat strijd loont, zowel figuurlijk als ook zeer letterlijk.
Met deze staking zetten deze mensen eisen (1) kracht bij die meer dan redelijk zijn. “ Buschauffeurs eisen onder meer een loonsverhoging van 3,5 procent, maatregelen om de werkdruk te verminderen en elke tweeënhalf uur een (plas)pauze” (2) Arbeiders van de betrokken OV-bedrijven willen dus compensatie voor het zware werk dat ze doen. En ze willen maatregelen om dat werk iets draaglijker te maken. En ze verlangen maatregelen tegen de steeds hoger opgelopen werkdruk. Van grote, en meer dan symbolische betekenis is bijvoorbeeld de eis om naar het toilet te kunnen indien noodzakelijk: een plaspauze per twee en een half uur. Nog steeds niet overdadig, maar kennelijk beter dan de gang van zaken nu. Niet naar de wc kunnen als je hoognodig moet is één van de grootste `kleine ongemakken´die je je kunt indenken. Maar zelfs vanwege een plaspauze krijgen buschauffeurs dus gezeik met hun baas.
De staking is de meest recente ronde in een al maanden aanslepend conflict. Op 4 januari was er al een landelijke busstaking vanwege dezelfde eisen. Op 30 april en 1 mei volgde een tweede in de reeks. Daarna waren er een reeks regionale stakingsacties in het streekvervoer, op 26 maar bijvoorbeeld in Drenthe, Groningen, West-Brabant, het Gooi en Utrecht. Een FNV-verklaring legde uit: “Vanwege de veel te krappe roosters hebben chauffeurs zelfs geen tijd om te plassen. Volgens werkgevers moeten chauffeurs daarom maar minder drinken. De chauffeurs gunnen de mensen in Amersfoort wel een goede gezondheid en delen daarom water uit.” (3) Als het klopt dat het management chauffeurs aanmaant om weinig te drinken zodat ze minder vaak naar de wc moeten, is dat zeer ernstig. Te weinig drinken om warme dagen is niet alleen onaangenaam, het is zeer ongezond en kan gevaar opleven. Ook voor reizigers. Als een chauffeur onwel wordt achter het stuur, is de ellende niet te overzien. Sowieso is het afremmen van plaspauzes door de bedrijven een ontmoediging om voldoende te blijven drinken. Het is een teken dat de staking voor plaspauzes in het belang is van chauffeurs en reizigers tegelijk. Het is slim van de vakbonden dat ze vooral dat punt breed uitmeten, het is een punt dat echt iedereen, ook de meest ongeduldige reiziger die wacht op een bus die maar niet komt, kan snappen.
Iets minder slim vind ik de strategie van de regionale stakingen zelf. Het haalde de vaart uit de strijd, het gaf bedrijven de tijd zich steeds beter voor te bereiden om de inzet van werkwilligen om stakingen te breken. Na een ééndagsstaking in januari en een tweedaagse staking in april mei zou het inzetten van een driedaagse staking, of gewoon een staking voor onbepaalde tijd, meteen een goede escalatie zijn geweest. Die stap is nu gelukkig gezet: de christelijke vakfederatie CNV heeft haart leden opgeroepen drie dagen te gaan staken, de vakfederatie FNV roept haar leden voor onbepaalde tijd tot staken op. Hopelijk komt de vaart daarmee terug in de strijd, en bezwijken de vervoersondernemers voor de druk.
Daar lijkt het echter nog niet op. In Utrecht heeft de busmaatschappij haar best gedaan om strategische lijnen – naar het ziekenhuis en dergelijke met een iets uitgeklede dienstregeling gaande te houden. Dat zou publicitair gunstig zijn voor het bedrijf, en het verlammende effect van de staking uithollen. Maar mensen hebben lang staan te wachten op lijn 12 die maar niet kwam, dus de opzet is gelukkig mislukt (4).
