ravotr

woensdag 12 maart 2014

Paspoorten en ID-kaarten zijn onzin, maar staat en bedrijven hebben het zo geregeld dat je niet zonder kunt. Tegelijk maken ze het een mens niet makkelijk om aan een ID te komen, en jagen ze je met aanschaf van dat wettelijk voorgeschreven onding ook nog eens op kosten. De verplichting heeft daarmee de vorm van afpersing, één van de knevelarijen waarin ook democratische overheden uitblinken. Een enkele anekdote op een misplaats-zonnige woensdagmiddag uit een chagrijnig Tilburg.

Mijn paspoort is al een tijdje verlopen, en omdat ik wat dringende geldzaken moet regelen, heb ik een geldig ID-bewijs nodig. Dat is natuurlijk al absurd: dat een pas verouderd is volgens formele regels, maakt het ding natuurlijk niet perse onbruikbaar om vast te stellen of ik echt petertje storm ben. Maar goed, geldig paspoort dus. Er waren tijden dat je dan naar het gemeenteloket ging om het te regelen, en dan wees het zich wel. Niet dus: het gaat online. Afspraak maken met een formulier, eerste datum dat ik zou kunnen komen: 21 maart. Meer dan twee weken na nu. Een nood-document regelen kan. Maar dat kost meer geld. Geen optie.

Dat is niet alles. Ik moet daar met pin betalen. Niet contant. Dat wordt interessant, want mijn pinpas vertoont slijtage. Soms lukt het, soms ook niet. Uit de muur halen lukt makkelijker dan met pin in een winkel betalen. Er moet dus een nieuwe pinpas komen. Ook moet ik sowieso dingen bij de bank regelen. Maar om die geregeld te krijgen heb ik… een geldig ID nodig. Dat ben ik dus aan het regelen, maar dat vergt dus een functionerende pinpas. Het zou dus zomaar kunnen dat, als ik eindelijk een afspraak heb geregeld, de boel alsnog misgaat omdat ik niet met pin kán betalen, en niet contant mág betalen. Franz Kafka, waar ben je nu we je nodig hebben? Er liggen Nobelprijzen voor Literatuur op je te wachten!

Dit is bij lange na niet het eind van de absurditeiten. Ik heb namelijk nog geen afspraak geregeld. Het formulier produceert al twee keer na de boel in te vullen dat er iets fout is gegaan, dat ik de schermen moet sluiten en het dan nogmaals mag proberen. Ze dwingen je dus de digitale snelweg op, maar weten er geen toegang toe te garanderen. Hoe langer het niet lukt, hoe groter de kans op financiële ellende later dit voorjaar, want ik heb die verdomde ID nodig om zaken te regelen.

Die ID zelf is trouwens een oorzaak van financiële ellende. Het ding kost geld. Dat is natuurlijk al bespottelijk, ik begrijp niet dat mensen dat bijna allemaal slikken. De staat wil dat we zo ‘n document hebben, dan moet de staat daar ook maar voor zorgen en de kosten op zich nemen. Mensen dwingen zo ‘n ding te hebben en tegelijk te verplichten ervoor te betalen, is afpersing. Het onding gaat me 52 euro nog wat kosten. Van dat bedrag eet (?) en drink (??) ik een dag of tien. Over kleding heb ik het niet eens, dat moet van een andere 52 euro die de irritante gewoonte heeft achter de horizon te verdwijnen. Pak 52 euro van me af, en er ontstaat bij andere betalingen weer ellende. Het komt er op neer dat bank plus gemeentebestuur, ondersteund door wettelijk opgelegde verplichtingen, me richting deurwaarders duwen, en/ of richting lege maag (ik zwijg maar over kleding). Let wel: richting. Ik duw wel terug. Of dat gaat lukken?

Dit zijn zo wat irritante kleinigheden. Maar ik krijg die ID uiteindelijk wel. Er worden in dit land mensen langdurig opgesloten omdat ze er geen hebben, en er geen krijgen ook. Er wordt zelfs gewerkt aan wetgeving om verblijf in dit land zonder geldig ID-document strafbaar te stellen. Het gedoe waar ik nu in verstrikt zit is ergerlijk, en ik schaam me niet dat ik boos ben. Maar het verbleekt vergeleken met de ellende die mensen zonder verblijfspapieren in dit land hebben te doorstaan.

Peter Storm