vrijdag 20 juli 2012
Op de actiedag tegen bezuinigingen die gisteren in Spanje is gehouden, hebben vele tienduizenden mensen in tachtig steden actie gevoerd. In Madrid gebruikte de politie tegen actievoerders wederom grof geweld, en beschoot demonstranten met rubberkogels. Komende uren zal de omvang van het geweld, en vooral ook de felheid van de reactie erop, duidelijk worden. Dát zo’n reactie nodig is – en niet alleen in Spanje! – staat als een paal boven water. Regering en politie mogen met hun beleid van bezuinigingen en beschietingen niet wegkomen.
De actie vond plaats op de dag dat een meerderheid in het parlement van Spanje akkoord ging met het bezuinigingspakket van de regering. Op dezelfde dag aanvaardde het Duitse parlement in meerderheid een Europees steunpakket aan Spaanse banken ter waarde van 100 miljard euro. Voorwaarde voor dit soort steun: straf bezuinigen, zoals de regering dus doet. Met nadruk wordt er nog bij vermeld dat die steun alleen bedoeld is om Spaanse banken overeind te helpen houden. Het is – net as soortgelijke geldstromen richting Griekenland – bedoeld voor redding van financiële instellingen en dergelijke. Lat niemand dus denken dat regeringen arme Snajaarden wil helpen of zoiets, want dat is bepaald niet aan de orde.
Eerder het tegendeel. Intussen mag de bevolking immers doorgaan met inleveren – van inkomen, van banen, van bestaanszekerheid. Heel veel mensen passen daarvoor, en lieten dat vandaag blijken ook. Een van hen, werkzaam in een juridische dienst, zei: “We kunnen niets anders doen dan de straat op gaan. We zijn 10 tot 15 procent van ons loon kwijtgeraakt in de afgelopen vijf jaar”. Op Puerta del Sol, het grote plein in Madrid waren honderdduizend betogers. De politie sloeg daar met knuppels en schoot met rubberkogels: zes gewonden, volgens Nu.nl. Demonstranten belaagden het parlementsgebouw. “Ook gooiden ze met flessen naar de politie.”
Wederom grijpt de oproerpolitie een kleinigheid – een volkomen logische uiting van woede, tegen een gebouw dat tegen een stootje kan en tegen agenten die goed ingepakt als ze zijn van een paar flessen niet veel te duchten hebben – aan om oorlog tegen de boze menigten te voeren. Het is de vraag hoe lang de reactie van arbeiders nog zo relatief terughoudend en relatief vreedzaam blijft als die tot nu toe geweest is. De Spaanse staat speelt, door haar bezuinigingen en door haar politiegeweld, met vuur. Het duurt waarschijnlijk niet lang meer of ze krijgt dat vuur volop in hun gezicht terug, in de vorm van harder straatprotest en van meer stakingen en meer. Terecht – en die strijd in Spanje verdient hoe dan ook onze solidariteit.