Her en der slagen de busbedrijven er in om `werkwilligen’ aan de slag te krijgen. Stakingsbrekers dus – te vinden en bussen uit te laten rijden. Soms leidt dat tot confrontatie met stakers, en tot inzet van iets militanter strijdmiddelen van stakende buschauffeurs. In Utrecht bijvoorbeeld. “Aan het begin van de dag was er nog een klein opstootje bij de busremise aan de Europalaan, tussen stakende buschauffeurs en de chauffeurs die wel wilden rijden vandaag. De stakers blokkeerden de bussen. Uiteindelijk konden deze na een woordenwisseling tussen de chauffeurs alsnog uitrijden.” (5) Soortgelijke dingen zien we op andere plaatsen. “In Valkenswaard is een particuliere auto zo geparkeerd in een bocht dat particulier vervoer er wel langs kan, maar dat de bus er geen draai kan maken. In Zoetermeer en Heinenoord zijn bussen aan de poort geblokkeerd door er voor te gaan staan of er vuilnisbakken neer te zetten.” (6) Dat mag vast niet zoals in ondernemerskring wordt geroepen. Maar zonder dat verbod te trotseren krijg je deze staking niet effectief. Het is goed om te zien dat stakers dit soort radicaler initiatieven nemen om hun strijd te verdedigen tegen de ondermijning van de solidariteit die steeds op de loer ligt. Overigens weten we strikt genomen niet of die auto in Valkenswaard wel iets met de staking te maken heeft. Maar het heeft er wel veel van weg.
Dat sommige buschauffeurs niet willen staken, is overigens niet vreemd. Wie staakt als vakbondslid, krijgt vanuit de bond weliswaar stakingsvergoeding. Maar die zit ruim onder het loon dat stakers mislopen door het werk neer te leggen. Bij een staking die langer gaat duren, gaat dat aantikken. Een buschauffeur die desondanks mee staakt legt uit: “Voor de meesten die niet meestaken is dat een geldkwestie. We krijgen een vergoeding van zes tientjes per dag, maar op een normale werkdag verdienen we soms 130 euro. Niet iedereen kan dat geld missen. Ik eigenlijk ook niet. We staken voor onbepaalde tijd; daarmee weet ik nu al dat ik aan het eind van de maand in de financiële problemen kom.” Dat zoveel chauffeurs deze aanzienlijke inkomstenderving ervoor over hebben en staken, laat zien hoe diep de woede wel degelijk zit. Dat achtergebleven loon, die plaspauzes, maar er speelt meer. “Door de leiding van het bedrijf worden wij geïntimideerd, men wil ons bijvoorbeeld vakantiedagen laten opmaken als we te lang ziek blijven. Vooral uit protest hiertegen zit ik vandaag niet op de bus.” Deze staker wijst ook op het hoge ziekteverzuim, waardoor diensten uitvallen, “en daar zijn de passagiers uiteindelijk ook de dupe van.” (7)
Van ondernemerskant is het natuurlijk ook een geldkwestie. Meer loon geven ze niet graag, want d e winstgevendheid hangt onder ander af van zo laag mogelijke loonkosten. Plaspauzes zijn stukjes vrije tijd die wordt doorbetaald, en dat doen ondernemers ook niet graag. Maar er is meer. De maatregelen rond werkdruk, waaronder de zaak van de plaspauzes, roept de vraag op: wie controleert naleving? Is een toezegging van het bedrijf wel betrouwbaar? Heeft het personeel een middel om af te dwingen dat managers geen loopje nemen met werktijden en chauffeurs onder druk zetten voorbij afgesproken grenzen? Daarachter doemt de vraag op: wie maakt op de werkvloer precies de dienst uit? Nog fundamenteler: wat geeft de doorslag: de persoonlijke autonomie van de chauffeur die zegt: `Ik moet, nú!´of de managers die zeggen: `blijven rijden, blijven rijden!´?
Managers en directies hebben aan één ding minstens zo ´n hekel als aan kostenverhoging, en dat is: verlies aan controle. Over geld valt met ondernemers vaak nog te praten als ze stevig onder druk staan, over zeggenschap op de werkvloer vaak veel minder. Zeggenschap op de werkplek door de vakbond namens het personeel is al erg genoeg, zeggenschap van het personeel zelf? Ondenkbaar in ondernemersogen! Dit conflict gaat over dit soort zeggenschap, op een ogenschijnlijk onbeduidend maar zeer wezenlijke manier. Wie maakt uit wanneer je mag plassen? Jij? Of je baas? In die zin is zelfs het vaker toekennen van een toiletpauze nog ontoereikend. Je mag dan weliswaar vaker, maar nog altijd niet wanneer je dat zelf nodig vindt. Maar het hele issue van die pauzes wijst in de richting van die aloude kernvraag: wie heeft het voor het zeggen op de plek waar jij werkt? Dat maakt dit soort stakingen zo machtig interessant voor iedereen die de macht van de kapitalistenklasse zelf ziet als een vijandige macht.
