vrijdag 1 februari 2013
Het was gezellig, op de nieuwjaarsreceptie van Doorbraak waar ik gisteravond was. Het was ook druk, kleurrijk en er was ruimschoots genoeg te eten en te drinken. Misschien wordt het wel een aftrap tot een plezierige en zinnige traditie.
Er waren enkele tientallen mensen verspreid over de avond afgekomen op de uitnodiging voor een “Nieuwjaarsreceptie van onderop” in Leiden, waartoe de linkse basisorganisatie Doorbraak mensen had uitgenodigd. Een kort praatje stipte de diverse actieterreinnen van Doorbraak aan, terreinen waar de website ons netjes van op de hoogte brengt. Zelf vind ik vooral de bescheiden getoonzette maar aanhoudende campagne tegen dwangarbeid – juiste typering voor wat instanties ‘vrijwilligerswerk’ en dergelijke noemen – erg opmerkelijk en goed. Het gaat om de om zich heen grijpende praktijk van gemeenten om mensen met een bijstandsuitkering – en zelfs mensen die zo’n uitkering alleen nog maar aanvragen – verplicht tewerk te stellen, zónder minimumloon, zonder CAO, zonder gangbare arbeidsrechten. Inderdaad, dwangarbeid dus.
Doorbraak hekelt die praktijk, verspreidt er informatie over en probeert met mensen in contact te worden om de strijd tegen deze nieuwe slavernij aan te gaan. Eric Krebbers schreef er een tijdje geleden een prachtig overzichtsstuk over, en steeds komen er nieuwe, soms schokkende berichten bij – zoals een artikel van en over Belle van Zon die in Vlissingen aan het werk gezet is, vier en een half jaar lang, om “werkritme” te ontwikkelen. Ze is inmiddels 59 jaar. Dat mensen die zoiets bedenken zich niet kapotschamen is me een raadsel.
Doorbraak doet nog meer, vooral de ondersteuning van en strijd voor de rechten van vluchtelingen verdient vermelding. Dat laatste wijst op een kracht van de groep die we gisteren nadrkkelijk terugzagen: de poging o consistent, in woord én praktijk, antiracistisch actief te zijn. Van de pakweg 35 aanwezigen gisteren had tweederde, misschien driekwart, zichtbaar een migrantenachtergrond. Dat zie je op de veelal overwegend witgekleurde radicale samenkomsten helaas te vaak anders. Ook de man-vrouw-balans was beter dan je vaak ziet. Fifty-fifty was het bepaald (nog) niet maar zeker een kwart van de aanwezigen was vrouw. Diversiteit was gisteren niet slechts een woord, maar zichtbare, voelbare realiteit.
Het was dus gezellig, maar ook nuttig. Mensen waren in onderling gesprek, vaak over best serieuze en heftige zaken, wisselden informatie uit en versterkten hun onderlinge banden, Dit alles in een opperbeste sfeer. De avond stond gepland tot 22.00, maar rond 23.00 uur waren er nog gezellig pratende nablijvers.
Ik mocht zelf een bijdrage leveren door tussendoor wat liedjes met gitaar te komen spelen en zingen. Drie blokjes van twee, was het idee. Maar er werd een verzoeknummer gevraagd, dus één blokje werd tot drie uitgebreid. In het eerste blokje speelde ik “Across the Borderline”, van Ry Cooder (althans zo ken ik het) en “Freedom Is A Constant Struggle” (een liedje vanuit de burgerrechtenbeweging in de VS dat ik ken van Barbara Dane samen met de Chamber Brothers). Het tweede koppel bestond uit “We Are Everywhere” van David Rovics en “Part Time Prison”,van mijzelf, een ‘lofzang’op de loonarbeid. Uitgerekend om dat zelfgeschreven liedje werd gevraagd door iemand die me dat eerder had horen doen, hetgeen me met grote maar vast niet ongepaste trots vervulde. Haha. Er is een live-opname van, enkele jaren oud alweer, op YouTube te zien. Het ding heeft ook een tekst. Het derde setje bestond uit “Train To Auschwitz” van Tom Paxton, en “Lied der Verfolgten”, een tekst van Friedrich von Sallet, uit een versie van Dieter Süverkrup (die volgens mij de muziek maakte), een liedje dat ik opdroeg aan Joke Kaviaar, vanwege dat misselijke vonnis tegen haar waar het op deze website al vaker over is gegaan; en “Oh Freedom”, een lied tegen de slavernij. Ja, wat mij betreft tegen álle slavernij.
Peter Storm