zaterdag 21 juni 2014
Zo, zijn we allemaal al lekker hysterisch geworden vanwege een paar duizend gewapende strijders in Irak plus wat sympathisanten her en der? Het zou vermakelijk zijn, als het niet zo ziek en gevaarlijk was. Ik doel natuurlijk op de drukte die het Gezag maakt over ISIS.
Zo is het Openbaar Ministerie een onderzoek begonnen wegens uitspraken van Abdoe Khoulani. Deze man, gemeenteraadslid in Den Haag, heeft op zijn Facebookpagina gezet: “Leve ISIS en in shaa Allah op naar Bagdad om het gajes aan te pakken.” Het OM gaat nu kijken of zoiets strafbaar is. Aangifte is er nog niet gedaan.
Wat zou er strafbaar kunnen zijn hier? “Opstelten: sympathiseren met ISIS in niet strafbaar”, berichtte de NRC gisteren. Dat is natuurlijk maar goed ook. Sympathiseren met ISIS is verwerpelijk, net als sympathiseren met andere rechts-extreme clubs verwerpelijk is. En ISIS is een religieus getoonzet rechtsextremisme. Maar verwerpelijk is iets anders dan strafbaar. Het strafbaar maken van opvattingen is levensgevaarlijk, hoe verwerpelijk de opvattingen ook zijn. ISIS-sympathie verdient bestrijding door antifascisten, langs dezelfde lijnen waarop sympathie voor van andere rechtsextemismes bestreden dient te worden. Niet door het OM, niet door de politie, niet door de van hypocrisie doordrenkte overheid die voor het grofste geweld niet terugdeinst als het haar uitkomt.
Doet Khoulani méér dan zijn sympathie voor ISIS van de daken schreeuwen? Zit er in Khoulani’s “op naar Bagdad om het gajes aan te pakken” een eventueel strafbare oproep tot geweld besloten? Als oproep tot geweld kun je het zinnetje inderdaad lezen, maar ook het bestraffen van oproepen tot geweld is gevaarlijk. Het wordt makkelijk een middel om mensen de mond te snoeren op basis van wat al te vaak niet meer is dan een robuust verwoorde beeldspraak. En de dubbele moraal ligt altijd op de loer. “Zodra op allerlei fora wordt geroepen tot het doden van moslims, gebeurt daar helemaal niets mee. Ik doe een controversiële uitspraak en het OM springt er bovenop”, aldus Khoulani. Hij heeft een punt hier.
Het punt is misschien zelfs groter dan de man zelf beseft. Momenteel pleiten leidende politici openlijk voor luchtaanvallen op Irak, op plaatsen waar ISIS-strijders zouden zitten. Dat is een pleidooi voor buitengerechtelijke executies, voor het doden van mensen die van criminele daden zijn verdacht, zonder dat hun schuld eerst overtuigend is bewezen, op een manier die forse kans in houdt dat je willekeurige burgers doodt. Tegen een drone-aanval of een kruisraket maakt een Kalashnikov in ISIS-handen niets uit, de doelwitten zijn kansloos, met of zonder wapens. Het gaat hier om dus puur eenzijdige liquidaties, om sluipmoord van grote afstand. En we weten dat aanzienlijke aantallen van dit soort luchtaanvallen niet de strijders treffen, maar betrekkelijk willekeurige burgers. Politici die tot dit soort aanvallen oproepen, roepen dus op tot moord, tot geweld. Politici zeggen daarmee eigenlijk: ‘op naar Mosul om het gajes aan te pakken’. Geen OM die ze daarbij een strobreed in de weg legt. Geen journalist in de buurt gehoord die dit kenschetst als gevaarlijke verheerlijking van staatsterrorisme
En de consequenties van oproepen van politici gaan heel wat verder dan die van de Facebook-tekst van een gemeenteraadslid. In 2003, na anderhalf jaar van oproepen door Cheney, Wolfowitz en andere functionarissen van Bush’ terreurnetwerk om ‘het gajes’ – op zichzelf geen onredelijke vertaling van de taal die voor het Iraakse bewind van destijds werd gebezigd – in Bagdad ‘aan te pakken’ vanwege niet-bestaande massavernietigingswapens en een niet-bestaande connectie tussen Al Qaeda en het Iraakse bewind, kwam de oorlog. De eerste weken liep het aantal doden al in de duizenden. De Brits-Amerikaanse bezetting en het erdoor ontketende geweld kostte vele tienduizenden mensen in Irak het leven. : 98.000 in de eerste 18 maanden, volgens een schatting; 650.000 in de periode tot juni 2006 volgens een andere. J. Zie: Iraq: the human cost, gevonden via een column van Katrina vanden Heuvel in The Nation. Ja, er kwamen ook meer dan 4.000 Amerikaanse militairen om.
In de door Bush en zijn medeplichtigen ontketende draaikolk van geweld dook Al Qaeda in Irak op. Inderdaad, de voorloper van het huidige ISIS, dat dus in zekere zin een soort bijprodukt is van die criminele oorlog. Eerst was er die oorlog, pas daarna verscheen Al Qaeda in Irak. Als oorlogsexcuus was Al Qaeda een verzinsel; als oorlogsproduct echter bepaald niet. En er was voor gewaarschuwd. Juan Cole, eind 2002, dus voordat de oorlog daadwerkelijk was gelanceerd: “er is de waarschijnlijkheid dat al-Qaeda en andere terroristische organisaties het makkelijker zullen vinden om boze jonge mannen in de regio te rekruteren in de regio en in Europa voor terroristische operaties tegen de IS en haar belangen”; en verder: “De Soennieten van Irak zouden zich wel eens tot groepen als Al Qaeda kunnen wenden…”
De oproepen tot deze oorlog werden gedaan door leidende politici, lui die de daad bij hun woorden konden voegen. Ze hadden dus gevolgen: grootschalige massaslachtingen. Steunverklaringen voor ISIS hebben die nauwelijks. Het tweede zou strafbaar moeten zijn? Terwijl het eerste valt onder gangbaar politiek bedrijven? Laat me niet lachen. En intussen laten ook mensen die zichzelf als kritisch en verstandig beschouwen, zich vast weer meeslepen in woede… niet tegen de gevaarlijkste geweldplegers met hun raketten, vliegdekschepen en kernwapens, geweldplegers die de boel aan het klaarzetten zijn voor wéér een oorlog in Irak…maar tegen een gemeenteraadslid dat een domme steunbetuiging doet aan een handvol rechtsextremisten ver weg.
Peter Storm