Daarmee kom ik toe aan een groot, wringend raadsel. Iedereen spreekt over deze grote staking. De NOS, de kranten, de al dan niet gestrande reizigers en ga zo maar door. Iedereen…. behalve linkse en radicale groeperingen! Terwijl buschauffeurs laten zien dat heel het raderwerk stil komt te liggen als machtige arbeidersarmen dat willen, laten de propagandisten van die machtige arbeidersarmen het zo goed als afweten. Ik hoor ze althans nauwelijks, al die marxisten, linkse socialisten en anarchosyndicalisten en anarchocommunisten die op andere momenten zo zeker menen te weten dat arbeidersstrijd tegen de kapitalisten een bevrijdende hefboom tot verandering kan zijn. Is er eens serieus arbeidersstrijd, en dan geven we niet thuis. Ja, `we´, want als anarchocommunist ben ik één van die nalatige mensen. Terwijl één van de grote hiërarchieën van deze maatschappij – de kapitalistische bedrijfshiërarchie van directies en managers via voorlieden naar arbeiders – in een belangrijke bedrijfstak wordt uitgedaagd door degenen die eronder gebukt gaan, zwijgen diegenen die van het uitdagen van iedere hiërarchie hun levenswerk hebben gemaakt. Ik hoor ze althans hierover nauwelijks, die anarchisten in hun diverse variaties. In ónze diverse variaties, om precies te zijn want ik ben één van hen. En ook ik heb aan de busstaking lang niet de aandacht besteed die deze staking zo overduidelijk verdient. Is er eens een keer revolte op omvangrijke schaal tegen een stuk kapitalistische autoriteit en uitbuiting, en dan geven we niet thuis. Het is niet oke.
Dat kan dus maar beter veranderen. Deze staking doet er toe. Ze demonstreert de kracht van de solidariteit en van de stevige actie. Ze kan worden gewonnen, als de druk verder wordt opgebouwd. Ze kan worden gewonnen, als radicale initiatieven om de staking daadwerkelijk effectief te maken en de inzet van stakingsbrekers te blokkeren, verder worden verspreid. Ze kan worden gewonnen met maximale inzet van stakers zelf én van iedereen die hun kant kiest. Ze kan worden gewonnen met solidariteit. Ze zal worden verloren als de druk beperkt blijft, als stakers afzien van steviger middelen en keurig alle vakbondsprotocollen volgen en zich ten alle tijde aan de wet houden terwijl ondernemers het zo nauw niet nemen en overgaan tot intimidatie en het organiseren van stakingsbrekerij.
Linkse en radicale mensen horen te doen wat ze kunnen om de staking te helpen winnen. Het allerminste wat we kunnen doen, is luid en duidelijk laten zien en horen aan welke kant we eigenlijk staan.
Noten:
1 FNV, “ Op naar een nieuwe CAO” , https://www.fnv.nl/sector-en-cao/alle-sectoren/streekvervoer/1353243/
2 Tom van der Meer, Vanaf vandaag zeker drie dagen geen bussen, chauffeurs staken” , Brabants Dagblad, 27 juni 2018, https://www.bd.nl/brabant/vanaf-vandaag-zeker-drie-dagen-geen-bussen-chauffeurs-staken~a4341119/
3 “`Meeste buschauffeurs geven gehoor aan stakingsoproep´ `, Nu.nl, 26 mei 2018, https://www.nu.nl/algemeen/5284349/meeste-buschauffeurs-geven-gehoor-staking-streekvervoer.html
4Maarten Vandenbosch, “ Busstaking: veel reizigers op de hoogte, maar lijn 12 komt niet” , Utrecht Nieuwsblad 27 juni, 2018, https://www.ad.nl/utrecht/busstaking-veel-reizigers-op-de-hoogte-maar-bus-12-komt-niet-opdagen~af428189/
5 Maarten Vandenbosch, “ Busstaking: veel reizigers op de hoogte, maar lijn 12 komt niet” , Utrecht Nieuwsblad 27 juni, 2018, https://www.ad.nl/utrecht/busstaking-veel-reizigers-op-de-hoogte-maar-bus-12-komt-niet-opdagen~af428189/
6 Sebastioan Quekel, “ Passagiersbus expres geblokkeerd in Valkenswaard, werkgever constateert `intimidatie tegen chauffeurs´” , Eindhovens Dagblad, 27 juni 2018, https://www.ed.nl/valkenswaard/passagiersbus-expres-geblokkeerd-in-valkenswaard-werkgever-constateert-intimidatie-tegen-chauffeurs~af147706/
7 Maarten Vandenbosch, “ Busstaking: veel reizigers op de hoogte, maar lijn 12 komt niet” , Utrecht Nieuwsblad 27 juni, 2018, https://www.ad.nl/utrecht/busstaking-veel-reizigers-op-de-hoogte-maar-bus-12-komt-niet-opdagen~af428189/
Peter Storm
#1 by peter on 2018/06/29 - 13:53
🙂
#2 by BANALE BENNIE on 2018/06/29 - 13:48
Uiteraard is het een kwestie van mening. Ik denk, heb sterk het vermoeden, dat het is zoals ik het hier zeg
Ik zie het, analyseer het, plaats het in mij referentiekader, mijn verwachtingspatronen en formuleer dus een conclusie
In princiepen hoeft dit geen groot probleem te zijn. Want voor de anarchie is het irrelevant. Jij denkt dat de ZP strijd, direct overlap heeft met de stakingen. Ik denk het niet, maar wie ben ik om jou de ZP strijd te ontnemen ? Jij ben niet minder anarchist dan ik en ik kan je geen bevelen geven, dus is het sowieso irrelevant. Ik kan je alleen zeggen waarom ik denk wat ik denk, gebaseerd op welke ervaringen
Zoals ik zei, ik wil wel met een paar mensen de stakers ondersteunen. Zelfde als wat de SP deed, maar dan vanuit het zwartte kamp
Ik ga wel allemaal pakken liga’s en verrassingseieren voor ze kopen. Je weet hoe die dingen gaan
#3 by peter on 2018/06/29 - 13:35
Over intersectionalisme/ identity politics en dergelijke plaats ik hier geen commentaren meer. Dat is hier verder een beetje off-topic. Ik denk na over een artikel daarover, en dan kunnen mensen zich daaronder een tijdje uitleven, tot ik het daar ook weer zat ben 🙂
Commentaren over het wel en wee van de staking en dergelijke blijven welkom.
#4 by peter on 2018/06/29 - 13:06
Je praat op een toon van “zo is het”: wat ‘in jouw idee” zo is (ik heb alleen maar een “idee”), is het “in werkelijkheid”(jij spreekt namens de werkelijkheid) niet. Alsof jij de realiteit bespreekt en ik niet. Onzin. Net als ik geef jij alleen jouw mening. Wat mij betreft een ondoordachte – nee, verkeerd doordachte – mening. En de suggestie dat dat iets met generatieverschil te maken heeft, is ook onzin. Er zijn millenials die denken zoals ik, er zijn generatiegenoten van mij die denken zoals jij. Intersectionele politiek heeft juist onder jouw leeftijdgenoten een grote vlucht genomen, niet onder ouwe knarren als ik (ik denk dat ik op dat punt onder mijn generatiegenoten helemaal niet typerend ben).
Dat ik iets uit mn trotskistische verleden heb bewaard, kan zijn. Ik heb ook wat uit mn gereformeerde verleden bewaard, maar dat maakt het nog niet legitiem om me als gereformeerd denkend persoon weg te zetten. Het is een gelijk halen via biografie dat je via argumenten niet binnenhaalt. Ik heb gebroken met trotskisme om wat er verkeerd aan is, niet om wat via het trotskisme, maar ook via anarchisme, wel goed of althans terecht beargumenteerd wordt. Dat is dan omdat dit geen specifiek trotskistische inzichten zijn, maar doodgewoon houdingen die ieder bottom up radicalisme zich maar beter eigen kan maken als bevrijding uit ALLE vormen van onderdrukking ons doel is.
Tot slot, Newsflash: voor wie vermoord wordt wegens homoseksualiteit, voor wie bedreigd wordt met verkrachting, voor tot slaaf gemaakten, zijn zaken als homohaat, seksisme en racisme geen ondergeschikte “subtema’s”, maar kernzaken. Ik haat het echt hoe jij die thema’s tot bijzaken verklaart, of als dingen die “vanzelf” wel goed komen als dat brood maar bereikt is. Ik haat het, ik ervaar het als vijandig en onsolidair, als echo van heersende afwijzing en vooroordelen. Volgende commentaren van die strekking mag je ergens anders plaatsen. De discussie (??) onder deze post is hiermee afgelopen.
#5 by BANALE BENNIE, de 'manarchist' on 2018/06/29 - 11:47
Jij hebt een beetje die Trotskistische, internationalistische erfenis, in je denken. Over grenzen heen, van ras, kleur, seksualiteit etc, etc.
Maar mijn generatie zit op het net en in de campussen en wij zien wat de identiteit hype doet en hoe extreem puberaal het is.
Wat jij in gedachten hebt, is natuurlijk doordacht en logisch. De uitwas onder millenials, is alleen heel anders. Jij denkt aan een soort strategie, om een speerpunt te formuleren, zonder schadelijke onzin, tussen arbeiders.
Maar millenials zien de identiteit als een fenomeen op zich staan. Ze hebben het zwaartepunt gewoon bij ‘je identiteit’ en dat is het dan. Dit komt ook door narcistische media als facebook, waar je letterlijk jaren aan ‘een identiteit’ aan het knutselen bent en hoe die ‘identiteit’ zich verhoud tot andere ‘identiteiten’. I bin there and done that. Dus was jij als een ietwat klassieke trotskitsiche strategie ziet, zie ik verzanden in MTV, in woordenpolitie, subculturalisme en verkramping
Ik merk dat veel trotskisten op de ‘identiteit’ boot springen. En ik merk dat individualistische anarchisten het juist uitspugen. Voor de anarchie ben ik namelijk het zwaartepunt en is niet de identiteit van ome Jan mijn zwaartepunt. Of ome Jan nou hetero of homo is, wat mij betreft neukt hij een pakje boter.
En ja, bij jou gaat het natuurlijk veel meer om die strategische dimensie. Ome Jan moet bij de strijd betrokken blijven. Maar ik heb meer zoiets van, we moeten Ome Jan ook niet met fluwelen handschoentjes behandelen. De tijden zijn materieel/economisch al zo zwaar en in identiteiten kan je uitglijden. Althans, dat is niet de bedoeling, maar ik zie dit telkens maar weer gebeuren
Iemand is rechts, maar interesseert zich voor anarchisme. Betreed een discussiegroep en zegt iets ‘verkeerds’. De persoon zegt bijvoorbeeld, ik hou van het spel ‘de kolonialisten van Catan’. Vervolgens springen de opper anarcho pubers er bovenop en branden de persoon af. De persoon denkt, wow, dat is dus écht totale waanzin, die mensen, ik blijf maar weer rechts. Iemand is links, maar is wel voor zwarte piet. Ik kan dan denken, ik ga met hem/haar niet staken en de baas compleet ruïneren ( wat altijd prettig is ). Ik kan ook denken, ja, aan zwarte piet zitten haken en ogen, maar het is ook de prive sfeer van deze persoon. Misschien kijkt hij/zij ook wel hele walgelijke porno, misschien eet hij/zij ook wel varkensvlees. Zodra ik dan het zielige, belerende vingertje ga opheffen, op dat moment haakt die persoon waarschijnlijk af en dan wint de baas.
Kortom, wat in jouw idee constructief is ( zoals jij het hebt uitgedacht, in je hoofd ) is het in werkelijkheid niet.
#6 by peter on 2018/06/29 - 00:36
Jij ziet het bijna alle gevallen in liberalisme vervallen. Jij ziet al die gevallen waar dat niet gebeurt kennelijk niet. Of je ziet niet dat, waar de dynamiek van strijd de grenzen van identiteit doorbreekt, het opkomen voor onderdrukte identiteiten daar maar al te vaak onderdeel van is.
Waarop je baseert dat Kropotkin mijn favoriete anarchist is, is me een raadsel. Misschien dat ik zoiets jaren geleden eens heb beweerd. Herinneren kan ik me zoiets niet. Maar zelfs al was het zo, dan zou het me er niet van weerhouden om tegen hem in te gaan. Ik erken ook geen anarchistische autoriteiten, en het argument “Kropotkin zei…!” hanteer ik hooguit als illustratie, niet als bewijsvoering. Ik heb dat veel te lang meegemaakt en gedaan, maar dan in de vorm van “Marx zei…!” , “Trotski zei… !” Het is redenering op basis van pauselijk gezag, of varianten daarvan. Je overtuigt er misschien iemand mee die de geciteerde persoon als autoriteit erkent. IK ben niet zo ´n iemand. Het is redeneren op basis van leergezag. Ik probeer er niet aan mee te doen.
Kropotkin had het op dit punt gewoon mis. Het punt is nu juist dat je het vreten niet kunt winnen als je het niet samen doet – en dat racisme en seksisme en al die andere uitsluitingsmechanismes dat samen-doen ondermijnen. Het pesten van je zwarte buurman maakt het lastiger om samen met die buurman tegen de woningbouwcorporatie te vechten die jullie beider panden verwaarloost en te veel huur vraagt.
Overigens zijn er gevallen genoeg bekend van PVV- en andere fasco-betrokkenheid in stakingen. Dat is ook helemaal niets nieuws, in 1932 organiseerden nazi´s prominent mee aan stakingen. Als linkse en radicale mensen niet scherp zijn op dingen als racisme op de werkplek, dan openen ze de deur voor nazi´s op de werkplek. Als er geen flinke dosis van wat jij identiteitspolitiek deel uitmaakt van de strijd op de werkplek, dan wint rechts, en de baas.
Om mensen over de grenzen van identiteiten te verenigen, is het verstandig om die identiteiten op zijn minst eerst maar eens te erkennen. Homo´s die bang zijn om uit de kast te komen, zijn chanteerbaar, ook door de baas. Als er op de werkplek een klimaat heerst waar homo´s worden bespot, zullen homoseksuele collega´s in de kast blijven, en extra kwetsbaar zijn. Niet goed voor hun zelfvertrouwen en hun strijdbaarheid. Een werkplek waar je openlijk homo kunt zijn is gezonder, voor homoseksuele collega´s maar ook voor de onderlinge solidariteit tussen in principe alle collega´s. Zulke werkplekken komen er bepaald niet vanzelf. Daarvoor is bewust opkomen voor het recht om openlijk homo te zijn, maar al te vaak noodzakelijk. En ja, dat vertrekt bij erkennen dat sommige mensen nu eenmaal een homoseksuele oriëntatie hebben, dat daar niks mis mee is, en dat dat iets is vaar deze mensen een flink stuk ´identiteit´ aan ontlenen.
Dat veel witte hetero arbeiders het tegenwoordig niet meer in hun hoofd halen om al te bot racistisch vrouwvijandig en homohatelijk te zijn, komt omdat antiracisten, feministen en voorvechters van homobevrijding daar binnen de arbeidersbeweging een punt van zijn gaan maken, en dat heeft gelukkig effect gehad. Of omdat mensen in de arbeidersbeweging nota namen van wat er in de maatschappij als geheel aan strijd voor homo/emancipatie, antiracistische en feministische strijd is gevoerd, en daar iets van hebben geleerd. Maw, `identiteitspolitiek´ heeft er voor gezorgd dat witte mannelijke arbeiders er iets bijgeleerd hebben op deze punten. We zijn er bepaald nog niet. Ik heb op militante vakbondsmanifestaties zeer onaangename seksistische gedragingen van arbeiders meegemaakt. Dat was erg ontmoedigend voor vrouwelijke kameraden, en daarmee schadelijk voor de strijd. Want het ontmoedigen van mensen die komen helpen is nooit erg verstandig. Die arbeiders deden dat niet omdat ze schade wilden berokkenen. Ze deden het echter wel, en dat kunnen ze beter afleren. Maar dat afleren gaat bepaald niet vanzelf. Anders hadden we allang gewonnen.
#7 by BANALE BENNIE on 2018/06/28 - 23:37
Ja en ik zie het bijna áltijd in liberalisme verzanden.
Mensen zijn immers in liberalisme opgegroeid en geven die draai er aan
Dat kan alleen als mensen zich bundelen over de grenzen van identiteiten heen.
Maar dat gebeurt vanzelf al, als je het op zijn beloop laat. Door de hele tijd die zogenaamde ‘identiteit’ te benadrukken ( een puber concept, btw ). Door deze identiteit te benadrukken, zorg je juist voor verdeling
Het is helemaal niet zo, dat iedere witte hetero, een zwarte homo ‘echt niet begrijpt’. Dan heb je een beetje een raar beeld van witte hetero arbeiders. Alsof dat allemaal een soort losgeslagen bloedhonden zijn. Ja, een enkele PVVer, is tegen zwarte vrouwen, maar die staken sowieso niet
Cis bestaat niet, btw. Niemand is ‘cis’. Je moet eerst aan iemand vragen, of deze ‘cis’ genoemd wilt worden. Ik vind het extreem irritant, als een persoon mij ‘cis’ noemt
Daarnaast, je gaat tegen je éigen favoriete anarchist in. Kropotkin, mensen zijn van nature goed, mits materieel bestaansrecht omhanden is. Kortom, eerst het vreten, dan de moraal. Heb het vreten en je hebt helemaal geen behoefte meer, om je zwarte buurman te pesten. Je hebt die immers nodig, in het anarchisme, in een collectief. Het gevulde maagje, zal het sociale instinct doen aanmoedigen. De verpauperde mens, zal daarentegen elkaar blijven benadelen.
Eerst de productiemiddelen, dan je interessante ‘identiteit’
Niet, eerst gemeenschappelijk navelstaren, versnippering veroorzaken en vervolgens aan de onderkant van de hiërarchie blijven bungelen.
Ik had een eerdere conversatie hierover, met jou. Beter schrijven we die een keer uit en plaatsen we het ergens
#8 by peter on 2018/06/28 - 18:13
Wat jij hekelt is de liberale versie van intersectionele strijd. De kritiek daarop onderschrijf ik. Vechten om een plekje BINNEN deze maatschappij is ook wat mij betreft geen goed perspectief. Ik denk juist dat de essentie van intersectionele strijd precies al die mechanismes die ons apart houden, die ons in vriezen in een plekje in de hiërarchie, dient te slopen. Dat kan alleen als mensen zich bundelen over de grenzen van identiteiten heen. Maar dat lukt weer alleen als mensen zich niet voortdurend aangevallen en bedreigd voelen vanwege hun identiteit.
Concreet: zolang witte, mannelijke, hetero buschauffeurs schimpen op zwarte, vrouwelijke, homoseksuele buschauffeurs, zullen ze het lastiger maken om als het er op aan komt samen de stakingsbrekers tegen de houden. Als buschauffeurs zich laten verdelen langs lijnen van identiteit,. lukt solidariteit niet. Dan wint het management. Maar om daar uit te breken dienen witte dan wel mannelijke hetero cis chauffeurs dus te leren inzien dat er niks mis is met zwarte, vrouwelijke, homoseksuele collega´s – dat die er gewoon kunnen zijn, zonder schaamte en verborgenheid, gelijkwaardig. Dat moet er dus met racisme, seksisme, homohaat, transhaat worden gebroken. Daartoe moeten witte dan wel mannelijke hetero cis chauffeurs van hun voetstuk afstappen en iedere schijn dat ze meer zijn dan al die anderen, laten varen. Zwarte dan wel vrouwelijke homoseksuele trans chauffeurs hebben het volste recht omdat van hun collega´s te eisen. Kortom: hun identiteit moet er kunnen zijn, om vervolgens geen scheidslijn te hoeven zijn. Dat is revolutionaire intersectionaliteit. Te vaak zeggen linkse mensen “arbeiders” terwijl ze bijna alleen maar aan witte mannelijke hetero arbeiders denken. Dat dient te veranderen.
#9 by BANALE BENNIE on 2018/06/28 - 17:31
intersectionele strijd, is in de praktijk gewoon liberalisme
Bijna altijd gaat het over ‘je plekje in de maatschappij’
‘je identiteit, in die mooie samenleving’
Het gaat over het functioneren in het kapitalisme en hoe dat voor jou , je collega’s ( en de bazen ) prettiger kan zijn
Dit terwijl radicaal links, voorbij die samenleving/maatschappij denkt
Ook voorbij ‘identiteit’, want ‘identiteit’ is een essentialistische en rechtse drogredenering
We verschillen van mening, zoon
Moet ook kunnen natuurlijk. Het is ook een beetje een smaakkwestie
Maar ik denk, dat links nu verder was, verder had kunnen zijn , als het juist op rudimentaire zaken richtte en niet op sub thema’s
Verder. Ik ga wel een keer met je mee, de mensen daar koeken voeren
#10 by peter on 2018/06/28 - 16:32
Precies de flyeractie bij Jumbo laat zien dat jouw verklaring in je eerste post niet klopte. Bij Jumbo werken hetzelfde slag mensen als op de bussen, alleen gemiddeld nog een flink stuk armer, en vor een groter deel van niet-Nederlandse herkomst. Bepaald geen mensen die zich standaard druk zullen maken over Zwarte Piet. Maar dat is geen reden om deze mensen niet te ondersteunen. Ook daar ga je niet flyeren omdat het zo hip en trendy en alternatief is. Toch gingen mensen er – terecht – naar toe. Grappig dat daarbij vast mensen meededen die op andere momenten – terecht – de tijd nemen voor het soort dingen waar jij zo graag en zo onaangenaam de draak mee steekt. Dat krijg je zo als de Vrije Bond betrokken is.
En wat radicaal links kan doen? Op zijn minst beginnen er aandacht aan te besteden in haar publicaties. Wijzen op het belang ervan. Tegen mopperende busmissende collega’s/ klasgenoten ingaan met kracht van argumenten, misschien wel die argumenten systematiseren met een beknopt artikel, geschikt voor wijde verspreiding. Use your imagination, ga met een paar maten naar de stakers en neem een paar rollen koek en een bos bloemen mee, gewoon als gebaar (dat overweeg ik zelf, als ik paar mensen ervoor kan vinden. Misschien durf ik wel helemaal niet hoor, haha). Laat zien waar je staat, als individu en als groep.
Dit is de grootste klassenconfrontatie in Nederland in jaren, en klassenstrijd-links/ klassenstrijd-anarchisme slaapt. Gek he, dat arbeiders buiten de scene ook klassenstrijd-radicalen nauwelijks serieus nemen, als ze al van het bestaan van zoiets op de hoogte zijn?
Overigens denk ik dat de tegenstelling tussen intersectioneel en klassenstrijd onnodig en onzinnig is, en van beide kanten afgewezen zou horen te worden. De klassenstrijd is intersectionele strijd en andersom, anders zijn allebei kansloos.
#11 by Banale Bennie on 2018/06/28 - 16:02
Tja, wat moet radicaal links dan doen ? Of wat kán het doen ?
Een heer als ik heeft werk. Dat neemt al mijn tijd in beslag. De mensen die radicaal zijn, die in de bijstand zitten, die hebben dan weer wél tijd, maar niet genoeg geld, om de mensen van de staking te helpen
Het is ook een praktisch probleem
Sarcasme is een troost, in neppe tijden
Anyway, Radicaler links heeft wel bij de Jumbo geflyerd bijv en doet het vloerwerk. Ondertussen is ‘intersectioneel’ links aan het discussiëren over de identiteit van Gabriel, of kinderen nou wél of niet piraatje mogen spelen en dat Jan net zo goed gezien kan worden als zoetwatermossel
Ook heeft men over de intimiderende werking van staking en hoe slecht het daarom is ( heb ik een ‘links’ intersectie persoon écht een keer horen zeggen )
#12 by peter on 2018/06/28 - 14:41
Het grappige is dat radicale mensen die ongeveer zo redeneren als jij sarcastisch schrijft, het net zo goed laten afweten tot nu toe. Dit is geen conflict tussen intersectioneel links en klassenstrijd-links. Dit is nalatigheid van beiden. En dit conflict woedt al een half jaar.
#13 by BANALE BENNIE on 2018/06/28 - 14:31
‘radicaal links’ springt er niet op in, omdat het niet interessant is, niet hip genoeg
Die arbeiders zijn vast heel ‘cis’ en ze zijn vast voor zwarte piet
We zijn toch geen ‘klasse reductionisten’
( de steek die je wist dat zou komen )